Ήταν 22 Δεκεμβρίου του 2002. Ο Τζο Στράμερ έβγαλε βόλτα το σκύλο του, γύρισε σπίτι και λίγο μετά η γυναίκα του τον βρήκε νεκρό. Ήταν 50 χρονών. Οι γιατροί θα μιλήσουν για μια μη διαγνωσμένη συγγενή καρδιοπάθεια.

Με αυτό τον τρόπο μπήκε πρόωρο τέλος σε μια μουσική διαδρομή που είχε προλάβει να γράψει ιστορία.

Γιατί ανάμεσα στο 1977 και το 1982, ή εάν προτιμάτε ανάμεσα στον πρώτο δίσκο και το Combat Rock, οι Clash ήταν η μεγαλύτερη μπάντα στον κόσμο. Όχι η καλύτερη απαραίτητα, ούτε ίσως η σημαντικότερη, αλλά η μεγαλύτερη. Αυτή που ερχόταν πρώτη στο μυαλό σου όταν σκεφτόσουν την ίδια τη φράση «ροκ μπάντα».

Βγαλμένοι μέσα από τη φλόγα του πανκ, οι Clash γρήγορα έδειξαν ότι ήθελαν να κινηθούν σε πιο σύνθετες κατευθύνσεις. Από την αγάπη τους για όλες τις παραδόσεις του ροκ ν’ ρολ μέχρι τη ρέγκε και όλα τις μορφές της μαύρης μουσικής, διαμόρφωσαν ένα πλούσιο μουσικό σύμπαν.

Στο London Calling του 1979 έδειξαν πώς μπορούσαν να γράψουν το δικό τους «μεγάλο» δίσκο, το δικό τους Exile on Main Street και αυτό να είναι με έναν τρόπο ακόμη πιο σημαντικό, ενώ στο Sandinista! αποτυπώνουν το δικό τους φόρο τιμής στις «ανοιχτές πληγές της Λατινικής Αμερικής» με ένα καλειδοσκόπιο όλων των μουσικών οφειλών τους.

Μέσα σε όλα αυτά η προσωπικότητα του Στράμερ ξεχώριζε. Γιατί τα συνδύαζε όλα. Μεγάλο ταλέντο, εκπληκτική δύναμη στην παρουσία στη σκηνή (η εμφάνισή του στην Αθήνα το 1985 στο Καλλιμάρμαρο έμεινε αξέχαστη), ξεχωριστή ευαισθησία.

Ακεραιότητα, πάθος, αγάπη για τους «ταπεινούς και καταφρονεμένους» και εκείνη η βασική πολιτικοποίηση που τον έκανε να μπορεί να ξεχωρίζει τη βασική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο δίκαιο και το άδικο, όλα αυτά έκαναν τον Στράμερ να είναι μια διαρκής έμπνευση για παραπάνω από μία γενιά.

Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τον Στράμερ να τραγουδά το Straight to Hell αυτό το σπαραχτικό τραγούδι τρομαχτικά επίκαιρο ακόμη, εάν σκεφτούμε πόσο μεγάλο μέρος του πλανήτη παραμένει ακόμη μια no man’s land για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες…

Headlines