Monopoly: Ο «ξεχασμένος» κανόνας που αλλάζει το παιχνίδι

Ένας ξεχασμένος κανόνας στο επιτραπέζιο παιχνίδι που έχει κερδίσει στο πέρασμα των χρόνων τις καρδιές μας αλλάζει δραματικά τη Monopoly.

Ο Βρετανός podcaster Jon Jackson αναζωπύρωσε τη συζήτηση για τη Monopoly που είχε ανοίξει πίσω στο 2017 χρήστης του Twitter.

Η αποκάλυψη του ξεχασμένου κανόνα δεν είχε αργήσει να γίνει viral. Το tweet του είχε αγγίξει τα 2.000 likes, με πολλούς να μην μπορούν να πιστέψουν ότι έπαιζαν το αγαπημένο επιτραπέζιο λάθος σε όλη τους τη ζωή.

Το παιχνίδι είναι σοβαρή υπόθεση: Πώς βοηθά τα παιδιά να μάθουν και να αναπτυχθούν

Οι περισσότεροι βέβαια συνέχισαν να παίζουν Monopoly με τον… λάθος τρόπο.

Στη σελίδα του @RubenFanDuelTV εξηγούσε αναλυτικά τον κανόνα του παιχνιδιού. «Όταν κάποιος παίκτης προσγειώνεται σε ένα ακίνητο στη Monopoly και δεν το αγοράζει, πηγαίνει σε πλειστηριασμό για να το αγοράσει οποιοσδήποτε. Βρίσκεται στους κανόνες», εξηγούσε στο αρχικό του tweet o Ruben.

Ήταν πολλοί εκείνοι που σοκαρίστηκαν και παραδέχτηκαν ότι δεν γνώριζαν μέχρι τότε. Η συζήτηση επανήλθε στο προσκήνιο από τον Βρετανό podcaster Jon Jackson. Αναφέρθηκε στο γεγονός πως τα παιδιά του «υποθηκεύουν τα πάντα» στη διάρκεια του παιχνιδιού.

Η Monopoly είχε αρχικά σχεδιαστεί για να προειδοποιεί τους παίκτες για τους κινδύνους του καπιταλισμού.

Από «Landlord’s Game» σε Monopoly

Η πρώτη έκδοση του κλασικού επιτραπέζιου παιχνιδιού «The Landlord’s Game» υποτίθεται ότι έδειχνε την αδικία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.

Δημιουργήθηκε το 1902 από την Elizabeth Magie, η οποία πίστευε στη δικαιότερη φορολογία και ήθελε έναν ενιαίο φόρο επί της ιδιοκτησίας γης που θα αντικαθιστούσε όλους τους άλλους φόρους.

Εκτιμούσε πως ήταν κατάφωρα άδικο το γεγονός ότι οι γαιοκτήμονες αποκόμιζαν κέρδη από την παθητική κατοχή γης και ήθελε να το αλλάξει.

Το «The Landlord’s Game» αποτελούσε ουσιαστικά σάτιρα. Πίστευε πως όταν θα έπαιζε το επιτραπέζιο θα έβλεπε κανείς καθαρά τη μεγάλη αδικία του σημερινού συστήματος ιδιοκτησίας.

Αφού κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το «The Landlord’s Game» το 1904, προσέγγισε τους κατασκευαστές επιτραπέζιων παιχνιδιών Parker Brothers.

Απέρριψαν όμως την πρότασή της, θεωρώντας ότι πρόκεται για ιδιαίτερα περίπλοκο παιχνίδι.

Το επιτραπέζιο, ωστόσο, εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη τη χώρα, με πολλούς να φτιάχνουν δικές τους εκδοχές με χαρτί.

Η μεγάλη αδικία για την Elizabeth Magie

Μέχρι που έπεσε στην αντίληψη του Charles Darrow, στη Φιλαδέλφεια, το 1933.

Αφού του έδειξε το επιτραπέζιο ο φίλος του Charles Todd, έκλεψε την ιδέα και την παρουσίασε για δική του.

Αυτό που άλλαξε ήταν να προσθέσει περισσότερο χρώμα στο ταμπλό και να προτείνει στους παίκτες να χρησιμοποιούν μικρά οικιακά αντικείμενα ως μάρκες για το παιχνίδι.

Άρχισε στη δεκαετία του 1930 να πωλείται σταθερά σε καταστήματα, μέχρι που η Parker Brothers αποφάσισε να το αγοράσει από τον Charles Darrow έναντι 7.000 δολαρίων.

Όταν η εταιρεία προσπάθησε να κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το διάσημο επιτραπέζιο, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν στην πραγματικότητα του Darrow.

Αναγκάστηκαν έτσι να πληρώσουν 10.000 δολάρια στον Daniel Lyman που είχε κατοχυρώσει τη δική του εκδοχή με την ονομασία Finance.

Εντόπισαν επίσης τη Magie και της έδωσαν 500 δολάρια με τη δέσμευση πως θα κατασκεύαζαν μια έκδοση του «The Landlord’s Game».

Ο Charles Darrow συνέχιζε να θησαυρίζει, κερδίζοντας εκατομμύρια δολάρια, ακόμα και όταν η Parker Brothers μείωσε το ποσοστό επί των πνευματικών του δικαιωμάτων.

Όταν τελικά κατασκεύσαν το 1939 το «The Landlord’s Game», τους επέστρεψαν τα περισσότερα επιτραπέζια.