Για μήνες, η Λέιλα στο Ιράν δεν έβλεπε σχεδόν καθόλου φως του ήλιου. «Μου λείπει να βρίσκομαι στον καθαρό αέρα… Μου λείπει να μπορώ να περπατάω ελεύθερα. Μου λείπει η οικογένειά μου, το δωμάτιό μου».

Η ζωή της πλέον είναι σε μεγάλο βαθμό περιορισμένη σε τέσσερις τοίχους, σε ένα σπίτι που δεν είναι δικό της, με ανθρώπους που – μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες – δεν είχε γνωρίσει ποτέ.

Νέα «σκοταδιστική» απόφαση των Ταλιμπάν: Απαγορεύουν την εργασία των γυναικών στις ΜΚΟ

Η Λέιλα βρίσκεται στο στόχαστρο της κυβέρνησης του Ιράν εδώ και χρόνια λόγω της δουλειάς της ως ακτιβίστρια για τα πολιτικά δικαιώματα. Αναγκάστηκε να κρυφτεί τον Σεπτέμβριο, όταν εκδόθηκε ένταλμα σύλληψής της μετά το ξέσπασμα των πανεθνικών διαδηλώσεων για τον θάνατο υπό κράτηση της Μαχσά Αμινί, μιας νεαρής γυναίκας που κατηγορήθηκε ότι αψήφησε τους νόμους της χώρας για το υποχρεωτικό χιτζάμπ.

Έκτοτε, ενώ οι δυνάμεις ασφαλείας καταδιώκουν το σπίτι και την οικογένειά της, η Λέιλα έχει καταφύγει σε σπίτια αγνώστων. Ένα ανώνυμο δίκτυο ανήσυχων πολιτών – «απλών ανθρώπων» που τους συνδέει η κοινή αποστολή να προστατεύουν τους διαδηλωτές – οι οποίοι στηρίζουν αθόρυβα το κίνημα από μακριά, προσφέροντας τα σπίτια τους σε ακτιβιστές που έχουν ανάγκη.

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε ακριβώς πόσοι διαδηλωτές βρίσκουν καταφύγιο μέσα στο Ιράν, αλλά το CNN έχει μιλήσει με αρκετούς ανθρώπους που, όπως η Λέιλα, άφησαν πίσω τους τα σπίτια και τις οικογένειές τους, για να ξεφύγουν από αυτό που έχει καταστεί μια όλο και πιο βίαιη κρατική καταστολή.

Η Λέιλα λέει ότι η δική της ιστορία, και οι ιστορίες εκείνων που την κρύβουν γενναία, δείχνουν ότι εκτός από τις πρωτοφανείς εκδηλώσεις δημόσιας οργής που εκτυλίσσονται στους δρόμους του Ιράν, «ο αγώνας κατά του καθεστώτος συνεχίζεται με διαφορετικές μορφές».

«Ήρθα εδώ στη μέση της νύχτας. Ήταν σκοτεινά. Δεν ξέρω καν πού βρίσκομαι και ούτε η οικογένειά μου ξέρει», δήλωσε για τη σημερινή της θέση.

Η Λέιλα – η οποία έχει περάσει χρόνο σε μερικές από τις πιο διαβόητες φυλακές του Ιράν για τον ακτιβισμό της στο παρελθόν – παρέχει εδώ και καιρό φωνή σε ανθρώπους που το καθεστώς θα προτιμούσε να παραμείνουν σιωπηλοί, υπερασπιζόμενη πολιτικούς κρατούμενους και διαδηλωτές που αντιμετωπίζουν την εκτέλεση.

Το CNNi έχει επαληθεύσει έγγραφα, βίντεο, μαρτυρίες και καταθέσεις από το εσωτερικό της χώρας που δείχνουν ότι τουλάχιστον 43 άτομα μπορεί να αντιμετωπίσουν επικείμενη εκτέλεση στο Ιράν σε σχέση με τις τρέχουσες διαδηλώσεις.

Χρησιμοποιώντας μόνο ένα καρτοκινητό τηλέφωνο και ένα VPN, η Λέιλα συνεχίζει το έργο της σήμερα, επικοινωνώντας με διαδηλωτές που βρίσκονται στη φυλακή, καθώς και με οικογένειες με αγαπημένα πρόσωπα που είναι θανατοποινίτες – μοιράζεται τις ιστορίες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε μια προσπάθεια να τους βοηθήσει να παραμείνουν ασφαλείς και ζωντανοί.

«Τα σχόλια και τα μηνύματα που λαμβάνω είναι πολύ ενθαρρυντικά. Οι άνθρωποι αισθάνονται καλά που βλέπουν ότι είμαι ενεργός τώρα και ότι είμαι μαζί τους [κατά τη διάρκεια αυτής της εξέγερσης]».

Όσο περνάει όμως ο καιρός, το Σώμα των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν φαίνεται να εντείνει το κυνήγι εναντίον της Λέιλα.

«Κάθε μέρα ένα αυτοκίνητο με δύο επιβάτες σταθμεύει συνεχώς μπροστά από το σπίτι της οικογένειάς μου… Έχουν συλλάβει επανειλημμένα αρκετά μέλη της οικογένειάς μου και φίλους. Στις ανακρίσεις τους ρωτούν: «Πού είναι η Λέιλα; Πού κρύβεται;»».

Για να μιλήσει με τα αγαπημένα της πρόσωπα, η Λέιλα βασίζεται σε τρίτους για να μεταφέρει σημειώσεις μέσω κρυπτογραφημένων υπηρεσιών ανταλλαγής μηνυμάτων, χρησιμοποιώντας κωδικοποιημένες λέξεις σε περίπτωση που οι δυνάμεις ασφαλείας του Ιράν παρακολουθούν τις συνομιλίες τους.

«Υπάρχουν συσκευές παρακολούθησης στο σπίτι μας», είπε. «Γι’ αυτό δεν κάνω πια τηλεφωνήματα στην οικογένειά μου».

Ένας «έμπιστος φίλος» και μια άγνωστη τοποθεσία

Για χρόνια, η ζωή της Λέιλα βρισκόταν σε παύση – διακοπτόμενη από περιόδους φυλάκισης και παρατεταμένων ανακρίσεων – όλα στα χέρια του διαβόητου μηχανισμού ασφαλείας της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

«Με βασάνισαν ψυχολογικά, με κράτησαν σε απομόνωση. Με απειλούσαν και με ταπείνωναν καθημερινά».

Τα τελευταία πέντε χρόνια, το Ιράν έχει καταληφθεί από κύματα διαδηλώσεων για θέματα που εκτείνονται από την οικονομική κακοδιαχείριση και τη διαφθορά έως τα πολιτικά δικαιώματα. Μια από τις πιο ορατές εκδηλώσεις δημόσιας οργής ήταν το 2019, όταν η αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου οδήγησε σε μια σαρωτική εξέγερση που αντιμετωπίστηκε γρήγορα με θανατηφόρα βία.

Πριν από τις πρόσφατες διαμαρτυρίες που πυροδότησε ο θάνατος της Αμινί – τον οποίο πολλοί θεωρούν ως την πιο σημαντική απειλή που έχει αντιμετωπίσει το καθεστώς μέχρι σήμερα – η Λέιλα προσπαθούσε να ξαναβρεί τα «πατήματά» της.

«Όταν βγήκα από τη φυλακή η ζωή ήταν πολύ δύσκολη για μένα, αλλά προσπάθησα να δημιουργήσω μικρές διεξόδους για τον εαυτό μου».

Είχε στήσει μια τοπική επιχείρηση, είχε εγγραφεί σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα και συνεργαζόταν με έναν θεραπευτή για να εγκλιματιστεί ξανά στην κανονική ζωή και να αντιμετωπίσει το τραύμα που της προκάλεσαν τα χρόνια της φυλάκισης.

Όλα αυτά άλλαξαν μέσα σε λίγες ημέρες από τον θάνατο της Αμινί, όταν η Λέιλα ήξερε ότι έπρεπε να αναλάβει και πάλι ενεργό ρόλο στις διαμαρτυρίες που γέμιζαν τους δρόμους σε όλη τη χώρα με τα συνθήματα «Γυναίκες, Ζωή, Ελευθερία».

Μαζί με την οικογένειά της, άρχισε να συμμετέχει στις πορείες – μοιράζοντας τα ονόματα και τις ιστορίες των διαδηλωτών που κρατούνταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σχεδόν αμέσως, άρχισαν και πάλι οι απειλές από τις αρχές του Ιράν να στείλουν τη Λέιλα πίσω στη φυλακή – και μετά ήρθε το ένταλμα.

«Ήθελαν να με φιμώσουν αμέσως μόλις έγινε η εξέγερση μετά τη δολοφονία της Μαχσά Αμινί… Ήξερα ότι αν ήθελα να μείνω και να συνεχίσω τις δραστηριότητές μου, θα έπρεπε να κρυφτώ από τα μάτια τους», είπε.

Αμέτρητοι Ιρανοί έχουν αναγκαστεί να διασχίσουν τα σύνορα για να διαφύγουν από τις δυνάμεις ασφαλείας του Ιράν. Η Λέιλα, όμως, έκανε ένα άλμα πίστης και αποφάσισε να βγει στην παρανομία, αφού ένας «έμπιστος φίλος» που γνώρισε μέσω ενός δικτύου ακτιβιστών της έστησε το πρώτο της καταφύγιο.

Η διαδρομή διήρκεσε ώρες και υπήρχε μόνο σκοτάδι. «Φορούσα μια μάσκα. Ξάπλωσα στο αυτοκίνητο για να μη με προσέξει κανείς. Δεν βγήκα καν για να πάω στην τουαλέτα ή να φάω».

Συνέχισε να μετακινείται τις εβδομάδες και τους μήνες που ακολούθησαν. Λαθραία μέσα στη νύχτα, χωρίς να γνωρίζει ποτέ τον τελικό της προορισμό.

«Στο πρώτο μέρος που βρέθηκα, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ήταν πολύ φοβισμένος, οπότε τελικά έφυγα για άλλο μέρος».

«[Ένα] άλλο άτομο με το οποίο έμεινα ήταν πολύ καλό και έγινε υποστηρικτής των προσπαθειών μου», είπε.

Μακριά από αδιάκριτα βλέμματα

Προκειμένου να ζήσει εντελώς στην αφάνεια, η Λείλα δεν παίρνει πλέον τα φάρμακά της ούτε επισκέπτεται γιατρούς ή επαγγελματίες υγείας.

Έχει επίσης σταματήσει να έχει πρόσβαση στον τραπεζικό της λογαριασμό και έφτασε στο σημείο να ανταλλάσσει τις οικονομίες της ζωής της με χρυσό, τον οποίο κάποιος πουλάει γι’ αυτήν κατά καιρούς, όταν χρειάζεται επειγόντως μετρητά.

Όπως συμβαίνει με τόσους πολλούς απλούς Ιρανούς που αποτελούν την κινητήρια δύναμη των διαδηλώσεων, η ζωή της Λέιλα έχει «πρακτικά σταματήσει».

«Απλώς αναπνέω και εργάζομαι. Δεν φοβάμαι τη φυλακή. Ίσως πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι φοβόμασταν και γι’ αυτό κρυβόμασταν, αλλά αυτό δεν ισχύει».

«Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι αν με πιάσουν και με στείλουν πίσω στη φυλακή, θα γίνω ένα απρόσωπο όνομα… ανίκανη να βοηθήσω τον αγώνα και το κίνημα, όπως αμέτρητοι άλλοι που οδηγήθηκαν στη φυλακή και δεν ξανακούστηκαν ποτέ».

Προς το παρόν, η Λέιλα λέει ότι το μόνο πράγμα που την κρατάει σε εγρήγορση καθώς οι εβδομάδες στην κρυψώνα γίνονται μήνες, είναι η μακρινή ελπίδα ότι μια μέρα θα μπορούσε να ζήσει σε ένα ελεύθερο Ιράν.

«Η απάντηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας ήταν πάντα η καταστολή και η βία… Ελπίζω σε ένα θαύμα και ότι αυτή η κατάσταση θα τελειώσει το συντομότερο δυνατό προς όφελος του λαού. Ακριβώς όπως όταν ήμουν στη φυλακή και στην απομόνωση, βελτιώνομαι με την ελπίδα της ελευθερίας», είπε.

Headlines