Qatargate: Καλά νέα για τους αυταρχικούς του κόσμου: «Η αθλιότητα της ΕΕ», τεράστιο αυτογκόλ για τη δημοκρατία

Με ένα άρθρο – καταπέλτη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Observer της βρετανικής εφημερίδας The Guardian σχολιάζει το σκάνδαλο Qatargate και τις πολιτικές της Ευρώπης σε θέματα διαφάνειας.

Η προδοσία είναι αυτή που πονάει περισσότερο. Η δημοκρατία είναι ένα ευάλωτο φυτό, που παραμελείται εύκολα και αποδυναμώνεται από τα παράσιτα. Το 2022 αντιμετώπισε απροκάλυπτες, μερικές φορές θανατηφόρες επιθέσεις από απολυταρχικούς ηγέτες σε μέρη τόσο μακρινά όσο οι ΗΠΑ, η Βραζιλία, η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία. Ωστόσο, όταν η δημοκρατία διαφθείρεται σιωπηλά και υπονομεύεται εκ των έσω – αυτός είναι ο πραγματικός δολοφόνος, σημειώνει χαρακτηριστικά ο Guardian.

Διαβάστε επίσης: Ποινή φυλάκισης 15 ετών μπορεί να «κρύβει» η περιβόητη βαλίτσα – Το χειρότερο σενάριο για την Καϊλή

Η υπόθεση Καϊλή και το Κατάρ

Σε οποιονδήποτε διεθνή πίνακα κατάταξης της δημοκρατίας, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο των 27 εθνών θα περίμενε κανείς να έχει καλή βαθμολογία. Ομοίως, ένας αντιπρόεδρος αυτού του θεσμικού οργάνου θα έπρεπε σίγουρα να είναι υπεράνω πάσης μομφής. Και μπορεί η Εύα Καϊλή, μια Ελληνίδα σοσιαλίστρια ευρωβουλευτής, που απολύθηκε από τη θέση της αντιπροέδρου και συνελήφθη την περασμένη εβδομάδα, να κατηγορείται άδικα – όπως ισχυρίζεται η ίδια.

Όπως έχουν τα πράγματα, πάντως, η Καϊλή και αρκετοί άλλοι που σχετίζονται με το κοινοβούλιο αντιμετωπίζουν ποινικές κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της διαφθοράς και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες.

Η σύλληψή τους έγινε μετά από έφοδο της βελγικής αστυνομίας, κατά την οποία βρέθηκαν μετρητά ύψους 1,5 εκατ. ευρώ, που φέρεται να χρησιμοποιήθηκαν για την προώθηση της απελευθέρωσης της βίζας στην ΕΕ και των αεροπορικών συμφωνιών που ευνοούν το Κατάρ. Η Καϊλή χειριζόταν τις σχέσεις του κοινοβουλίου με τη Μέση Ανατολή. Το Κατάρ αρνείται όλους τους ισχυρισμούς.

Το σκάνδαλο θα βλάψει την ΕΕ

Εάν αποδειχθεί, αυτό συνιστά τεράστια προδοσία της δημόσιας εμπιστοσύνης. Ωστόσο, σχεδόν ό,τι κι αν συμβεί, το σκάνδαλο θα βλάψει την ΕΕ, η οποία αρέσκεται να δίνει διαλέξεις στον κόσμο για τις δημοκρατικές αξίες, συμπεριλαμβανομένων των προτύπων στο δημόσιο βίο, επισημαίνει ο Guardian.

Αυτή η κατάσταση δεν περιορίζεται μόνο στο Ευρωκοινοβούλιο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι εξίσου υποκριτική. Απλά ρωτήστε την Ουγγαρία, την Πολωνία ή το Ηνωμένο Βασίλειο.

Πλεονέκτημα για τους «εχθρούς» της Ένωσης το Qatargate

Το σκάνδαλο Qatargate – το παρατσούκλι ήταν τόσο αναπόφευκτο, όσο και κοινότυπο – χρησιμοποιείται ήδη από τους εσωτερικούς εχθρούς της ΕΕ ως μέσο για να την χτυπήσουν.

Η Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Συναγερμού της Γαλλίας παραπονέθηκε ότι ενώ οι ευρωβουλευτές αμφισβητούσαν τα οικονομικά του κόμματός της, «το Κατάρ παρέδιδε βαλίτσες γεμάτες μετρητά».

«Τίθεται το ερώτημα: πού είναι το πρόβλημα με το κράτος δικαίου; Στην Πολωνία ή στην ΕΕ;», ρώτησε ο ευρωβουλευτής Dominik Tarczyński από το ευρωσκεπτικιστικό κυβερνών κόμμα PiS της Πολωνίας.

Τα «τιτιβίσματα» του Σχοινά για το Κατάρ

Το σκάνδαλο φαίνεται απίθανο να προκαλέσει κατάρρευση της κλίμακας του 1999, όταν η επιτροπή του Ζακ Σαντέρ παραιτήθηκε μαζικά εν μέσω καταγγελιών για διαφθορά. Όμως, λιμνάζει στα πόδια της σημερινής προέδρου, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία απέκρουσε τις ερωτήσεις σχετικά με τον ρόλο του Έλληνα αντιπροέδρου της Επιτροπής, Μαργαρίτη Σχοινά.

Ο Σχοινάς εκπροσώπησε την ΕΕ στην τελετή έναρξης του Μουντιάλ στο Κατάρ. Αντιμετώπισε επικρίσεις για tweets που εξυμνούσαν τις πρακτικές εκμετάλλευσης – τώρα, υποτίθεται μεταρρυθμισμένες εργασιακές πρακτικές της χώρας – οι οποίες αποτέλεσαν αντικείμενο παγκόσμιας κατακραυγής. Ο Σχοινάς επιμένει ότι έκανε τα πάντα σύμφωνα με τους κανονισμούς, αναφέρεται στο άρθρο της βρετανικής εφημερίδας.

Ελάχιστος ο έλεγχος των ευρωβουλευτών

Και αυτό είναι μέρος του προβλήματος της ΕΕ. Οι αξιωματούχοι και οι ευρωβουλευτές αυτορρυθμίζονται σε μεγάλο βαθμό και αντιμετωπίζουν ελάχιστο έλεγχο. Εκτός από το μισθό, οι ευρωβουλευτές μπορούν να διεκδικούν 9.500 ευρώ το μήνα σε έξοδα και επιδόματα, χωρίς να προσκομίζουν αποδείξεις. Μπορούν να έχουν και άλλες αμειβόμενες θέσεις εργασίας και δεν χρειάζεται να καταχωρίζουν δημόσια τις επαφές τους με πράκτορες ξένων κρατών.

Το Κοινοβούλιο έχει αντισταθεί σε αυστηρότερους κανόνες λογοδοσίας, ενώ δεν υπάρχουν ενσωματωμένες πολιτικές προστασίας για τους εσωτερικούς πληροφοριοδότες.

Ο Michiel van Hulten, επικεφαλής του γραφείου της Διεθνούς Διαφάνειας στην ΕΕ, δήλωσε στο Politico ότι οι αποκαλύψεις της περασμένης εβδομάδας θα μπορούσαν να είναι η κορυφή του παγόβουνου. «Υπάρχει αθέμιτη επιρροή σε κλίμακα που δεν έχουμε δει μέχρι σήμερα», όπως είπε.

Η Διαμεσολαβητής της ΕΕ, Emily O’Reilly, προειδοποίησε ότι οι αναποτελεσματικές εγγυήσεις κατά της διαφθοράς υπονομεύουν τις προσπάθειες της Ευρώπης να προβάλλει τα συμφέροντα και τις αξίες της στην παγκόσμια σκηνή.

Η ΕΕ ήταν «ένας τεράστιος παγκόσμιος παίκτης και φυσικά, τα πάντα, από εταιρείες τεχνολογίας μέχρι κράτη εκτός ΕΕ, θα προσπαθήσουν να την επηρεάσουν», δήλωσε η ίδια.

Τα «δωράκια» στους Βρετανούς βουλευτές

Το σκάνδαλο μπορεί επίσης να εστιάσει την προσοχή στη συμπεριφορά ορισμένων Βρετανών βουλευτών πριν από το Μουντιάλ. Λένε ότι ακολούθησαν τους κοινοβουλευτικούς κανόνες του Ηνωμένου Βασιλείου, όταν δέχθηκαν δώρα συνολικής αξίας 251.208 λιρών από το Κατάρ έως τον Οκτώβριο, συμπεριλαμβανομένων πολυτελών ξενοδοχείων και πτήσεων business class, ενώ συμμετείχαν σε αποστολές «διερεύνησης στοιχείων». Αρκετοί μίλησαν υπέρ του Κατάρ σε συζητήσεις που ακολούθησαν. Αυτό μπορεί να είναι νόμιμο. Αλλά πώς νομίζουν ότι φαίνεται;

Το Κατάρ δεν είναι η μόνη ανελεύθερη ή αυταρχική χώρα που εμπλέκεται σε πιέσεις προς εκλεγμένους πολιτικούς από λομπίστες. Ως αποτέλεσμα του σκανδάλου έχουν εγερθεί ερωτήματα για το Μαρόκο, το Μπαχρέιν και το Αζερμπαϊτζάν.

Ωστόσο, ιδιαίτερη ανησυχία επικεντρώνεται στις διάχυτες, συμβιβαστικές επιπτώσεις της γενναιοδωρίας των χωρών του Κόλπου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το αθλητικό «ξέπλυμα» της Σαουδικής Αραβίας.

Οι αυταρχικές κυβερνήσεις σε Τουρκία και Ισραήλ

Ούτε οι θεσμοί της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου είναι οι μόνοι στόχοι των αντιδημοκρατικών εσωτερικών δυνάμεων. Στην Τουρκία, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι απασχολημένος με την κατάργηση της δημοκρατικής επιλογής, σε μια προσπάθεια να καθορίσει το αποτέλεσμα στις επερχόμενες εκλογές. Η συμπερίληψη ακροδεξιών ζηλωτών και ρατσιστών στη νέα κυβέρνηση του Ισραήλ μοιάζει με αυτοσαμποτάζ.

Οι δημοκρατικές προδοσίες που εκπορεύονται εκ των έσω γίνονται όλο και πιο συνηθισμένες – και με μεγαλύτερη προβολή. Στο Χονγκ Κονγκ, η οργή για τη συνεχιζόμενη υπονόμευση των πολιτικών δικαιωμάτων από τους ντόπιους «λακέδες» του Πεκίνου καταπνίγεται αποτελεσματικά από τη θεωρία του «στιβαρού πραγματισμού» του Ρίσι Σουνάκ. «Η ασπόνδυλη υποταγή της Βρετανίας στους Κινέζους διπλωμάτες τραμπούκους στο Μάντσεστερ είναι άλλη μια μαχαιριά στην πλάτη», αναφέρει ο Guardian.

Ο «δόλιος» Τραμπ και ο… καθόλου τέλειος Μπάιντεν

Οι θεμελιώδεις αρχές των ΗΠΑ, πρότυπο για τον κόσμο, δέχονται επίθεση στο εσωτερικό τους. Η απόρριψη από τον Ντόναλντ Τραμπ και πολλούς Ρεπουμπλικανούς του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών του 2020 προκάλεσε παγκόσμιους κραδασμούς. Η διαβρωτική επίδρασή της εξακολουθεί να είναι αισθητή διεθνώς, αξιοποιούμενη από κακόβουλους παράγοντες όπως η Ρωσία – η οποία υποστήριξε τον Τραμπ εξαρχής.

Ο Τραμπ έπιασε νέο χαμηλό «στη δημοκρατική του δολιότητα», στο οποίο… κατεβαίνουν και οι μιμητές του.

Ωστόσο, ο διάδοχός του, Τζο Μπάιντεν, δεν είναι καθόλου τέλειος. Σωστά εξοστράκισε τον Σαουδάραβα πρίγκιπα διάδοχο του θρόνου, Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, για τη δολοφονία του Τζαμάλ Κασόγκι και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το βασίλειο. Στη συνέχεια, όμως, αναιρούσε τον εαυτό του, χαιρετώντας τον Σαλμάν κατά τη διάρκεια μιας ταπεινωτικής επίσκεψης στο Ριάντ σε μια μάταιη αναζήτηση φθηνού πετρελαίου.

Ποιο είναι το ακούσιο, αυτοκαταστροφικό μήνυμα του Μπάιντεν; Οι δημοκρατικές αρχές είναι διαπραγματεύσιμες – όλα έχουν την τιμή τους. Παρακολουθήστε και κλάψτε καθώς, σε όλο τον κόσμο, η εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, η ακεραιότητα στη δημόσια ζωή και η εμπιστοσύνη στην αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση ανταλλάσσονται κρυφά σε κυνικά παιχνίδια διακίνησης επιρροής και πολιτικής του χρήματος.

Σε αυτό τον παγκόσμιο αγώνα, οι διεφθαρμένοι βουλευτές δεν είναι παρά μικροί συνωμότες στη μεγάλη προδοσία της δημοκρατίας.