Λεφτά ή υγεία; Ιδού το δίλημμα…

Φοβάμαι τα χρόνια που έρχονται για την υγεία μας.

Πανδημία και οικονομική κρίση «έριξαν» το προσδόκιμο επιβίωσης κατά δυο χρόνια.

Όμως, δεν είναι ότι φτάναμε γύρω στα 80 και τώρα «πέφτουμε» στα 78.

Έχει αυξηθεί σημαντικά η νοσηρότητα στις μέσες, παραγωγικές ηλικίες.

Και κάθε μέρα που περνάει, η ηλικία μας μεγαλώνει. (Η Ελλάδα γερνάει με τον δεύτερο μεγαλύτερο ρυθμό στην Ευρώπη, μετά την Ιταλία).

Που σημαίνει, ότι για να αποτραπεί η θνησιμότητα, χρειαζόμαστε ένα σύστημα υγείας που να μας καλύπτει.

Όμως στην Ελλάδα, το πρόβλημα ήταν, και θα είναι, η κρατική χρηματοδότηση. Έτσι, το ΕΣΥ, αντιμετωπίστηκε ως δαπάνη και όχι ως παράγοντας ευμάρειας και αποδοτικότητας.

Η οικονομική κρίση μείωσε τη χρηματοδότηση στο μισό, κάνοντας τους ασθενείς να βάζουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, αυξάνοντας τις ιδιωτικές πληρωμές, αντί να φέρει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν εξοικονομήσεις και θα έκαναν και τις υπηρεσίες υγείας αποτελεσματικότερες (βλέπε ψηφιοποίηση της υγείας και λειτουργική διασύνδεση όλων των υπηρεσιών μεταξύ τους).

Αντίθετα, οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων, έφεραν περικοπές προσωπικού (δεν ενοποιήθηκαν ποτέ οι οργανισμοί των νοσοκομείων, αντίθετα κόπηκαν θέσεις) με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν τρομακτικά κενά.

Που σημαίνει, ότι οι γιατροί, τρέχουν και δεν φτάνουν για να καλύψουν τα περιστατικά που καταφτάνουν στις εφημερίες, για να μην μιλήσουμε για τακτικά ιατρεία.

Υπάρχουν βέβαια και νοσοκομεία που δουλεύουν πολύ χαλαρά, αφού οι ασθενείς που βλέπουν σε μια μέρα μπορεί να είναι σε μονοψήφιο αριθμό, άντε σε χαμηλό διψήφιο. Αυτό βέβαια, αφορά κυρίως την περιφέρεια.

Τώρα λοιπόν, που ακόμη το κόστος δεν έχει μειωθεί και … «το ταμείον παραμένει μείον», μπαίνουν πάλι ζητήματα μείωσης του κόστους, στη βάση της ορθολογικής διαχείρισης.

Περισσεύουν κλίνες

Στο στόχαστρο τώρα, μπαίνουν οι άδειες κλίνες στα νοσοκομεία της περιφέρειας, που ομολογουμένως φτάνουν σε πληρότητα μόλις το 30-34% κατά μέσο όρο ή και χαμηλότερα, σε αντίθεση με το «Αττικό» για παράδειγμα, που μονίμως είναι πάνω από το 100%, «φλερτάροντας» συνήθως μεταξύ 117-120%…

Όμως οι άνθρωποι στην περιφέρεια, έχουν να τα βγάλουν πέρα με επαρχιακούς δρόμους, βουνά και λαγκάδια, που κάνουν τις αποστάσεις να φαντάζουν τεράστιες την ώρα της ανάγκης, όταν για να φτάσεις σε μια μονάδα υγείας πρέπει να περάσεις ένα δρόμο γεμάτο στροφές που στην καλύτερη περίπτωση 10 χιλιόμετρα θέλουν πάνω από μισή ώρα…

Πώς, λοιπόν, μπορεί να αλλάξουν χρήση τα κέντρα υγείας που «βαφτίστηκαν» νοσοκομεία εξαιτίας αυτού του ανάγλυφου σε ολόκληρη τη χώρα, όταν το πρώτο πράγμα που χρειάζεται στις περιοχές που απέχουν από τις πρωτεύουσες των νομών, είναι να κερδίσουν χρόνο μέχρι το γενικό νοσοκομείο;

Χρηματοδότηση με εισφορές

Το δεύτερο σημείο, είναι η επιχείρηση «χρηματοδότηση από τον ΕΟΠΥΥ».

Χωράει πολύ μεγάλη συζήτηση γι΄ αυτό το θέμα, από τα μοντέλα του Μπέβερτιτζ και του Μπίσμαρκ (κρατική χρηματοδότηση από φορολογία έναντι χρηματοδότησης από ασφαλιστικούς φορείς μέσω εισφορών), μέχρι την υπάρχουσα δομή της χρηματοδότησης των μισθών από τον κρατικό προϋπολογισμό, την κρατική χρηματοδότηση από το υπουργείο Υγείας και τα κλειστά ενοποιημένα νοσήλια που οφείλει να καταβάλλει ο ΕΟΠΥΥ.

Όμως τα ΚΕΝ, σαφέστατα και δεν επαρκούν να χρηματοδοτούν τα νοσοκομεία, αφού δεν περιλαμβάνουν όλα τα λειτουργικά τους έξοδα. Και βέβαια, και ο ΕΟΠΥΥ, δεν έχει τέτοια χρηματοδότηση που να μπορέσει να αναλάβει και τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων.

Το νέο μοντέλο χρηματοδότησης θα ξεκινήσει το 2023 από την Κρήτη, πιλοτικά.

Όμως, δεν χρειάζεται «πιλότος» για να επιβεβαιωθεί ότι τα χρήματα δεν φτάνουν.

Τα ποσά είναι αποτυπωμένα, όλα τα χρόνια, στους κρατικούς προϋπολογισμούς.

Απλά χρειάζεται κάποιος να τα μελετήσει.

Διαφορετικά, τα ελλείμματα θα φέρνουν ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία στους ασθενείς, που θα ψάχνουν περίθαλψη και δεν θα την έχουν.

Γιατί κάθε εμπόδιο, κοστίζει σε χρόνο και η κάθε καθυστέρηση αυξάνει τη νοσηρότητα.

Μόνο που για κάποιους ασθενείς, η επιδείνωση της υγείας από την καθυστέρηση, μπορεί να αποβεί μοιραία.

Και καθώς η Κυβέρνηση θέτει θέμα «προτεραιοποίησης», δηλαδή ιεράρχησης των αναγκών, έναντι των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, θα πρέπει να δούμε πόσο ακόμα μπορούν να δυστυχούν οι άνθρωποι, προκειμένου να ευημερούν οι αριθμοί…