Ο Δεκέμβρης είναι άσχημος μήνας για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Πολλά γεγονότα έχουν ξετυλιχθεί τον μήνα αυτό σημαδεύοντας τις εξελίξεις και αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στην πολιτική και κοινωνική πορεία της χώρας. Πιο σημαντικός βέβαια ήταν ο Δεκέμβρης του 1944. Που βρήκε μια Ελλάδα η οποία έβγαινε από τη δοκιμασία της γερμανικής κατοχής με τεράστια κοινωνικά προβλήματα κι έντονα διχασμένη σχετικά με τη μετέπειτα πολιτική της πορεία.

Με έλεγχο ουσιαστικά του εσωτερικού μετώπου μέσω του ΕΛΑΣ και της πολιτικής δύναμης του ΕΑΜ, το ΚΚΕ έκανε μια σειρά από ασυγχώρητα λάθη, που αντί να οδηγήσουν σε ένα ειρηνικό μετακατοχικό τοπίο όξυναν την κατάσταση υποχρεώνοντας τον μετριοπαθή πρωθυπουργό τότε Γ. Παπανδρέου στην αντιπαράθεση της 4ης Δεκεμβρίου, που δυστυχώς, με άγνωστους υποκινητές, κατέληξε σε ανθρώπινα θύματα.

Η συνέχεια δεν υπήρξε καλύτερη. Ενώ προφανώς το ΚΚΕ δεν είχε αποφασίσει να ενταχθεί στο σύστημα, υπέγραψε στη Βάρκιζα τον αφοπλισμό των ένοπλων μελών του, όπως και τις διώξεις που ουσιαστικά θα ακολουθούσαν, αλλά παράλληλα δεν δίστασε να σηκώσει τα όπλα κατά του νόμιμου πια καθεστώτος.

Η κληρονομιά αυτού του Δεκεμβρίου βαραίνει ακόμη πάνω από την ομαλή εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας, έχοντας στο διάβα της τις ανωμαλίες των μετεμφυλιακών πολιτικών διώξεων, τη σχεδόν μόνιμη και αδικαιολόγητη αγιοποίηση της Αριστεράς αλλά και το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Πάλι Δεκέμβριο σημειώθηκε ένα ακόμη σημαδιακό, και θλιβερό παράλληλα, περιστατικό της πιο πρόσφατης πολιτικής μας ζωής.

Η δολοφονική εκτέλεση ενός νέου ανθρώπου, του Γρηγορόπουλου, από αστυνομικό σε περιπολία οδήγησε στο κάψιμο σχεδόν της Αθήνας και στην πλήρη αδράνεια τότε των Αρχών. Το γεγονός καθιέρωσε μια νοοτροπία ατιμωρησίας σε λογής περιθωριακές ομάδες αλλά και σε δράσεις χάους και ανoμίας. Διέβρωσε την έννοια του όρου «αγωνίζομαι», καθιερώνοντας μια κουλτούρα θυματοποίησης για όποιον αμφισβητεί το οτιδήποτε και αντιστρατεύεται το status quo. Η έννοια των λεγόμενων «κοινωνικών αγώνων» έχασε έκτοτε τη μαχητική της διάσταση. Και παρέμεινε απλά ρηχό πολιτικό σλόγκαν.

Ενα καινούργιο χτύπημα στο πολιτικό οπλοστάσιο του τόπου και της Αριστεράς επεφύλασσε ο φετινός Δεκέμβριος. Με την έκρηξη του λεγόμενου Qatargate ήρθε άξαφνα στο ευρωπαϊκό τουλάχιστον προσκήνιο ένα ζήτημα σοβαρότατης διαφθοράς, με αφετηρία τους Δημοκράτες και Σοσιαλιστές του Ευρωκοινοβουλίου.

Επιπρόσθετα, γνωστές ευρωπαϊκές μη κυβερνητικές οργανώσεις, με αριστερόστροφους στόχους και «προοδευτικό» πρόσημο, καθώς και σημαντικές προσωπικότητες του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου φέρονται σχεδόν ποινικά αναμεμειγμένες σε κινήσεις δωροληψίας και διαφθοράς. Περιέργως στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, δεν προβλήθηκε πολύ η σύλληψη του επικεφαλής της Ενωσης Συνδικάτων για ανάμειξη στα ζητήματα διαφθοράς και δωροληψίας.

Οπως και η σοσιαλδημοκρατική σχέση όλων των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο του Κατάρ. Το χτύπημα στην καρδιά των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων που κατάφερε αυτός ο Δεκέμβριος μπορεί να αποβεί μοιραίο για τις άμεσες πολιτικές τους προοπτικές.

Headlines