Όσο περνούν οι ώρες από την «σκυλομαχία» του Lusail ανάμεσα στην Αργεντινή και την Ολλανδία, τόσο και έρχονται στην επιφάνεια μια σειρά από απίθανες ιστορίες για όσα συνέβησαν εκεί που δεν έφτασε το μάτι.

Ένας «καυγάς» με αφορμή το ποδόσφαιρο που ξεκίνησε στον αγωνιστικό χώρο και συνέχισε ως τα αποδυτήρια με την εμπλοκή ως και του Κουν Αγκουέρο που κατέβηκε από τις κερκίδες για να ζητήσει τον λόγο στους Οράνιε που αν μη τι άλλο ιδιαίτερο ταλέντο δεν έδειξαν να διαθέτουν σαν γενιά, αλλά δεν εμφανίστηκαν και με τη διάθεση να ζητήσουν ένα αυτόγραφο ή μια φωτογραφία με τον Λιονέλ Μέσι. Τον στρίμωξαν κανονικά.

Το θέμα είναι βεβαίως πως άθελα τους έπεσαν στον βαθύτερο λάκκο που θα μπορούσαν. Γιατί και η Αργεντινή δεν έχει κάτι το εξαιρετικά ταλαντούχο στο ρόστερ της. Έχει όμως μια στρατιά από κορμιά που είναι «προγραμματισμένα» να πέσουν και στη φωτιά, αν κάποιος τα βάλει με το «10». Τον αρχηγό, τον ηγέτη, τον μοναδικό λόγο που παραμένουν σε αυτό το τουρνουά έχοντας φτάσει ήδη στους ημιτελικούς.

Η λύση του γρίφου

Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια στην Αργεντινή προσπαθώντας να κατασκευάσουν μια τέτοια ομάδα που θα ζει και θα πεθαίνει για να προστατεύει τον Λιονέλ Μέσι. Το δοκίμασε πρώτος ο ίδιος ο Μαραντόνα (2010), ακολούθησε ο Σαμπέγια, ο Μαρτίνες, ο Σαμπαόλι κλπ. Τελικά τα κατάφερε εκείνος που στο φινάλε του προηγούμενου Μουντιάλ μετά το «πατατράκ» από τη Γαλλία, ανέλαβε σαν υπηρεσιακός. Ο Λιονέλ Σκαλόνι.

Ένα κανονικό αουτσάιντερ, δίχως παραστάσεις που όμως η εμπειρία του σαν βοηθός του Σαμπάολι τον βοήθησε να καταλάβεις ποιος είναι ο πραγματικά σημαντικός «γρίφος» που πρέπει να λύσει κάθε ομοσπονδιακός των Γκαούτσος όσο ο Μέσι είναι στο γήπεδο. Το πώς θα σχηματιστεί μια ομάδα έτοιμη να… πεθάνει για τον αρχηγό της.

Μια νέα ομάδα

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα ρόστερ της Αργεντινής του 2018 και το σημερινό θα διαπιστώσει πως παραμένουν ως συμπαίκτες του Pulga μόλις έξι εκ των οποίων μάλιστα οι δύο (Πάουλο Ντιμπάλα, Φράνκο Αρμάνι) δεν αγωνίζονται ποτέ. Έμειναν εκεί ο Άνχελ Ντι Μαρία, ο Νικόλας Οταμέντι, ο Μάρκος Ακούνια και ο Νικόλας Ταλιαφίκο.  Οι άλλοι 19 της αποστολής στη Ντόχα είναι παιδιά που επιλέχθηκαν και ετοιμάστηκαν μια τετραετία για μια και μόνο αποστολή: Για το πως θα δώσουν το δικαίωμα στον Λιονέλ Μέσι να διεκδικήσει ότι του αντιστοιχεί με το εθνόσημο.

Ο Σκαλόνι ακόμη και βοηθό (Αϊμάρ) με το ίδιο κριτήριο επέλεξε. Ήταν η αδυναμία του Μέσι σαν παιδί, ο Παμπλίτο, ο άλλοτε βιρτουόζος της Βαλένθια. Και όπως φαίνεται τελικά κατάφερε κάτι μοναδικό. Γιατί; Διότι δεν προσπάθησε πείσει τους υπάρχοντες, αλλά έφτιαξε μια δική του γενιά από «τσόγλανους» έτοιμους να θυσιαστούν για τον αρχηγό τους.

Όλοι… δικοί του

Προχθές με τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου ο Μέσι έχει μείνει στον αγωνιστικό χώρο και διαμαρτύρεται στον Λαόθ. Κανείς από τους συμπαίκτες του δεν έφυγε από το γήπεδο μέχρι εκείνος να ξεκινήσει για τα αποδυτήρια. Με τη λήξη του ματς ο «Pulga» φεύγει προς τον πάγκο του Φαν Χάαλ και ο (τραυματίας) Ντι Μαρία έτρεξε σα να μην υπάρχει αύριο για να μην τον αφήσει μόνο του εκεί. Στο μεταξύ ο Ντε Πολ σε ολόκληρο το τουρνουά δεν αφήνει τον Μέσι ούτε να… περπατήσει στην Πανεπιστημιούπολη μόνος («είμαι ο σωματοφύλακας του» λέει). Δεν παίζουν κάποιο ρόλο. Έχουν αποδεχθεί αυτόν τον τρόπο λειτουργίας.

Σούπερ αποτελεσματικό

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται τραβηγμένα, ή και λίγο γραφικά. Είναι όμως απολύτως αποτελεσματικά. Η Αργεντινή ήταν τρία χρόνια αήττητη μέχρι την πρεμιέρα του τουρνουά και το σοκ με τη Σαουδική Αραβία. Το καλοκαίρι του 2021 κατέκτησε μέσα στη Βραζιλία το Κόπα Αμέρικα (το πρώτο από το 1993) νικώντας μάλιστα τους… αιώνιους εχθρούς τους στον τελικό του Μαρακάνα. Επιπλέον πήρε και το finalissima τον περασμένο Ιούνη στο Γουέμπλει με αντίπαλους τους πρωταθλητές Ευρώπης, Ιταλούς. Ο καλύτερος Μέσι της εθνικής Αργεντινής είναι ο 34χρονος και ο 35χρονος. Και η δική του καλύτερη εθνική Αργεντινής επίσης.

Όλη αυτή η ιστορία έχει γίνει συνείδηση. Και στον αγωνιστικό χώρο όπου όλοι τρέχουν για εκείνον, περιμένοντας τη μια στιγμή που εκείνος θα κάτι κάπου δεν μπορεί άλλος κανείς. Και έξω από αυτόν. Αν χρειαστεί για χάρη του πάνε στον πόλεμο.

Η περίπτωση CR-7

Θα τα έβλεπε αυτά ο Κριστιάνο Ρονάλντο και θα μελαγχολούσε στη Ντόχα. Θα «φούσκωνε» ακόμη παραπάνω τον ανεξόφλητο λογαριασμό του για τον Φερνάντο Σάντος που τελικά όπως και ο CR-7 χόρεψε τον ίδιο τελευταίο χορό. Το Μουντιάλ αυτό θέλει να μας εξηγήσει πως τα διαμάντια είναι παντοτινά. Ότι ο 37χρονος Λούκα Μόντριτς, ο 37χρονος Ολιβιέ Ζιρού,  ο 35χρονος Ούγκο Γιορίς  και άλλοι πολλοί μπορούν ακόμη να κάνουν μια χαρά τη δουλειά: έκαστος στο είδος του. Αρκεί να υπάρχει το απαραίτητο supporting cast

Headlines