Ιαπωνία και η Νότια Κορέα αποχαιρέτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ με διαφορετικό τρόπο. Οι Ιάπωνες ύστερα από θρίλερ και τρία χαμένα πέναλτι στην εν λόγω διαδικασία στον αγώνα με την Κροατία και οι Κορεάτες με ένα βαρύ 4-1 από τη Βραζιλία.

Οπως και να έχει όμως, οι δύο χώρες ακριβώς 20 χρόνια μετά τη συνδιοργάνωση του δικού τους Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2002 (το πρώτο επί ασιατικού εδάφους) στα γήπεδα της Κορέας και της Ιαπωνίας δείχνουν πόσα έχουν κερδίσει.

Τα αποτελέσματά τους να δει κανείς, ως το 2002 τόσο η Ιαπωνία όσο και η Νότια Κορέα δεν είχαν καταφέρει ποτέ να περάσουν από όμιλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην επόμενη φάση.

Το 2002 η Νότια Κορέα (και με τη βοήθεια της διαιτησίας, είναι αλήθεια) έφτασε μέχρι την τετράδα αποκλείοντας Ιταλία και Ισπανία και χάνοντας δύσκολα από τη Γερμανία στα ημιτελικά (1-0). Η Ιαπωνία έφτασε στις «16» όπου αποκλείστηκε δύσκολα από την έκπληξη εκείνης της διοργάνωσης (τρίτη στην τελική κατάταξη) ομάδα της Τουρκίας με 1-0.

Ομως τόσο η Ιαπωνία όσο και η Νότια Κορέα από τότε προκρίθηκαν άλλες δύο φορές από ομίλους, με την Ιαπωνία να νικά φέτος – με ανατροπή μάλιστα – Γερμανία και Ισπανία και η Νότια Κορέα να νικά την Πορτογαλία, ενώ το 2018, αν και αδιάφορη βαθμολογικά, είχε νικήσει 2-0 και αποκλείσει από τους ομίλους την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 είχε σημαντικό αντίκτυπο στην προώθηση του ποδοσφαίρου στις δύο χώρες, αλλά και στην Ασία γενικότερα.

Η κληρονομιά που άφησε αυτή η διοργάνωση ήταν ξεχωριστή. Πρώτα απ’ όλα η πλειοψηφία των σταδίων που είχαν οι δύο χώρες ήταν νεόκτιστα (τα 17 από τα 20).

Αυτά τα γήπεδα συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην ανάπτυξη και υποδομή του αθλήματος δίνοντας τη δυνατότητα για τη διεξαγωγή πολλών παιχνιδιών πλέον, τόσο επαγγελματικών όσο και εθνικών αγώνων στις δύο χώρες.

Η επιλογή του διοργανωτή για πρώτη φορά στα χρονικά της FIFA είχε γίνει διά βοής χωρίς τη χρήση καλπών. Επίσης, πρώτη φορά επιλέχτηκαν δύο χώρες για να διοργανώσουν την τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στην αρχή οι υποψηφιότητες ήταν τρεις και κατατέθηκαν από την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και το Μεξικό. Στη συνέχεια όμως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα αποφάσισαν να καταθέσουν κοινή υποψηφιότητα, κάτι που οδήγησε την Εκτελεστική Επιτροπή της FIFA να αποδεχθεί την υποψηφιότητά τους προσπαθώντας έτσι να δείξει και το άλλο πρόσωπο του ποδοσφαίρου, το οποίο κατάφερε να ενώσει δύο χώρες που ανήκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από το 1996 που και οι δύο χώρες πήραν το χρίσμα μέσα σε μία δεκαετία οι δημόσιες ποδοσφαιρικές εγκαταστάσεις άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Σύμφωνα με τα στοιχεία των αντίστοιχων υπουργείων Αθλητισμού των δύο κρατών οι ποδοσφαιρικές εγκαταστάσεις στη Νότια Κορέα από 200 το 1996 έφτααν τις 1.185 το 2006, ενώ στην Ιαπωνία όπου υπήρχαν ήδη αρκετές είχε και εκεί αύξηση έστω και αν δεν ήταν το ίδιο θεαματική καθώς από 2.331 το 1996 μέσα σε μια εικοσαετία έγιναν 2.600.

Ομως εντυπωσιακός ήταν ο αριθμός των νέων ποδοσφαιρικών συλλόγων μεταξύ 1996 και 2020.

Συνολικά 13 σύλλογοι στη Νότια Κορέα (από εννιά σε 22) και 40 στην Ιαπωνία (από 16 σε 56). Επιπλέον, ο αριθμός των μαθητών αθλητών στο ποδόσφαιρο στη Νότια Κορέα υπερδιπλασιάστηκε μέσα στην 20ετία και από 10.692 το 1996 έφτασαν τους 26.812 το 2016!

Ενώ στην Ιαπωνία αυξήθηκε εντυπωσιακά και ο μέσος όρος των θεατών στα παιχνίδια της ιαπωνικής επαγγελματικής ποδοσφαιρικής κατηγορίας από 13.353 ανά παιχνίδι το 1996, σε 20.752 το 2019 σύμφωνα με τα στοιχεία της ιαπωνικής λίγκας.

Ξεκάθαρη πρόοδος

Ομως τα οφέλη και η πρόοδος ήταν ξεκάθαρη. Σε ένα πρωτάθλημα (της Ιαπωνίας) όπου παλαιότερα με μόλις 10 ομάδες συγκέντρωνε διάσημους παίκτες για τα… συντάξιμα χρόνια (Ζίκο, Ντούνγκα, Ζορζίνιο, Ραμόν Ντίας, Λίνεκερ, Σκιλάτσι και τόσοι άλλοι), πλέον η λίγκα με 60 ομάδες καλύπτει το 80% της χώρας.

Επίσης όταν το 2002, η Ιαπωνία συνδιοργάνωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο με τη Νότια Κορέα, μόνο τέσσερις παίκτες της Εθνικής έπαιζαν στο εξωτερικό. Στο Κατάρ, οι 19 από τους 26 Ιάπωνες της αποστολής της Ιαπωνίας παίζουν σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, κυρίως στην Μπουντεσλίγκα!

Οι Ιάπωνες μετέτρεψαν την ιαπωνική λίγκα σε… Πρέμιερ Λιγκ της Ασίας και τα κέρδη ήταν τεράστια. Επένδυσαν σε προπονητές, παίκτες και εγκαταστάσεις όπως και η Νοτια Κορέα.

Παράλληλα από το 2016 η Ιαπωνία έθεσε ως βασικό στόχο να γίνει εξαγωγικός κόμβος ποδοσφαιριστών, με στόχο το έτος 2030 να εξάγει το σύνολο σχεδόν των παικτών της. Το συγκεκριμένο πλάνο-πρόγραμμα το ονόμασαν «Project DNA» – Ανάπτυξη Φυσικών Ικανοτήτων.

Πριν από έξι χρόνια, οι ιάπωνες αξιωματούχοι του ποδοσφαίρου πραγματοποίησαν μια διερευνητική περιοδεία σε όλη την Ευρώπη και συνδέθηκαν με τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους, αλλά κυρίως με ομάδες που έχουν τις καλύτερες ακαδημίες όπως η Γουέστ Χαμ για παράδειγμα και αρκετές άλλες θέλοντας να πάρουν από εκεί όλα τα μυστικά για τη δημιουργία των αθλητών του αύριο.

Ολο αυτό το πρότζεκτ επηρέασε γενικότερα το ασιατικό ποδόσφαιρο που πλέον φιλοξενεί το δεύτερό του Μουντιάλ.

Τεχνογνωσία

Τον Σεπτέμβριο, η AFC (η ασιατική ποδοσφαιρική ομοσπονδία) εγκαινίασε το Ακαδημαϊκό Κέντρο Αριστείας που στοχεύει να παρέχει πρακτικά μαθήματα για να πάει τις ενώσεις – μέλη στο επόμενο επίπεδο. Θέλοντας να καλλιεργήσει τους μελλοντικούς ηγέτες του ασιατικού ποδοσφαίρου, δίνοντας μεγάλη έμφαση στη διαδραστική μάθηση, με όραμα και αποστολή να επιτρέψουν στους επαγγελματίες του ποδοσφαίρου να αποκτήσουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες που σχετίζονται με την ανάλυση, την επίλυση προβλημάτων, τη δημιουργικότητα και τη λήψη αποφάσεων που απαιτείται στον σημερινό δυναμικό κόσμο των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων.

Headlines