Τελικά ο Θεός αγαπά το χαβιάρι…

Σε εκείνο το σύντομο σημείωμα με τις προβλέψεις στο αφιέρωμα των «ΝΕΩΝ» έγραψα – μάλλον στον… Αη Βασίλη – πως «Σε έναν τέλειο κόσμο ο καλός Θεός της μπάλας θα θελήσει να δώσει τον επίλογο που αξίζει στον Λιονέλ Μέσι, και αυτομάτως να αναβαθμίσει τη θέση του αργεντινού σούπερ σταρ στην αιώνια κουβέντα των διαχρονικά κορυφαίων». Δεν είναι προφανώς ώρα για… «εγώ σας τα έλεγα» (πολλώ δε μάλλον παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες στην πολυκατοικία μιας συζήτησης που εδώ και χρόνια κάνει ο κόσμος όλος). Είναι όμως ίσως μια ένδειξη ότι τελικά υπάρχει Θεός της μπάλας και το μόνο βέβαιο είναι πως αγαπά το χαβιάρι.

Τα ακούμπησε όλα χθες το απόγευμα στο χορτάρι του Lusail και τα ανακάτεψε για χάρη του Pulga: Το σενάριο του τελικού του 1986 όταν η Αργεντινή προηγήθηκε με 2-0 της Γερμανίας και τελικά πήγαν να έρθουν τα πάνω-κάτω από τα γκολ του «Κάλε» Ρουμενίγκε και του Ρούντι Φέλερ. Το ρεσιτάλ του – νυν και επόμενου – Κιλιάν Εμπαπέ με το πρώτο χατ τρικ σε τελικό από το 1966. Την τρέλα και παράνοια του Εμιλιάνο Μαρτίνες που φόρεσε τα μαγικά γάντια του Σέρχιο Γκοϊγκοετσέα, εκείνου που έφτασε την Αργεντινή του 1990 ως τον τελικό καταπίνοντας πέναλτι. Τη ραψωδία του Ανχελ Ντι Μαρία που στα 63′ που αγωνίστηκε δεν επέτρεψε σε κανέναν να αμφισβητήσει πού πρέπει να καταλήξει αυτό το τρόπαιο και που ένα καλοκαίρι πίσω σκόραρε και στον τελικό του Κόπα Αμέρικα στο «Μαρακανά» κόντρα στη Βραζιλία. Και βέβαια έδωσε το δικαίωμα στον Λιονέλ Μέσι να ξεσαλώσει στο απόλυτο «πραγματικό» φινάλε του: Στην εκπλήρωση της προφητείας. Στον καλύτερο τελικό Μουντιάλ που έγινε ποτέ.

Ναι, ίσως υπάρχει τελικά Θεός της μπάλας. Ισως σκαρφάλωσε πριν από δύο χρόνια στον ουρανό. Και χθες μόλις ο Μέσι πήρε το τρόπαιο στα χέρια του, έψαξε στο κουτί με τα πούρα που του δώρισε ο Φιντέλ: Για να ανάψει το καλύτερο για χάρη του ποδοσφαιρικού του Γιου.