Ο δικός μου «κύριος Γιάννης» και η πρόκριση της Γαλλίας

Πάνω από τρεις δεκαετίες πίσω. Στα γραφεία της Χρήστου Λαδά 3. Χειμωνιάτικο μεσημέρι με βροχερό καιρό. Η ώρα της ενημέρωσης. «Εχει ο Αθηναϊκός το φιλικό με τον Απόλλωνα». Ο Γιάννης Διακογιάννης, ο άνθρωπος που μου είχε αναθέσει το ρεπορτάζ της (αγαπημένης) ομάδας του Βύρωνα, σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτά κατάματα: «Τι κάνεις εδώ; Γιατί δεν πήγες στο γήπεδο»;

Εκανα μεταβολή και ένιωσα πως ήθελα να με καταπιεί η γη. Είχε δίκιο. Aυτός που μου έδωσε την ευκαιρία και υπέγραψε το μισθολόγιό μου, είχε δίκιο. Τι στο καλό ζητούσα στην ασφάλεια του κτιρίου; Να αποφύγω τη μπόρα ή τη μετακίνηση; Λάθος μου. Και χρόνια μετά, ακόμη το θυμάμαι. Ηταν το «κλικ» για το τι σημαίνει δημοσιογραφία, αληθινό κυνήγι του ρεπορτάζ και όχι εκ του μακρόθεν αντιμετώπιση των γεγονότων.

Διαβάστε επίσης: Όταν η φωνή του Γιάννη Διακογιάννη συγκλόνιζε το πανελλήνιο

Μοιάζει με κανόνα, όταν κάποιος θέλει να αναφερθεί σε ένα σημαντικό ή γνώριμο πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή, να κολυμπά στον ωκεανό της αυτοαναφορικότητας. Πολύ περισσότερο να κινδυνεύει να πνιγεί. Η ανωτέρω διήγηση, όμως, είχε έναν και μόνο στόχο: να καταδείξει στο ευρύ κοινό και όσους δύσκολα θα γνώριζαν, το πώς έβλεπε τα πράγματα ο σπουδαίος Διακογιάννης. Δεν ήταν πως σου έδινε οδηγίες. Ούτε ότι κατάρτιζε το πρόγραμμα και έκανε αναθέσεις. Σε ενέπνεε. Ακριβώς αυτό. Ηθελες και ‘ συ να προσφέρεις όχι από υποχρέωση αλλά διότι κάποιος σε οδηγούσε να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Μέχρι να ετοιμαστείς για το επόμενο (δημοσιογραφικό) βήμα.

Σε βοηθούσε ο επικεφαλής. Ζητούσε θέματα, όταν χρειαζόταν έπιανε το τηλέφωνο και σου μετέτρεπε τον χωματόδρομο σε άσφαλτο δημιουργίας. Και τα βράδια, όταν μας καλούσε «άλλος άνθρωπος». Χαλαρός, είτε στον Βυρίνη είτε στον Μιχαλάκο, να μιλά επί ώρες για τα ταξίδια τα μακρινά και τις εμπειρίες του.

«Η Αργεντινή είναι η πιο ευρωπαϊκή χώρα της Λατινικής Αμερικής. Αυτή μ’ αρέσει. Η Βραζιλία; Μα, έχει την κουλτούρα της Αργεντινής; Το βλέπεις στο πώς συμπεριφέρεται ο κόσμος στο Μπουέονος Αϊρες, την αύρα των γυναικών, την περπατησιά τους», εξηγούσε.

Και ξανά ιστορίες όχι μόνο για ποδόσφαιρο αλλά για στίβο, μπάσκετ, ακόμη και το Παγκράτι ή τον Σπόρτιγκ έπιανε στο στόμα του. Οσον αφορά στις εκπομπές με γαλλικά τραγούδια στο ραδιόφωνο, πάταγος! Θα μπορούσε να ξεπεράσει και τους ειδικούς της ξένης μουσικής με τα ακούσματά του ή με τα ραφιναρισμένα σχόλιά του.

Αποχώρησε αρχές του ’90 από τα ΝΕΑ, ουδέποτε όμως έκοψε τους δεσμούς. Ισως γιατί δέθηκε με πρόσωπα σε έναν από τους τελευταίους εργασιακούς χώρους του θρυλικού του βίου, μπορεί πάλι επειδή «κάτι είδε» στο αθλητικό τμήμα και του άρεσε που μαζί του εξελίχθηκαν νέα παιδιά με δεξιότητα, δημοσιογράφοι που αφήνουν στο στίγμα τους στον χώρο.

Σαν …υπερεπικεφαλής, συχνά πυκνά καλούσε στο τηλέφωνο για παρατηρήσεις ή επισημάνσεις: «Τι κάνει ο Ντούσκο»; «Μιλουτίνοφ ή Μιλουτίνοβ; Να προσέχετε πώς γράφετε τα ονόματα». «Γιατί δεν έχετε το ματς που τελείωσε λίγο μετά τα μεσάνυχτα; Ηταν αργά; Πώς θα συμπληρώσω το αρχείο μου, τώρα»; Το τελευταίο, αν και ήδη είχε συμπληρώσει τα 90 του χρόνια αλλά με πάθος εφήβου που τον κρατούσε ενεργό φρόντιζε να ενημερώνει τα ντοσιέ του.

Αυτός ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης που όντως ταλαιπωρήθηκε τον τελευταίο περίπου 1, 5 μήνα στο νοσοκομείο. Η πρόκριση της Γαλλίας στα ημιτελικά του Μουντιάλ τον έκανε να σκάσει ένα χαμόγελο- έμαθε για το γκολ του Ζιρού. Αλλά όταν είχε πάλι στο νου τα ονόματα της αγαπημένης του Βαρβάρας και της ξεχωριστής στην καρδιά του, Ρίκας, έκλεισε τα μάτια. Η τελευταία του σκέψη…