Η σύντομη, τραγική ζωή της Έντι Σέντγουικ: Έγινε viral πριν καν ανακαλυφθεί ο όρος

«Ήρθα στη Νέα Υόρκη για να δω τι θα μπορούσα να δω και να βρω το ζωντανό μέρος»

Η Έντι Σέντγουικ μεγάλωσε σε μια απομονωμένη, πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας της έπασχε από ψυχική ασθένεια και του συνέστησαν να μην κάνει παιδιά, αλλά με την ντροπαλή και συναισθηματικά ασταθή σύζυγό του έκαναν οκτώ παιδιά τελικά. Ζώντας σε ένα απομακρυσμένο ράντσο στην Καλιφόρνια, η Έντι και τα επτά αδέλφια της δεν είχαν καμία πραγματική σχέση με τον πολιτισμό και διδάχτηκαν να ζουν υπακούοντας στους αυστηρούς κανόνες του πατέρα τους.

Η Έντι ανέπτυξε διατροφική διαταραχή όταν ήταν 13 ετών, οπότε ο πατέρας της την «έκλεισε» σε κλινική. Μετά από χρόνια πάλης σε διάφορα κέντρα ψυχικής υγείας, σπούδασε για λίγο τέχνη στο Χάρβαρντ και στο Κέιμπριτζ και χρειάστηκε να υπομείνει τον θάνατο δύο αδελφών της. Τότε ήταν που μετακόμισε στη Νέα Υόρκη.

Photo: Flickr

«Στο Factory, αυτό έκανες, μαστούρωνες και περίμενες τον Άντι Γουόρχολ να παραγγείλει γεύμα για όλους»

«Συμπεριφέρομαι έτσι επειδή έτσι αισθάνομαι ότι θέλω να συμπεριφέρομαι. Αν αρέσει στους ανθρώπους, ωραία. Αν δεν τους αρέσει, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα»

Η Έντι μετακόμισε με την πλούσια γιαγιά της στο Μανχάταν, η οποία της άφησε μια κληρονομιά για να ζήσει. Ως επίδοξο μοντέλο, παρακολούθησε μαθήματα χορού, έκανε αιτήσεις για δουλειές πάνω στο μόντελινγκ και έκανε παρέα με την ελίτ της μόδας – κι έτσι, το 1965, συνάντησε τον Άντι Γουόρχολ. Ο Γουόρχολ λέγεται ότι γοητεύτηκε και εμπνεύστηκε αμέσως από αυτήν, με αποτέλεσμα η Έντι να εμφανιστεί σε όχι λιγότερες από 18 ταινίες του, καθώς και να γίνει τακτική καλεσμένη στο The Factory, το στούντιο/κοινωνικό κλαμπ του πάπα της ποπ. Σύντομα, η Έντι έγινε επίσημα η μούσα του Άντι και κανένα πάρτι δεν θεωρούνταν επιτυχημένο αν οι δυο τους δεν εμφανίζονταν μαζί.

Photo: Flickr

«Δεν είναι ότι επαναστατώ. Είναι ότι απλά προσπαθώ να βρω έναν άλλο τρόπο»

Ο Γουόρχολ ήταν της άποψης ότι ο κινηματογράφος ήταν η απόλυτη πρόσκληση για ναρκισσισμό και άρπαξε την ευκαιρία αυτή με τα δύο χέρια. Στο πρώτο του έργο με την Έντι, με τίτλο Poor Little Rich Girl, το κοινό μπορεί να δει την Σέντγουικ να προσπαθεί να διασκεδάσει σε ένα πολυτελές διαμέρισμα, ντυμένη μόνο με τα εσώρουχά της. Ο Γουόρχολ είπε ότι η Έντι ήταν απίστευτη στην κάμερα, καθώς δεν σταματούσε να κινείται ούτε για ένα δευτερόλεπτο, με αποτέλεσμα οι περισσότερες ταινίες τους να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια ευθεία παρακολούθηση των κινήσεών της. Αν δεν επρόκειτο για τέχνη, θα μπορούσαμε να το πούμε σκέτο ηδονοβλεψία. Αλλά όπως είπε κάποτε ο Γουόρχολ, «τέχνη είναι ό,τι μπορεί να σε κάνει να ξεφύγεις»».

Αλλά αυτό ακριβώς ήταν που έκανε την τέχνη του Γουόρχολ επιτυχημένη. Τον γοήτευε η αναλωσιμότητα του εμπορικού κόσμου και το κενό που την συνοδεύει. Αν και περιπετειώδης και ζωηρή, η Έντι Σέντγουικ είχε ένα συγκεκριμένο είδος κενού στα μάτια της, το οποίο την έκανε το τέλειο θέμα για τα έργα του Γουόρχολ. Αφήνοντας τις μούσες του να εμφανίζονται στην τέχνη του, καθώς και στην κοινωνική του ζωή, ο Γουόρχολ ήταν γνωστός για την ικανότητά του να μετατρέπει τους ανθρώπους σε «σούπερ σταρ».

Δείτε το βίντεο

«Δεν είχα χρήματα. Οι γονείς μου έκοψαν όλες τις πιστώσεις. Δεν μπορούσα να βρω χρήματα και προσπαθούσαν να με κλείσουν πάλι μέσα επειδή είχα πάρει acid και το είχα πει στον ψυχίατρό μου»

Αν και η ίδια η Έντι είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την τέχνη, στις ταινίες του Γουόρχολ χρησιμοποιήθηκε κυρίως ως αντικείμενο. Οι ταινίες δεν απέφεραν πολλά χρήματα, αναγκάζοντας τον Γουόρχολ να τις χρηματοδοτεί με τα χρήματα που κέρδιζε με τους πίνακές του. Λέγεται ότι ο Γουόρχολ ήλπιζε ότι το ταλέντο της Έντι θα τον οδηγούσε στο Χόλιγουντ -ένα μέρος τόσο πλαστικό που ήθελε να είναι κομμάτι του- αλλά όσο περισσότερο η Έντι έμπαινε στη σκηνή του The Factory, τόσο περισσότερο χανόταν στον κόσμο των ναρκωτικών. Αφού η κληρονομιά της εξαντλήθηκε και οι γονείς της αρνήθηκαν να της δώσουν χρήματα, η Έντι απαίτησε από τον Γουόρχολ να της δώσει αυτός. Αντ’ αυτού, όμως, καθώς οι ταινίες τους δεν είχαν σημειώσει καμία εμπορική επιτυχία, η καλλιτεχνική τους συνεργασία έληξε εντελώς άδοξα.

Photo: YouTube

«Ο τρόπος που αυτά τα καθάρματα με εκμεταλλεύτηκαν. Ο Γουόρχολ είναι μια σαδιστική αδερφή»

Αφού έγινε το κορίτσι της χρονιάς το 1965, η Έντι βρέθηκε με άδεια χέρια. Δεν επισκεπτόταν πλέον το The Factory, δεν λάμβανε καμία οικονομική υποστήριξη και αντιμετώπιζε έναν σοβαρό εθισμό στα ναρκωτικά. Η επιθυμία της για περιπέτεια και σύνδεση με τη ζωή ήταν αυτή που την οδήγησε στη δημιουργία καλλιτεχνικών έργων, αλλά η ίδια επιθυμία της να νιώσει συναισθήματα πέρα από το κενό και την κατάθλιψη που της είχε αφήσει η νεότητά της ήταν αυτή που την οδήγησε στην κατάχρηση ναρκωτικών.

Photo: YouTube

«Μια μέρα δεν θα αισθάνομαι σαν ατύχημα»

Με βάση τις δηλώσεις διαφόρων καλλιτεχνών που τη γνώριζαν, η Έντι δεν παρέλειπε ποτέ να αφήνει άγριες εντυπώσεις. Ο ηθοποιός L.M. Kit Caron δήλωσε ότι έκανε σχεδόν οτιδήποτε της ερχόταν στο μυαλό, ενώ ο μουσικός Danny Fields τη θυμάται ως «ένα άτομο με ανάγκες, που από την αρχή έδειχνε σημάδια αυτοκαταστροφής – από τη Mercedes που τράκαρε ενώ οδηγούσε με LSD μέχρι τις φωτιές που έβαζε». Συχνά την αποκαλούσαν τρελή, αλλά άλλοι λένε ότι ήταν απλώς τα ναρκωτικά που προκαλούσαν την απερίσκεπτη συμπεριφορά της. Ήταν αυτή η αγριότητα που έκανε την Έντι να ξεχωρίζει από το πλήθος, αλλά δυστυχώς, αυτή η ίδια αγριότητα ήταν που τελικά οδήγησε στην υπερβολική δόση της σε ηλικία μόλις 28 ετών.

Photo: Flickr

«Πραγματικά θέλω να εμπλέκομαι στη ζωή»

Στη σύντομη ζωή της, η Έντι κατάφερε σαφώς να αφήσει ένα αποτύπωμα. Ήθελε να αισθάνεται τα πάντα, να βλέπει τα πάντα και να είναι μέρος των πάντων. Το καλλιτεχνικό της ταλέντο είχε ως αποτέλεσμα να αναπτύξει το δικό της μοναδικό στιλ -συμπεριλαμβανομένου ενός ασημένιου ξανθού pixie cut, λεοπάρ print και βαριές βλεφαρίδες- το οποίο αποτελεί ακόμα και σήμερα έμπνευση για τη μόδα. Κοιτάζοντας πίσω, η ζωή της περιείχε κάποια βαθιά τραγικά στοιχεία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο διοχέτευσε αυτές τις αρνητικές εμπειρίες σε μια αποφασιστικότητα να ζήσει τη ζωή στο έπακρο ήταν εμπνευσμένος. Και όπως πολύ σωστά είπε ο Γουόρχολ: «Η ιδέα δεν είναι να ζήσεις για πάντα, αλλά να δημιουργήσεις κάτι που θα ζήσει».

Δείτε το βίντεο