«Καλάθια» και επενδύσεις

Το ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το όνομα της Ελλάδας δίπλα σε εταιρείες-κολοσσούς, όπως η Google, η Microsoft, η Amazon, η Deloitte και η Cisco, δεν σημαίνει ότι είναι και κάτι που ήταν πάντα δεδομένο. Το αντίθετο. Αν στο παρελθόν πραγματοποιούνταν κάποια τεχνολογική επένδυση, ακόμα και μια εξαιρετικά μικρή, «θαμπωνόμασταν» από τη λάμψη της. Την αντιμετωπίζαμε ως κάτι το εξωτικό. Δυσκολευόμασταν να το διαχειριστούμε γιατί ξέραμε ότι αποτελούσε την εξαίρεση.

Το Bloomberg σε εκτενές δημοσίευμά του πριν από αρκετές ημέρες προσπαθούσε να ερμηνεύσει το φαινόμενο. Επιχειρούσε να εξηγήσει πώς οι ξένες επενδύσεις στον τομέα της τεχνολογίας, της πληροφορικής και των επικοινωνιών υπερτριπλασιάστηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια. Πώς αντιπροσωπεύουν, εδώ, σε μια χώρα της Νότιας Βαλκανικής, το 3% του συνολικού της ΑΕΠ, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα!

Το ρεπορτάζ με γλαφυρό τρόπο, αφού αναγνώριζε την προφανή γοητεία της μεσογειακής χώρας και την εύκολη πρόσβαση στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή, απέδιδε την επενδυτική tech-άνθηση στην Ελλάδα σε τρεις λόγους: στα γενναιόδωρα φορολογικά κίνητρα, την πρόσβαση σε πράσινη (ηλιακή-αιολική) ενέργεια και την πολιτική βούληση της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Από την ανάλυση έλειπαν τρεις παράγοντες, λιγότερο διθυραμβικοί. Ο πρώτος, ένας συγκυριακός. H αναδρομολόγηση τεχνολογικών επενδύσεων λόγω του πολέμου στη Ρωσία, αλλάζοντας τη ρότα διαδρομών οπτικών ινών, αλλά και την έδρα παραρτημάτων πολυεθνικών. Ο δεύτερος και ο τρίτος αφορούν τον ρόλο του ελληνικού Δημοσίου. Τα άφθονα δηλαδή κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ, στα οποία οι ψηφιακές πολιτικές λαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος, αλλά και των πολλών κρατικών έργων πληροφορικής που βρίσκονται σε εξέλιξη. Ολα πλεονεκτήματα που τώρα τα εκμεταλλευόμαστε. Που έχουν προσελκύσει επενδύσεις μόνο στον εν λόγω κλάδο που ξεπερνούν τα 5 δισ. ευρώ την τελευταία τριετία στην Ελλάδα.

Που έχουν κάνει κάτι ακόμα πιο σημαντικό. Είναι εταιρείες που «έχουν έρθει για να μείνουν» στην Ελλάδα. Που θέλουν να δημιουργήσουν μια ισχυρή βάση για την ανάπτυξη σταθερών και καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας, αλλά και να συμβάλουν στην επιστροφή ελλήνων επιστημόνων που εργάζονται στο εξωτερικό και ψάχνουν ευκαιρίες απασχόλησης ανάλογης των προσόντων τους για να γυρίσουν στην Ελλάδα. Κάτι όχι θεωρητικό ή φανταστικό, αλλά κάτι ορατό στο άμεσο μέλλον, δεδομένων των ελλείψεων ειδικά κατηρτισμένου προσωπικού που παρατηρείται. Και μάλιστα με ενδιαφέρον από εταιρείες που από μόνες τους αποτελούν κίνητρο για να εγκαταλείψει ένας εργαζόμενος ό,τι κάνει στο εξωτερικό και να επιστρέψει σε μια δουλειά με καλή αμοιβή στη χώρα του.

Η Deloitte σε μια ερευνά που παρουσιάστηκε στο φόρουμ του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδος, επεσήμανε ότι ο κλάδος θα χρειαστεί επιπλέον 128.000 ειδικούς των κλάδων της πληροφορικής και των επικοινωνιών έως το 2030. Δηλαδή περίπου 16.000 τον χρόνο επιπλέον καλά αμειβόμενο προσωπικό, το οποίο όμως δεν διαθέτει η χώρα. Μόνο κατά το ήμισυ μπορεί να καλυφθεί από τη διαθέσιμη προσφορά προσωπικού.

Με το δίκιο του ο αρμόδιος επί των επενδύσεων υπουργός Αδωνις Γεωργιάδης μπορεί να καυχιέται, ότι σε λίγα χρόνια από σήμερα, η Ελλάδα μπορεί να φιλοξενεί 15 μεγάλα data centers. Θα μπορούσε να αποκτήσει, δηλαδή, μέγεθος αντίστοιχο της Μασσαλίας, του μεγαλύτερου αντίστοιχου κέντρου της Μεσογείου. Είναι ωραίο να καυχιέσαι για… καλάθια, αλλά πιο ωραίο για επενδύσεις…