Ο Ρόκι Μπαλμπόα πέταξε τα ματωμένα γάντια της πυγμαχίας και αποφάσισε να υπερασπιστεί την τιμή του φορώντας ποδοσφαιρικά παπούτσια. Ο παρεξηγημένος μα πλην ευαίσθητος, μεγαλόκαρδος και αφοσιωμένος ήρωας μιλάει πια γαλλικά και διεκδικεί το δίκιο του στα ποδοσφαιρικά γήπεδα του Κατάρ απέναντι στους ισχυρούς του κόσμου.

«Όταν παρακολουθείς τον Ρόκι θέλεις να τον υποστηρίξεις λόγω της καρδιάς του και της αφοσίωσης του και πιστεύω πως είμαστε ο Ρόκι αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου». Ο αυτοπροσδιορισμός ανήκει στον προπονητή του Μαρόκου Βαλίντ Ρεγκραγκουί, του προπονητή με κεφάλι αβοκάντο όπως τον είχαν χαρακτηρίσει κατά την ανάληψη των καθηκόντων του την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού. Ο ίδιος ωστόσο αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως άλλον Μίκι Γκόλντμιλ, τον θρυλικό προπονητή του Ρόκι που προετοιμάζει τον ήρωά του για τον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής του.

Από τα 5,5 εκατομμύρια Μαροκινών της διασποράς που ζουν στην Ευρώπη, το μεγαλύτερο ποσοστό, περίπου 1,5 εκατομμύριο, βρίσκεται στη Γαλλία.

Το απόγευμα του Σαββάτου η Σανζ Ελιζέ είχε γεμίσει με χιλιάδες κόσμο που κρατούσε κόκκινες σημαίες με το πεντάκτινο πράσινο αστέρι στο κέντρο. Νεομετανάστες, άλλα και παλαιότεροι, δεύτερης και τρίτης γενιάς, όλοι από το Μαρόκο και οι περισσότεροι με γαλλική υπηκοότητα, ένοιωθαν περήφανοι για την καταγωγή τους και προκαλούσαν αμηχανία στους ακροδεξιούς, όμοια με αυτή που είχαν νοιώσει το 1998 όταν ο Ζιντάν, ο Καρεμπέ και η πολυπολιτισμική παρέα τους ανέβαζαν την Εθνική Γαλλίας για πρώτη φορά στην ψηλότερη κορυφή.

Τέσσερις ώρες αργότερα η διάσημη λεωφόρος απέκτησε περισσότερο χρώμα με την άφιξη των Γάλλων που γιόρταζαν για την πρόκρισή των Μπλε στα ημιτελικά του Μουντιάλ εις βάρος της Αγγλίας. Γάλλοι, Γαλλο-Μαροκινοί και Μαροκινοί πανηγύριζαν παρέα, προσδιορίζοντας ταυτόχρονα ως κοινό εχθρό τους την αστυνομία. Μέχρι την Τετάρτη όταν Γαλλία και Μαρόκο θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους για μία θέση στον τελικό.

Πρώην γαλλικό προτεκτοράτο, το Μαρόκο ανέκτησε την ανεξαρτησία του το 1956. Ωστόσο, χιλιάδες Μαροκινοί προτίμησαν να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς και να γίνουν οικονομικοί μετανάστες στη Γαλλία στις δεκαετίες του 1960 και 1970.

Η απόφαση του Παρισιού πέρυσι το Σεπτέμβριο να μειώσει κατά το ήμισυ τη χορήγηση βίζας στο Μαρόκο και την Αλγερία λόγω της απροθυμίας των χωρών αυτών να παίρνουν πίσω τους υπηκόους τους που βρίσκονται σε παράτυπη κατάσταση στη Γαλλία έχει ανεβάσει τους τόνους της αντιπαράθεσης.

Στην τελευταία του επίσκεψη στο Μαρόκο, πριν από έναν μήνα, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου Ολιβιέ Μπεκτ απηύθυνε έκκληση στις δύο χώρες να γυρίσουν σελίδα.

Οι νίκες των Λεόντων του Ατλαντα στα γήπεδα του Κατάρ μοιάζουν με χτυπήματα στο μαλακό υπογάστριο χωρών όπως η Ισπανία στην οποία ζουν κοντά στο ένα εκατομμύριο μαροκινοί μετανάστες και το Βέλγιο με τους 400.000 εκπατρισμένους.

Η εθνική ομάδα του Μαρόκου παράγει περισσότερη πολιτική από τους γραφειοκράτες, ούσα η πρώτη αραβόφωνη και η πρώτη αφρικανική χώρα που φτάνει τόσο μακριά σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Οι Μαροκινοί της διασποράς απέκτησαν πρόσωπο και φωνή χάρη μιας ομάδας που συγκροτείται από ένα σύνολο μεταναστευτικών ψηφίδων. Οι 14 από τους 26 παίκτες έχουν γεννηθεί εκτός Μαρόκου ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα που τους απηύθυνε η πατρίδα των γονιών τους το 2014. Στο Κατάρ γράφεται μια σπουδαία ιστορία για τους ποδοσφαιροδίφες του μέλλοντος.

Headlines