Καθισιό επί πληρωμή

Ακούγεται αδιανόητο για ανθρώπους που σε όλη τους τη ζωή έχουν μάθει να εργάζονται, όμως είναι αλήθεια. Φαίνεται ότι το «τυράκι» της κρατικής επιδότησης είναι τόσο νόστιμο που τελικά φτάνει και περισσεύει για όσους, τουλάχιστον, δεν έχουν ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις στη ζωή τους παρά προτιμούν να κάθονται και να σκοτώνουν την ώρα τους. Οι οποίοι, απ’ ό,τι φαίνεται, στην Ελλάδα είναι αρκετοί.

«Οταν σου δίνουν 400 ευρώ για να κάθεσαι σπίτι σου, ποιος ο λόγος να σε ενδιαφέρει η εργασία;», μου έλεγε τις προάλλες επιχειρηματίας με ηλεκτρικά είδη στο κέντρο της Αθήνας, αναφερόμενος στις επιδοτήσεις του κράτους την περίοδο του εγκλεισμού λόγω κορωνοϊού. Ασφαλώς και υπήρχαν ελεύθεροι επαγγελματίες που μέσα στην πανδημία, αν μπορούσαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, το έκαναν ανεξαρτήτως κρατικού επιδόματος. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, αυτή η κατηγορία των συμπολιτών μας ήταν η εξαίρεση στον κανόνα και όχι ο ίδιος ο κανόνας, κάτι που, σύμφωνα με τη λογική, κανείς θα περίμενε.

Το ίδιο σκηνικό θα το δούμε και με τους μισθωτούς. Από τη μία το επίδομα του κράτους, από την άλλη ένα μικρό συμπληρωματικό ποσό από την εταιρεία / υπηρεσία στην οποία ο «παθών» εργάζεται, το άθροισμα ήταν ένα σύνολο περίπου 700 ευρώ και το σύνθημα «κάθομαι και με πληρώνουν».

Ακόμα χειρότερη όμως είναι η κατάσταση στην αγροτική κοινωνία. Μαθαίνω ότι αυτή τη στιγμή ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της αγροτικής κοινωνίας στη χώρα μας δεν είναι Ελληνες. Είναι αλλοδαποί που, έχοντας εργαστεί επί σειρά ετών στα κτήματα Ελλήνων, έκαναν οικονομίες και μπόρεσαν να αγοράσουν κτήματα τα οποία σε πολλές περιπτώσεις ήταν τα ίδια με εκείνα στα οποία είχαν δουλέψει ως εργάτες! Και μπράβο τους!

Στην αρχή νοίκιαζαν τα κτήματα, εδώ και αρκετά χρόνια όμως έχουν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν και το αποτέλεσμα είναι η ελληνική αγροτιά να μην έχει πλέον ελληνική ταυτότητα. Σήμερα δε, οι εναπομείναντες έλληνες ιδιοκτήτες αγρών είναι πλέον αναγκασμένοι να εργάζονται οι ίδιοι ως εργάτες σε συνεργεία εφόσον το ημερομίσθιο είναι της τάξης των 80 ευρώ (π.χ. για το μάζεμα των ελιών), οπότε προσπαθούν να κάνουν από παντού οικονομία. Και πάλι όμως, δεν είναι Ελληνες οι εργάτες που αναλαμβάνουν τη σκληρή εργασία αλλά αλλοδαποί διότι, όπως έχω κατά καιρούς ακούσει και το πιστεύω, «μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που πολύ απλά δεν έχει μάθει να δουλεύει χειρωνακτικά».

Σε ό,τι αφορά τον αγροτικό τομέα, είναι πολύ πιθανό (για κάποιους βέβαιο) οι ρίζες αυτού του κακού να βρίσκονται στις περίφημες επιδοτήσεις των αγροτών στα χρόνια των δεκαετιών του 1980 και του 1990, όταν τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα που προέρχονταν από τις Βρυξέλλες είχαν κηρύξει την έναρξη ενός πάρτι τεμπελιάς που έδειχνε να μην έχει τέλος, αν και τελικά είχε.

Οσο έρχονταν οι επιδοτήσεις, τόσο η παραγωγή μειωνόταν και τα αγαθά της γης σάπιζαν και πετιούνταν. Αυτό το τελευταίο η λογική μου ποτέ δεν το συνέλαβε. Η λογική λέει: εφόσον η Ευρωπαϊκή Ενωση σε βοηθά με ένα επίδομα, εσύ μπορείς να κάνεις ακόμα καλύτερα τη δουλειά σου με το να παράγεις προϊόντα από τη γη σου και να έχεις ακόμα περισσότερα κέρδη τσεπώνοντας μάλιστα ένα έξτρα εισόδημα από το κράτος. Πώς είναι δυνατόν να παίρνεις τα χρήματα της επιδότησης και να μη δίνεις δεκάρα τσακιστή για την παραγωγή των κτημάτων σου, πετώντας τελικά τους καρπούς της στα σκουπίδια;

Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μία: εφόσον με πληρώνουν για να κάθομαι, ποιος ο λόγος να εργάζομαι;

Ασχετα, θα μου πείτε, όλα αυτά εφόσον δεν χαίρουν άμεσης επικαιρότητας όπως τα περισσότερα σκάνδαλα και τα φρικώδη εγκλήματα που αυτή την εποχή βομβαρδίζουν την καθημερινότητά μας.

Χαίρει… διαχρονικής επικαιρότητας, θα σας πω εγώ. Και αυτή είναι χειρότερη! Γιατί τα σκάνδαλα όπως και τα εγκλήματα κάποια στιγμή ξεχνιούνται, σε αντίθεση με την τεμπελιά που είναι ένας ιός πολύ χειρότερος από τον COVID-19 και αν μπει μέσα σου δεν ξεπερνιέται ποτέ!