Ουκρανία: Γιατί η λήξη του ρωσικού πολέμου εκ των έσω αποτελεί ευσεβή πόθο της Δύσης

Όταν η Βικτόρια Νούλαντ, υφυπουργός Πολιτικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ, κατέθεσε σε ακρόαση της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας στις αρχές Μαρτίου, είπε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα τελειώσει «όταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν συνειδητοποιήσει ότι αυτή η περιπέτεια έχει θέσει σε κίνδυνο τη θέση του στην ηγεσία». Σε εκείνο το σημείο, όπως είπε, ή ο Πούτιν «θα πρέπει να αλλάξει πορεία ή ο ρωσικός λαός θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του».

Η δήλωση της Νούλαντ έθεσε τη ρωσική κοινή γνώμη στο προσκήνιο της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, σημειώνεται σε ανάλυση του Washington Institute, αναφορικά με τις πεποιθήσεις ή τις… αυταπάτες της Δύσης για την στάση του ρωσικού λαού απέναντι στην εισβολή του Πούτιν.

Παραδοχή Πούτιν: Η κατάσταση στις προσαρτημένες περιοχές είναι «εξαιρετικά δύσκολη»

Πράγματι, από την εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου, τα ερωτήματα σχετικά με τη ρωσική κοινή γνώμη έχουν σταθεί αν όχι στο προσκήνιο, τότε σίγουρα ως «φόντο».

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν πάντα ανησυχούσε για την κοινή γνώμη και τις διαμαρτυρίες στο εσωτερικό της χώρας του, θεωρώντας τα ως απειλές για τη διατήρηση της εξουσίας του. Τώρα που ο πόλεμος έχει μπει στον δέκατο μήνα του, τι πιστεύει ο ρωσικός λαός για τον πόλεμο; Έχουν αλλάξει αυτές οι απόψεις με την πάροδο του χρόνου; Και τι σημαίνει αυτή η κατάσταση για να διατηρηθεί ο Πούτιν στην εξουσία;

Πριν από τον πόλεμο

Κατά ειρωνικό τρόπο, πριν από την εισβολή, ο Πούτιν είχε ελάχιστους λόγους να ανησυχεί για την απώλεια του ελέγχου.

Το Κέντρο Levada, μια ανεξάρτητη ρωσική εταιρεία δημοσκοπήσεων, την οποία η ρωσική κυβέρνηση είχε χαρακτηρίσει «ξένο πράκτορα», παρείχε πολλά χρήσιμα στοιχεία για τη ρωσική κοινή γνώμη.

Για χρόνια, οι αναλυτές της Ρωσίας είχαν συζητήσει την αξία των αποτελεσμάτων των δημοσκοπήσεων σε μια χώρα όπου το κοινό έχει μακρά ιστορία στο να συμπεριφέρεται με έναν τρόπο δημοσίως και με άλλον τρόπο ιδιωτικά, μεταξύ ενός μικρού κύκλου αξιόπιστων ανθρώπων. Και για να είμαστε σίγουροι, τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων ήταν πάντα πολύ πιο στρεβλά υπέρ του Κρεμλίνου. Αλλά το Levada δεν είναι φιλοκρεμλινικό και παρόλο που δεν στερείται ελλείψεων, παρέχει πολύτιμες πληροφορίες.

Σύμφωνα με το Levada, η δημοτικότητα του Πούτιν κυμάνθηκε μεταξύ 61% και 71% πέρυσι. Μετά τη φυλάκιση του ηγέτη της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνι, δεν έχει εμφανιστεί κανένας άλλος σοβαρός πολιτικός αμφισβητίας και δεν έχουν πραγματοποιηθεί μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.

Πριν από την εισβολή στην Ουκρανία, το Κρεμλίνο παρουσίαζε τις ενέργειές του στο εσωτερικό του ακροατήριο ως θεμελιωδώς ειρηνικές και αμυντικές. Τα ελεγχόμενα από το κράτος μέσα μαζικής ενημέρωσης έλεγαν επί μήνες στο ρωσικό κοινό ότι η Δύση ωθούσε τη χώρα προς μια σύγκρουση, ενώ η Μόσχα ήθελε μόνο την ειρήνη και ενεργούσε με τη μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση, αν και θα αμυνόταν αν χρειαζόταν.

Πράγματι, όπως έγραψε ο Denis Volkov, διευθυντής του Levada Center, τον Ιανουάριο του 2022, ήταν απαραίτητο «να εξετάσουμε όχι τα ποσοστά τηλεθέασης καθαυτά, αλλά ολόκληρη την εικόνα της αντίληψης των Ρώσων για μια πιθανή σύγκρουση με την Ουκρανία και τη Δύση. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, η ρωσική κοινωνία, αν και φοβάται μια τέτοια σύγκρουση, είναι προετοιμασμένη για αυτήν στο εσωτερικό της».

Επιπλέον, το Levada διαπίστωσε, πριν από την εισβολή, ότι η πλειοψηφία των Ρώσων κατηγορούσε τη Δύση για την κλιμάκωση της κρίσης, αν και αυτό δεν μεταφράστηκε σε μεγαλύτερη κινητοποίηση της υποστήριξης προς τη ρωσική ηγεσία.

Εισβολή, διαμαρτυρία και μετανάστευση

Όταν ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία, το Κρεμλίνο και τα ελεγχόμενα από το κράτος μέσα ενημέρωσης είπαν στο κοινό ότι η Ρωσία ενήργησε σε αυτοάμυνα, επειδή δεν είχε άλλες επιλογές μπροστά στη «γενοκτονία» που διέπραξε μια «νεοναζιστική», δυτικά ελεγχόμενη κυβέρνηση στο Κίεβο.

Μετά την εισβολή, εμφανίστηκαν διαφημιστικές πινακίδες στη ρωσική πόλη της Αγίας Πετρούπολης, με τις λέξεις: «Δεν είχαμε άλλη επιλογή για να δράσουμε διαφορετικά».

Αρχικά, χιλιάδες πολίτες βγήκαν να διαδηλώσουν, όχι μόνο στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, αλλά και σε απομακρυσμένες πόλεις, όπως το Χαμπάροφσκ και το Νοβοσιμπίρσκ. Οι ρωσικές αρχές απάντησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, με καταστολή, συλλαμβάνοντας χιλιάδες άτομα.

Παρόλα αυτά, οι διαμαρτυρίες υπολείπονταν κατά πολύ των 120.000 που αναφέρθηκε ότι αποτέλεσαν τις μεγαλύτερες διαμαρτυρίες από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ως απάντηση στις νοθευμένες εκλογές πριν από μια δεκαετία. Και τις επόμενες εβδομάδες, εν μέσω αυξανόμενης καταστολής και φόβου, οι διαμαρτυρίες υποχώρησαν, ακόμη και αν μεμονωμένες αντιδράσεις συνεχίζουν να εμφανίζονται περιοδικά.

Οι Ρώσοι που αντιδρούσαν στον πόλεμο άρχισαν επίσης να εγκαταλείπουν τη χώρα, όχι απλώς οι πλούσιοι ολιγάρχες, αλλά και όσοι ανήκαν στη μεσαία τάξη ή γενικά όποιος μπορούσε να φύγει. Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές της ίδιας της Ρωσίας, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τη χώρα μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου 2022, αν και πιο πρόσφατες αναφορές δείχνουν ότι ορισμένοι αρχίζουν να επιστρέφουν απρόθυμα, λόγω οικονομικών δυσκολιών στις χώρες στις οποίες κατέφυγαν.

Για λόγους σύγκρισης, περίπου πέντε εκατομμύρια Ρώσοι πολίτες εγκατέλειψαν τη Ρωσία κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς διακυβέρνησης του Πούτιν, πριν από την εισβολή στην Ουκρανία, σύμφωνα με μια μελέτη που χρησιμοποίησε επίσημα ρωσικά στατιστικά στοιχεία.

Παρόλο που η ιστορία της ρωσικής μετανάστευσης μετά την Ουκρανία δεν έχει ακόμη αποτυπωθεί πλήρως, μέχρι σήμερα δείχνει ότι, αντί να αμφισβητήσουν το καθεστώς, πολλοί Ρώσοι πολίτες επιλέγουν τις πιο παθητικές – ή ίσως, όπως θα το έβλεπαν οι ίδιοι – ρεαλιστικές επιλογές.

Παθητική υποστήριξη και γνωστική ασυμφωνία

Πέρα από τις διαμαρτυρίες, σύμφωνα με το Κέντρο Levada, πολλοί Ρώσοι έχουν πιστέψει την αφήγηση του Πούτιν. Όταν εισέβαλε στην Ουκρανία, το Levada διαπίστωσε ότι ο αριθμός εκείνων που αποδοκίμαζαν τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ουκρανία αυξήθηκε. Το 60%, για παράδειγμα, θεωρούσε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πρωτεργάτες της κλιμάκωσης στην ανατολική Ουκρανία.

Και η έγκριση του Πούτιν και του ρωσικού κοινοβουλίου αυξήθηκε ελαφρώς. Τις επόμενες εβδομάδες, οι δημοσκοπήσεις διαπίστωσαν συνεχή υποστήριξη για τις ενέργειες των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων στην Ουκρανία, σε διάφορους βαθμούς – μια ισχνή πλειοψηφία τις υποστήριζε «σίγουρα» και μικρότερες μειοψηφίες έδειχναν μέτρια υποστήριξη.

Ταυτόχρονα, όμως, πολλοί λένε ότι υποστηρίζουν και κάποιοι λένε ακόμη ότι πρέπει να υποστηρίξουν, επειδή πρόκειται για μια διεθνή σύγκρουση και «πρέπει να υποστηρίξουν την κυβέρνησή τους».

Με άλλα λόγια, η υποστήριξη του κοινού είναι παθητική, ίσως αναμεμειγμένη με ένα αίσθημα υποχρέωσης και όχι ειλικρινούς έγκρισης.

Επιπλέον, το Levada διαπίστωσε στα τέλη Μαΐου ότι η προσοχή της ρωσικής κοινής γνώμης στη λεγόμενη «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» μειώνεται σιγά-σιγά, παρόλο που η πλειοψηφία εξακολουθεί να εκφράζει «ανησυχία για το τι συμβαίνει» και η υποστήριξη για τις ενέργειες του ρωσικού στρατού παραμένει υψηλή.

Υπάρχει πράγματι παραπληροφόρηση;

Είναι πάντα δελεαστικό να πιστώνουμε την προπαγάνδα για τη δημόσια υποστήριξη μιας επίσημης κρατικής αφήγησης, και η προπαγάνδα είναι μαζική και αποτελεσματική στη Ρωσία, σημειώνει το Washington Institute.

Ωστόσο, δεν είναι επίσης η πλήρης ιστορία. Οι πολίτες στη Ρωσία του Πούτιν έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στις πληροφορίες από ό,τι κατά τη διάρκεια της σοβιετικής εποχής, όταν η χώρα ήταν εντελώς κλειστή. Σε αντίθεση με την Κίνα, η Ρωσία δεν μπορούσε να αποκλείσει εντελώς την πρόσβαση στο διαδίκτυο.

Πριν από την εισβολή, η διείσδυση του διαδικτύου στη Ρωσία ανερχόταν στο 85% τον Ιανουάριο του 2021. Σχεδόν 60 εκατομμύρια Ρώσοι πολίτες (σχεδόν οι μισοί από τα 145 εκατομμύρια του πληθυσμού της χώρας) είχαν πρόσβαση σε social media όπως το Instagram.

Τον Μάρτιο, ένα μήνα μετά την εισβολή, η χρήση VPN και άλλων διαδικτυακών εργαλείων στη Ρωσία φέρεται να αυξήθηκε κατακόρυφα, σε μια προσπάθεια να παρακαμφθεί η αυξανόμενη κυβερνητική λογοκρισία. Η λογοκρισία στο διαδίκτυο συνέχισε να αυστηροποιείται τις επόμενες εβδομάδες – αν και δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί – αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι, σε μια εποχή που το ρωσικό κοινό είχε ήδη μια παγιωμένη άποψη, η πρόσβαση στην πληροφορία δεν περιορίστηκε εντελώς. Και ακόμη και τώρα, οι Ρώσοι εξακολουθούν να έχουν πρόσβαση στο WhatsApp και σε άλλα εργαλεία εφαρμογών για κινητά.

Υπάρχει επίσης το ζήτημα της γνωστικής ασυμφωνίας – η δυσπιστία σε πληροφορίες που είναι πολύ αντιφατικές με την κοσμοθεωρία που έχει το άτομο.

Η γνωστική ασυμφωνία εξηγεί γιατί, για παράδειγμα, ορισμένοι Ρώσοι πίστευαν ότι οι εικόνες των παιδιών που σκοτώθηκαν στην Ουκρανία ήταν ψεύτικες και άλλοι δεν πίστευαν τα ίδια τα μέλη της οικογένειάς τους στην Ουκρανία, όταν τους είπαν όχι μόνο ότι οι Ρώσοι στρατιώτες σκοτώνουν αθώους πολίτες, αλλά και ότι γινόταν πόλεμος.

Συμπέρασμα – «συμβουλή» προς τη Δύση

Τα ευρήματα του Levada σχετικά με την αυξανόμενη έλλειψη ενδιαφέροντος της ρωσικής κοινής γνώμης για τον πόλεμο είναι επίσης σημαντικά. Όταν πρόκειται για θέματα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή τους, όπως οι κυρώσεις, οι Ρώσοι πολίτες αναζητούν πληροφορίες, επειδή επηρεάζουν άμεσα τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και την πρόσβασή τους σε καταναλωτικά αγαθά.

Αλλά όταν πρόκειται για πιο απομακρυσμένες και αφηρημένες ιδέες, είναι ευκολότερο να αποδεχτούν την κρατική αφήγηση.

Επιπλέον, πολλοί Ρώσοι εγκατέλειψαν τη Ρωσία, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν ότι δεν μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην αλλού με ρωσικό διαβατήριο. Οι εμπειρίες τους μπορεί να εδραιώσουν τα αισθήματα πικρίας και δυσαρέσκειας προς τη Δύση, αντί να αυξήσουν την ενεργό αντίθεση προς τη ρωσική κυβέρνηση.

Το καθήκον της Δύσης, λοιπόν, είναι να βρει έναν τρόπο να προσεγγίσει πραγματικά τον ρωσικό λαό. Για να ανοίξουν πραγματικά τα μάτια τους στην πραγματικότητα, θα απαιτηθεί κάτι περισσότερο από την παρουσίαση πληροφοριών.

Θα απαιτηθεί μια θεμελιώδης αναμέτρηση και αναθεώρηση των βασικών τους πεποιθήσεων. Μόνο τότε η ιδέα ότι ο ρωσικός λαός θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του μπορεί να θεμελιωθεί σε κάτι περισσότερο από ευσεβείς πόθους.