Υπόκλιση στην ψευδαίσθηση του μεγαλείου

Οι οικονομικοί αναλυτές δεν αφήνουν περιθώριο: Μέσα στον Δεκέμβρη ο πληθωρισμός στην Αργεντινή θα φτάσει στο 100%. Καμία έκπληξη. Η άλλοτε τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής είναι είκοσι χρόνια τώρα παραδομένη στις φλόγες μιας αχαρτογράφητης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης.

Εκείνης που εγκατέστησε τις villas miseria κάτω από τους αστικούς οικισμούς και έβγαλε τους ανθρώπους στον δρόμο να χτυπούν με λύσσα τις άδειες κατσαρόλες.

Σήμερα η ισοτιμία είναι πάνω από 170 πέσος ανά αμερικανικό δολάριο.

Λέει επίσης πως ο κεντροαριστερός συνασπισμός του Αλμπέρτο Φερνάντες δεν έχει πλέον την πλειοψηφία στη Βουλή και ότι η αντιπρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ μόλις καταδικάστηκε σε κάθειρξη έξι ετών για απάτη και διαφθορά -καταγγέλλοντας σχέδιο πολιτικής εξόντωσης και πρόθυμους δικαστές να το υλοποιήσουν.

Στην κορύφωση της ελληνικής κρίσης άκουγες τους πολιτικούς να αγωνιούν για το πώς θα γλιτώσουμε και δεν «θα γίνουμε Αργεντινή».

Τον Μάρτη, η Αργεντινή πήρε ακόμη 45 δισεκατομμύρια δολάρια από το ΔΝΤ προκειμένου να διευθετηθεί το προηγούμενο δάνειο του 2018.

Η Ελλάδα δεν έγινε τελικά Αργεντινή, αλλά και η Αργεντινή δεν κατάφερε ποτέ να ξαναγίνει Αργεντινή. Παρέμεινε ένα χάος με σημαία σε όλο το μήκος και το πλάτος της: εκτός από τα 110μΧ70μ του ποδοσφαιρικού γηπέδου.

Φροντίζει για αυτό ο Λιονέλ Μέσι φορώντας στη Ντόχα τα παπούτσια του Ντιέγκο Μαραντόνα 36 χρόνια μετά το Μεξικό: Όσα και τα δικά του χρόνια.

Εκείνη η Αργεντινή όταν είδε απέναντι της, την Αγγλία έπαιξε για τα Φόκλαντ και για τους 649 που χάθηκαν σε αυτά. Κάπου εκεί ήταν που απασφάλισε ο μεγαλύτερος όλων και πήρε παραμάζωμα τον κόσμο όλο: Πέντε γκολ, πέντε ασίστ έγραψε στον λογαριασμό του στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική παράσταση του ενός κόντρα στον… κόσμο.

Ο Μαραντόνα και οι Ινδιάνοι του που ήταν έτοιμοι να πέσουν για χάρη του μπροστά στη σφαίρα.

Απόψε ο Μέσι έφτασε τα 5 γκολ ανέβηκε και στις 3 ασίστ στην διοργάνωση για να οδηγήσει το καραβάνι του στον τελικό. Οι επηρεασμένοι από το Netflix μιλούν για το δικό του Last Dance.

Μόνο που η Αργεντινή στην ποδοσφαιρική κουλτούρα της δεν έχει… χορούς και πανηγύρια. Δεν έπαιξε ποτέ για την χαρά του παιχνιδιού. Παίζει για τον πόνο και την περηφάνια (της).

«Το ποδόσφαιρο είναι η σωτηρία μας. Τα πάντα γύρω μας γίνονται χειρότερα. Δεν έχουμε τίποτε άλλο» είπε προ ημερών στους Financial Times κάποιος από τους χιλιάδες που ξεχύθηκαν στους δρόμους του Μπουένος Άιρες για να πανηγυρίσει.

Σε αυτό το άγριο σκηνικό της κακοποιημένης οικονομίας και της έντονης πολιτικής δυσλειτουργίας, το βάρος του έθνους των 46 εκατομμυρίων ακουμπά στους στενούς ώμους του Λιονέλ Μέσι.

Για την «ψευδαίσθηση του μεγαλείου» που δεν θα αλλάξει τις τιμές στο super market, αλλά που θα δώσει κουράγιο σε πολλούς να σηκωθούν το πρωί από το κρεβάτι τους.

Χθες κοιμήθηκαν βλέποντας το «10» να ζαλίζει τον πιτσιρικά Γιόσκο Γκβαρντιόλ, και αλλάζοντας κατεύθυνση να μην ψάχνει το έκτο του γκολ αλλά την πάσα στον δικό του πιτσιρικά, τον Χουλιάν Άλβαρες για το 3-0.

Ναι, ο Ντιέγκο σίγουρα είναι περήφανος: Και την Κυριακή έχει καλεσμένους. Θα δει τον τελικό στην ίδια κερκίδα με τους 6.750 εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στο Κατάρ.