Μια ομάδα εφήβων άφησε για πάντα τα κινητά και η ζωή τους άλλαξε ριζικά

Νιώθετε ποτέ ότι έχετε γίνει υπερβολικά εξαρτημένοι από το τηλέφωνό σας; Μήπως βρίσκεστε απορροφημένοι από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ανάγκη να κυνηγάτε ασταμάτητα τα likes; Εξαντλείστε ποτέ στη σκέψη ότι θα πρέπει να βρείτε την τέλεια selfie στο Instagram;

Λοιπόν, αν απαντήσατε ναι σε οποιαδήποτε από αυτές τις ερωτήσεις, υπάρχει μια ομάδα για εσάς.

Στο άρθρο «‘Luddite’ Teens Don’t Want Your Likes», ο Alex Vadukul γράφει για μια ομάδα εφήβων που προσπαθούν να απελευθερωθούν από τα «δεσμά» της τεχνολογίας.

Μια μέρα ξαφνικά, μια ομάδα εφήβων συναντήθηκε στα σκαλιά της Κεντρικής Βιβλιοθήκης στην Grand Army Plaza στο Μπρούκλιν για να ξεκινήσει την εβδομαδιαία συνάντηση της Λέσχης Luddite, μιας ομάδας λυκείου που προωθεί έναν τρόπο ζωής αυτοαπελευθέρωσης από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την τεχνολογία.

Καθώς οι έφηβοι κατευθύνονταν στο Prospect Park, έκρυβαν τα… flip phones τους, τα οποία κάποιοι είχαν διακοσμήσει με αυτοκόλλητα και βερνίκι νυχιών.

Αφού τα μέλη της λέσχης συγκέντρωσαν τα κούτσουρα για να σχηματίσουν έναν κύκλο, κάθισαν και αποφάσισαν απλώς να κάνουν πράγματα που τους βοηθούν να ηρεμούν.

Κάποιοι ζωγράφισαν στα σημειωματάρια τους. Άλλοι ζωγράφιζαν με ένα σετ ακουαρέλας. Ένας από αυτούς έκλεισε τα μάτια του για να ακούσει τον άνεμο. Πολλοί διάβαζαν βιβλία όπως το «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, το «Maus II» του Αρτ Σπίγκελμαν και την «Παρηγοριά της φιλοσοφίας» του Βοήθιου.

«Πολλοί από εμάς έχουμε διαβάσει αυτό το βιβλίο που λέγεται «Into the Wild»», δήλωσε η Λόλα Σουμπ, τελειόφοιτη της Essex Street Academy, αναφερόμενη στο μη μυθοπλαστικό βιβλίο του Τζον Κρακάουερ του 1996 για τον νομάδα Κρις ΜακΚάντλες, ο οποίος πέθανε προσπαθώντας να ζήσει από τη γη στην έρημο της Αλάσκας.

«Όλοι έχουμε αυτή τη θεωρία ότι δεν είμαστε προορισμένοι να περιοριζόμαστε μόνο σε κτίρια και να εργαζόμαστε. Και αυτός ο τύπος ζούσε τη ζωή του. Την πραγματική ζωή. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα τηλέφωνα δεν είναι πραγματική ζωή».

«Όταν απέκτησα το flip phone μου, τα πράγματα άλλαξαν αμέσως», συνέχισε η Λόλα. «Άρχισα να χρησιμοποιώ το μυαλό μου. Με έκανε να παρατηρήσω τον εαυτό μου ως άτομο. Προσπαθούσα να γράψω και ένα βιβλίο. Είναι περίπου 12 σελίδες τώρα».

To lockdown βγήκε σε καλό

Όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του lockdown, είπε, όταν η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πήρε ανησυχητική τροπή.

Κάποια στιγμή ένιωσε ότι έπαθε burnout από τα social media, προσπαθώντας να βρει την «τέλεια selfie» διαγράφοντας τελικά την εφαρμογή του Instagram.

«Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό», είπε. «Έτσι έβαλα το τηλέφωνό μου σε ένα κουτί».

Για πρώτη φορά, βίωσε τη ζωή στην πόλη ως έφηβη χωρίς iPhone. Δανείστηκε βιβλία από τη βιβλιοθήκη και τα διάβαζε μόνη της στο πάρκο.

Άρχισε να θαυμάζει τα γκράφιτι όταν ταξίδευε με το μετρό και στη συνέχεια συνάντησε κάποιους εφήβους που της έμαθαν πώς να ζωγραφίζει με σπρέι σε μια αποθήκη εμπορευματικών τρένων στο Κουίνς.

Αρχισε να ξυπνάει χωρίς ξυπνητήρι στις 7 το πρωί, χωρίς να την παίρνει ο ύπνος από τη λάμψη του τηλεφώνου της τα μεσάνυχτα. Κάποτε, όπως έγραψε αργότερα σε ένα κείμενο με τίτλο «Luddite Manifesto», φαντασιωνόταν ότι θα πετούσε το iPhone της στο κανάλι Gowanus.

Ενώ οι γονείς της Λόγκαν στήριζαν τον νέο τρόπο ζωής της, άρχισαν να στεναχωριούνται που δεν μπορούσαν να ελέγξουν την κόρη τους Παρασκευή βράδυ. Και όταν εκείνη έχασε βολικά το smartphone που της είχαν ζητήσει να πάρει μαζί της στο Παρίσι για ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα στο εξωτερικό, ταράχτηκαν. Τελικά, επέμειναν να αρχίσει τουλάχιστον να κουβαλάει μαζί της ένα κινητό τηλέφωνο.