Υπόθεση Καϊλή. Απληστία ή τι άλλο;

Όλοι είναι απαραίτητο καταρχήν να σεβόμαστε το τεκμήριο αθωότητας το οποίο εξαγγέλλεται πλέον και από το άρθρο 71 του ΚΠΔ.

Και οι παρακάτω σύντομες παρατηρήσεις για την υπόθεση της πρώην Αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Καϊλή , η οποία κρατείται για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, διαφθορά και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση , λαμβάνουν υπόψη αυτό το σημαντικό δεδομένο .

Και υπό την έννοια αυτή θα ήθελα να εκθέσω τα παρακάτω πράγματα.

Καταρχήν κάποιες NΟΜΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ.

Η Βελγική Δικονομία δεν προβλέπει κάποιο ανώτατο όριο προσωρινής κράτησης (ή προφυλάκισης) , όπως ισχύει σε εμάς το 18μηνο για τα σοβαρότερα κακουργήματα. Επομένως, ακόμη και αν προφυλακιστεί η κ. Καϊλή, απλώς ένας Δικαστής θα επανελέγχει κάθε μήνα αν θα διατηρηθεί ή αν θα αρθεί η κράτηση της , πριν από την παραπομπή στο  Δικαστήριο ( εφόσον βεβαίως αποφασιστεί η παραπομπή της).

Και βεβαίως το Βέλγιο έχει ένα πολύ χαμηλό ποσοστό προφυλακίσεων (σε αντίθεση με την Ελλάδα).

Και το λέω αυτό , γιατί κάποιοι ομιλούν ήδη για μια παρατεταμένη κράτηση της κ.  Καϊλή πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης από το αρμόδιο Δικαστήριο  ( πράγμα το οποίο κανείς δεν ξέρει αν θα συμβεί, ενόψει του ότι η προφυλάκιση διατηρείται σπανίως επί πολύ χρόνο στο Βέλγιο).

Επιπλέον, θα ήθελα να διατυπώσω μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Το 2014 ,δηλαδή, ο ευφυής Γερμανός φιλόσοφος  Enzensberger  είχε γράψει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Γλυκό Τέρας – Βρυξέλλες».

Σε αυτό το βιβλίο υποστηριζόταν η άποψη, ότι η Κομισιόν στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας θεσμός μη εκλεγμένος από τους λαούς που τελικά ακυρώνει τη δημοκρατική νομιμότητα αυτής της υπερεθνικής οντότητας που λέγεται Ευρώπη.

Ωστόσο, η ανωτέρω υπόθεση διαφθοράς , αν βεβαίως επιβεβαιωθεί δικαστικά,  αποδεικνύει και κάτι άλλο΄.

Δηλαδή, ότι και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο παρότι απέκτησε περισσότερες εξουσίες μετά τη Συνθήκη της Λισσαβόνας ( και παρότι είναι εκλεγμένο όργανο), παρέμεινε σε τελευταία ανάλυση ευάλωτο έναντι τέτοιων προσπαθειών δωροδοκίας αξιωματούχων και Ευρωβουλευτών από  κράτη (όπως το Κατάρ το οποίο ενοχοποιείται   ότι προέβη σε μια τέτοια ενέργεια  δωροδοκίας για να αρθεί το καθεστώς της βίζας για τους πολίτες αυτής της χώρας όταν έρχονται στην Ευρώπη).

Τέλος, έχω να κάνω και μια κοινωνιολογική παρατήρηση.

Δηλαδή, εάν όντως επιβεβαιωθεί η ανωτέρω υπόθεση δικαστικά , στην οποία ενοχοποιείται από τις Βελγικές αρχές και η κ. Καϊλή , ανακύπτει ένα εκρηκτικό υπαρξιακό ερώτημα το οποίο προσωπικά δεν το κατανοώ καθόλου. Ποιο;

Ένας ευρωβουλευτής παίρνει περίπου ένα μισθό 15000 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ (!) μαζί με όλες τις άλλες διευκολύνσεις , όπως τα δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια business class  (κάτι το οποίο είναι σκανδαλώδες από μόνο του, ειδικά σήμερα,  όταν οι λαοί της Ευρώπης βυθίζονται στη φτώχεια).

Γιατί λοιπόν να είναι ευάλωτος απέναντι σε τέτοιες προσπάθειες δωροδοκίας από κράτη ή από επιχειρηματικούς ομίλους; Πόσα περισσότερα λεφτά χρειάζεται άραγε  για να ζήσει αξιοπρεπώς;

Κατά την άποψη μου αυτό λέγεται ΑΠΛΗΣΤΙΑ.

Με άλλα λόγια το να θέλει κανείς όλα και περισσότερα χρήματα για να ζει πολυτελώς , όταν οι διπλανοί του συνάνθρωποι βυθίζονται στη δυστυχία!

Το συμπέρασμα; Η παραπάνω υπόθεση είναι απαραίτητο να διαλευκανθεί τάχιστα , γιατί καταρρακώνει και την Ευρώπη και τους Ευρωβουλευτές!

Γρηγόρης Καλφέλης

Καθηγητής Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ.

kalfelis@law.auth.gr