Οι μελλοντικές επιταγές

«Αυτό που κάνει ο Μητσοτάκης δεν είναι σωστό και εμείς τι θα τάξουμε στον κόσμο αν αυτός τα δίνει προκαταβολικά;». Αν ήταν πιο «χαλαροί», χωρίς να τους ενδιαφέρει το πολιτικά ορθό, οι συντάκτες των ανακοινώσεων των κομμάτων της αντιπολίτευσης κάπως έτσι θα αντιδρούσαν στις συνεχείς ανακοινώσεις επιδομάτων από πλευράς της κυβέρνησης. Εδώ που τα λέμε, δεν θα είχαν και πολύ άδικο αν αντιδρούσαν, με αυτόν τον ευθύ τρόπο, δεδομένου ότι αυτό που κάνει ο Πρωθυπουργός είναι να τους «χαλάει» το δικό τους κομματικό αφήγημα.

Και στην περίπτωση της «έκπληξης» του προϋπολογισμού, επέλεξαν όμως την, κατ’ αυτούς, πεπατημένη στολίζοντάς τον με ευφυολογήματα του στυλ «πολιτικός απατεώνας» και άλλα που έχουν ξανακουστεί, υπονοώντας πάντα και σταθερά ότι αυτά που δίνει – συνεχώς – είναι λιγότερα από αυτά που θα έπρεπε να δίνει. Φαντάζονται ένα βαρέλι δίχως πάτο, χωρίς σημείο κορεσμού, χωρίς κανένα σημάδι ανησυχίας για το εάν έχει το ταμείο.

Από την άλλη πλευρά, ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος, αυτών που ανησυχούν για τα δημόσια οικονομικά, αυτών που χτυπήθηκαν (δηλαδή όλων) από τα μνημόνια και έχουν κάποια «ψυχικά τραύματα», μια ενστικτώδη ανησυχία, παραμένει ακάλυπτος στον δρόμο προς τις εκλογές. Ολοι είναι στην πλευρά του «δώσε παραπάνω». Και πώς να γίνει διαφορετικά.

Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από τη δεκαετία του ’80 ιστορικά «ανακάλυψε» στην Ελλάδα τα επιδόματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν μπορούσε, στη δική του θητεία μόνο επιδόματα θα ενέκρινε. Από ό,τι καταλάβαμε από την κυβερνητική του θητεία, μια οικονομία βουτηγμένη στην υπερφορολόγηση φανταζόταν. Με επιχειρήσεις χωρίς κέρδη και επενδύσεις που κάποια στιγμή θα γίνονταν μόνες τους, ως εκ θαύματος. Ηρθε μετά ο Μητσοτάκης και η κερδοφορία των επιχειρήσεων αυξήθηκε (σε πολλές περιπτώσεις υπερβολικά πολύ) και οι επενδύσεις έτρεξαν. Ως εκ τούτου η οικονομία «γέννησε» λεφτά τα οποία γίνονται επιδόματα, προκειμένου να ανακουφιστούν οι πολίτες πρώτα από την πανδημία και μετά από την ακρίβεια.

Με μειωμένους φορολογικούς συντελεστές, και με τη βοήθεια του πληθωρισμού, τα έσοδα είναι μεγαλύτερα. Αν κρατάς καλό λογαριασμό του ταμείου, τα παραπάνω έσοδα μπορούν να γίνουν μεγαλύτερες δαπάνες. Θα μπορούσε, η αλήθεια είναι, να είχε επιλεγεί ο μηδενισμός του ελλείμματος του προϋπολογισμού από το 2022 κιόλας, αλλά θα το κάνει το 2023 και στο κάτω κάτω την ίδια πολιτική ακολουθούν όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Μπορεί και του επιτρέπεται να το κάνει.

Αλλωστε όλες οι ευρωπαϊκές οικονομίες ψάχνουν να βρουν έναν τρόπο να καλύψουν τις απώλειες στο εισόδημα των πολιτών τους από τις πρωτοφανείς ανατιμήσεις, μοιράζοντας σε κάθε ευκαιρία επιδόματα, με πρώτη την παλιά υπέρμαχο της «πειθαρχίας», τη Γερμανία, με το πακέτο-μαμούθ των 200 δισ. ευρώ.

Το τρικ των ελληνικών επιδομάτων, που «αθωώνει» σε έναν βαθμό την κυβέρνηση για την προφανή σκοπιμότητά της, είναι ότι έχουν και παιδευτικό χαρακτήρα. Αν θυμάστε καλά, του μέτρου «σταρ» της πανδημίας, τις επιστρεπτέες προκαταβολές, επωφελήθηκαν όσες εταιρείες και ελεύθεροι επαγγελματίες δήλωναν τα εισοδήματά τους. Οι φοροφυγάδες «τιμωρήθηκαν» αναδρομικά. Στη συνέχεια, όταν ξεκίνησαν τα επιδόματα στα καύσιμα (fuel pass), ενθαρρύνθηκε η χρήση κάρτας. Τώρα με το market ή food pass, πάλι με μηνιαία πίστωση σε ψηφιακή χρεωστική κάρτα θα γίνει η καταβολή του, διαδικασία που μειώνει τη φοροδιαφυγή και επιστρέφει με σιγουριά τα ποσά στη κατανάλωση και από εκεί στην οικονομία, δημιουργώντας νέα φορολογικά έσοδα για μελλοντικές επιταγές…