Ήταν 2003 όταν ο Κίμων Κουλούρης, ως υφυπουργός Ανάπτυξης του Σημίτη, κατέβηκε στις λαϊκές να τσεκάρει τις τιμές. Η εικόνα του από τους πάγκους, είχε γίνει μέχρι και εξώφυλλο στο «Αντί» του αείμνηστου Παπουτσάκη.

Αν δεν πάει το βουνό στον Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό αλλά η κίνηση συμβόλιζε ένα πράγμα: πως η πολιτική μπορεί να ρυθμίσει ή να επαναρυθμίσει την αγορά. Ήταν εκείνες τις ημέρες εξάλλου που ο υπουργός Άκης, προιστάμενος του Κίμωνα, τα είχε βάλει με τον ΣΕΒ (σας θυμίζει κάτι;).

Α, και τότε είχαμε πόλεμο, πιο μακριά από την γειτονιά μας βέβαια (Ιράκ).

Ο ασυγκράτητος Άδωνις Γεωργιάδης τσεκάρει αυτές τις ημέρες τα διάφορα καλάθια αναχαίτισης της ακρίβειας. Όχι δεν υπάρχει παραλληλισμός, αλλά μια μόνον ομοιότητα.

Η τσέπη

Οι κυβερνήσεις που χάνουν τον έλεγχο του πληθωρισμού, της ακρίβειας, σχεδόν πάντα και αργά ή γρήγορα χάνουν και την εμπιστοσύνη των πολιτών. Οι κυβερνήσεις που δεν μπορούν να διατηρήσουν την αυτονομία τους απέναντι στις αγορές ή να προστατέψουν τον καταναλωτή από τα δόντια των τιμών, περνάνε στα έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Κι αυτό αφού ο έλληνας ψηφίζει και με όρους «πατερναλιστικούς», θέλει την προστασία και τις άμυνες του στο σπίτι του.

Πολλή κουβέντα γίνεται για το τι θα καθορίσει τις επερχόμενες κάλπες. Το στερεότυπο λέει, η τσέπη.

Το βαθύτερο ερμηνευτικό σχήμα της εκλογικής συμπεριφοράς, λέει πως υπάρχει και κάτι ψυχαναλυτικό στην μετατόπιση της εκλογικής και πολιτικής προτίμησης: ο κηδεμόνας δεν μπορεί πια να εγγυηθεί την κηδεμονία του.

Βαθιά ελληνικό μα αληθές. Και τότε καμία βόλτα σε πάγκο δεν σε σώζει. Ρώτα και τον Κίμωνα.

Headlines