Όνειρα και αυταπάτες για ένα νέο «διχαστικό 1989»

Το 1989, εποχή παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στην παρωδία δίκης ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου, η ετερόκλιτη και πολιτικώς ασύμβατη πολιτική τριάδα Κων. Μητσοτάκης-Χαρίλαος Φλωράκης-Λεωνίδας Κύρκος, σχημάτισε αυτό το παράδοξο πολιτικό σχήμα, μόνον και μόνον για ν’ ανακόψει την πορεία του Α.Γ. Παπανδρέου προς την τρίτη κατά σειράν κυβέρνηση.

Μερίδα του τότε Τύπου απεκάλεσε εκείνο το επιεικώς επιπόλαιο και κοινωνικώς φθοροποιό σχήμα «Βρώμικο ’89», ενώ ο υπέροχος επί των ημερών του Ανδρέα υπουργός Δικαιοσύνης και καθηγητής μου στο Ποινικό Δίκαιο στη Νομική του ΕΚΠΑ Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης δήλωνε με την οξυδέρκεια και την ευφυΐα του για τον αρχιτέκτονα αυτής της καταγέλαστης αλλά και επικίνδυνης «συμμαχίας», δηλαδή για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη:

«Συμμάχησε με δύο ουσιαστικά αλληλομισούμενους ηγέτες μιας αλληλοσυγκρουόμενης Αριστεράς για ν’ ανατρέψει «σύμμαχο» του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου. Και αυτό συνιστά και για τους τρεις ετερόκλητους ‘συμμάχους’ παγκόσμια πρωτοτυπία και παράδειγμα για αποφυγή».

Ας με συγχωρήσουν αρκετοί από τους νεότερους σε ηλικία και πείρα αναγνώστες για τη μακρυγορία μου αυτή. Όμως, για τους μη γνώστες και αμνήμονες της πολιτικής ιστορίας, η ιστορική άγνοια ή αμνησία οδηγεί συχνά σε σκοτεινό μέλλον.

Προσωπικά δεν με εκπλήσσει η επανάληψη ενός ενδεχόμενου παρόμοιου νέου χρονικού, με πρωταγωνιστές τους επιγόνους των «συμμάχων» του ’89. Και μακάρι οι επίγονοι ν’ αποδειχτούν συνετότεροι…

Η κακοστημένη κατά του Α.Γ. Παπανδρέου δίκη του Ανδρέα το 1989 ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου κατέληξε με την αθώωσή του. Παρά την σοβαρά κλονισμένη υγεία του, κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 1993 και απεβίωσε το 1996.

Εάν το καλοσκεφτούμε, στο χώρο των απογόνων ή νομικώς των κατιόντων της τότε αδιανόητης «συμμαχίας» υπάρχουν έτοιμοι ή ανέτοιμοι ή και διαφωνούντες κατιόντες για ένα πάλι καταγέλαστο και αξιοδάκρυτο ’89.

Επικεφαλής ενός ενδεχόμενου ή υπό κατασκευήν «συμμαχικό» νέου σχήματος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο ετερόκλητος, πιθανολογούμενος πολιτικά εταίρος του ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνον, που στο σχήμα αυτό αντίπαλος δεν είναι ο αείμνηστος Ανδρέας, που απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες στο Ειδικό Δικαστήριο (παρά τη βαριά του ασθένεια) και εξήλθε νικητής στις εκλογές του 1993.

Η ώρα της καλύτερης δράσης του Ανδρουλάκη

Αντίπαλος λοιπόν του Μητσοτάκη ουσιαστικά είναι το τρίτο σε έστω και μικρή δύναμη κόμμα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Εδώ πλέον μιλάμε για άνιση πολιτική προεκλογική και εκλογική μάχη, δεδομένης της περιορισμένης σε βουλευτές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Εκτός εάν στο περιορισμένο διάστημα λίγων μηνών για τις βουλευτικές εκλογές, συμβούν διαλυτικές τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, σε μία ενδεχόμενη συμμαχία με τη ΝΔ. (Εξέλιξη μάλλον απίθανη).

Σε μια παρόμοια κινούμενη άμμο στο προεκλογικό υπόβαθρο, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα έπρεπε να εμπλουτίσει το μονοδιάστατο ρεπερτόριο των αντικυβερνητικών καταγγελιών για τις τηλεφωνικές υποκλοπές, με νέους αντιπολιτευτικούς στόχους, όπως η στασιμότητα της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής, στο πάντα σοβαρό πρόβλημα της απραξίας των δεδηλωμένων αλλά στην πράξη απόντων εταίρων μας, που έχουν συνυπογράψει με την Ελλάδα Σύμφωνο κοινής Αμυντικής Πολιτικής (π.χ. Γαλλία).

Ανάγκη λοιπόν ο κ. Ανδρουλάκης να θέσει προ των ευθυνών του τον Εμμανουέλ Μακρόν για μια έμπρακτη αμυντική υποστήριξη της Ελλάδας και όχι με «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Αυτό όμως προϋποθέτει συμμετοχή των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στην αναχαίτιση των χιλιάδων ατιμώρητων παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου, που είναι και αδιάσπαστος αμυντικός χώρος της ΕΕ, άρα και της ίδιας της Γαλλίας.

Η γαλλική κυβέρνηση βαρύνεται με την υποχρέωση αυτή για τον επιπρόσθετο λόγο, ότι μας πουλάει πανάκριβο πολεμικό υλικό, όπως μαχητικά αεροσκάφη και θαλάσσιες κορβέτες. Με άλλα λόγια, η πατρίδα μας δικαιούται όπως και κάθε αμυνόμενος και απειλούμενος εταίρος από κάθε κατσαπλιά και ταραξία Ερντογάν, να ζητεί πάραυτα την ένοπλη συνδρομή όχι μόνον των γάλλων αλλά και περισσότερων εταίρων της ΕΕ.

Μια ακόμη στημένη δίκη και κατά του Ανδρέα Λοβέρδου τελείωσε για την υπόθεση Novartis με πανηγυρική παμψηφί αθώωσή του. Ο ίδιος αποποιήθηκε τη βουλευτική ασυλία και ζήτησε την άρση της.

Εάν ο κ. Ανδρουλάκης αδυνατεί λόγω έλλειψης της βουλευτικής ιδιότητας ν’ αγορεύει αυτές τις αλήθειες στο Κοινοβούλιό μας, ας επιβάλλει κατά τον πιο επιτακτικό τρόπο αυτό το καθήκον στον αντιπρόσωπό του στη Βουλή. Και όχι μόνον σε αυτή αλλά σε όλη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Ανάλογη κινητοποίηση ας επιβάλλει στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ ο κ. Ν. Ανδρουλάκης και στις επιβεβλημένες καταγγελίες όχι μόνον κατά της ΝΔ, αλλά και κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τελείως ανάλγητα και χωρίς να ρωτήσει τη Βουλή και τον ελληνικό λαό, ακόμη και με δημοψήφισμα, επαύξησε κατά τρεις επιπλέον τις αμερικανικές πολεμικές βάσεις και το προκλητικότερο με τη βάση της Αλεξανδρούπολης η οποία και είναι το πιο επικίνδυνο «μήλον της έριδος» ανάμεσα σε ΗΠΑ-Ρωσία.

Με άλλα λοιπόν λόγια: Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, έστω και στις ύστατες προεκλογικές αντιπαραθέσεις στη Βουλή, αλλά και στις προεκλογικές περιοδείες, έχει την ευχέρεια και την άνεση να πείσει το Εκλογικό Σώμα, ότι το οποιοδήποτε φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ προς τη ΝΔ όχι μόνον θ’ αποδυναμωθεί αλλά και θα εκμηδενιστεί από ένα ανανεωμένο πολιτικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αντάξιο της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Σημίτη, γιατί όχι και της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Στην περίπτωση αυτή ενδεχόμενο σχήμα συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα αναδείξει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε συνεργάτη με αυξημένο διαπραγματευτικό κύρος και όχι σε λαχανιασμένο δρομέα στην ουρά των πολιτικών γεγονότων, με τον αντιπολιτευτικό μονόδρομο των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Γιατί στο στόχαστρο ο Λοβέρδος;

Και κλείνει αυτό το κείμενο με μια ακόμη επισήμανση:

Προσωπικά κρίνω υπερβολικά, άστοχα αλλά και απαραδέκτως υποτιμητικά τα υπονοούμενα του Ν. Ανδρουλάκη, για ορισμένες διαφοροποιήσεις του Ανδρέα Λοβέρδου, ως προς την ακολουθούμενη κυβερνητική πορεία του Ν. Ανδρουλάκη. Υπονοούμενα για διαγραφές αλλά και κάποιες επί του ιδίου θέματος απαράδεκτες φοβέρες. Η αιτία γι’ αυτές τις απότομες αφυπνίσεις της αρχηγικής υπεροψίας ξεκινάει από τις εκλογές για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, όπου στη δεύτερη αναμέτρηση ο Ν. Ανδρουλάκης, υποστηριζόμενος από το σωβινιστικό και υπερβολικά μεγάλο ποσοστό των ψήφων της Κρήτης, εκτόπισε στο περιθώριο τον Ανδρέα Λοβέρδο. Για το αποτέλεσμα αυτό όχι μόνον ικανοποιήθηκε η πλευρά του Ν. Ανδρουλάκη, αλλά και έθεσε τον Λοβέρδο εκδήλως και περιφρονητικά στο περιθώριο.

Στο μικρό διάστημα που υπολείπεται για τις βουλευτικές εκλογές, ο Ν. Ανδρουλάκης θα μπορούσε ν’ αυξήσει τα χαμηλά ποσοστά των δημοσκοπήσεων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ διευρύνοντας τη δράση του σε πολλούς άλλους τομείς και όχι στο μονόδρομο των υποκλοπών

Πώς άραγε να βαθμολογήσει κανείς αυτή την επιθετική αρχηγική υπεροψία; Προσωπικά θα προτιμούσα να συστήσω αυτοσυγκράτηση στον αγαπητό Ν. Ανδρουλάκη. Λίγος, έστω ελάχιστος σεβασμός, προς το επιστημονικό και πολιτικό εκτόπισμα του Ανδρέα Λοβέρδου δεν θα έβλαπτε. Απεναντίας, δεν θα έδινε στους εχθρούς του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ το δικαίωμα να υποδαυλίζουν ενδοκομματικές αντιζηλίες και μίση. Είναι λοιπόν βέβαιο, ότι πραγματοποίηση των κατά του Ανδρέα Λοβέρδου απειλών με μαθηματική ακρίβεια θα κατεβάσει τα δημοσκοπικά νούμερα για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ σε πιο χαμηλά επίπεδα. Και μάλιστα στη ζούγκλα των επικείμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Και τελειώνω με κάτι ακόμα που επιβάλλεται να το σέβονται όλοι: Ο Ανδρέας Λοβέρδος στον οχετό των προκλήσεων ως «κατηγορούμενος» της Συριζαϊκής κλίκας των τρολ απάντησε: «Παραιτούμαι της βουλευτικής ασυλίας και προκαλώ τους πάντες ν’ ασκήσουν όσες προκλήσεις θέλουν».

Ο Ανδρέας Λοβέρδος απαλλάχτηκε για όλες τις κατηγορίες για τη NOVARTIS. Το μόνο που παρέμεινε στο πολιτικό προσκήνιο ήταν η μπόχα, η δυσωδία και η ανανδρία.