Απληστία και αξιοπρέπεια

Ο σύντροφος της Εύας Καϊλή Φραντσέσκο Τζόρτζι έδωσε πριν από λίγες ημέρες, χωρίς ενδεχομένως να το καταλάβει, τον σύγχρονο ορισμό της απληστίας.

Δήλωσε κατά τη διάρκεια κατάθεσης για το Qatargate και στη σκιά των κατηγοριών που τον βαραίνουν, πως έκανε τα πάντα για χρήματα που δεν χρειαζόταν.

Η δήλωση αυτή έρχεται να μας υπενθυμίσει με τον πιο απλό τρόπο, ότι η απληστία αποτελεί συνήθως γνώρισμα των ισχυρών.

Ο Τζόρτζι προφανώς και δεν είχε ανάγκη από χρήματα για την επιβίωσή του. Είχε κάθε μήνα έναν εξαιρετικά παχυλό μισθό, ενώ αν προσθέταμε και τον μισθό της συντρόφου του από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, μάλλον θα μιλούσαμε εύκολα για ένα ζευγάρι που μπορούσε να ζει πλουσιοπάροχα.

Όμως η απληστία «κυνηγάει» τους ισχυρούς οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις δεν ξέρουν πότε πρέπει να πουν «όχι». Και στην προκειμένη περίπτωση, να πουν «όχι» στον γρήγορο πλουτισμό χωρίς μόχθο, που στηρίζεται σε δωροδοκίες, διακίνηση βρόμικου χρήματος και εξυπηρέτηση άλλων σκοτεινών σκοπών.

Εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις Βρυξέλλες που παίζονται τα δραματικά επεισόδια γύρω από το Qatargate, συναντάμε άλλους «αόρατους» για πολλούς ανθρώπους που θα έπρεπε να βρίσκονται περισσότερο στην προσοχή μας.

Μία βόλτα στη στολισμένη Αθήνα την περίοδο των εορτών, δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα.

Από τη μία οι εικόνες των χαρούμενων παιδιών που βλέπουν τις βιτρίνες με τα παιχνίδια, που παίζουν στα πάρκα ξέγνοιαστα μακριά από σκοτούρες, αποτελούν όαση.

Από την άλλη αρκετοί άνθρωποι, με τον καθένα από αυτούς να κουβαλά τον δικό του… σταυρό, βαδίζουν ή στέκονται μοναχικά, αμίλητοι απέναντι στις δυσκολίες της ζωής.

Κάπου στην γιορτινή Αθήνα, ένας άνθρωπος στέκεται έξω από ένα εμπορικό. Έχει το κεφάλι σκυμμένο και το χέρι ακουμπισμένο στο κεφάλι του. Περιμένει το δικό του θαύμα. Δεν ζητάει, δεν επαιτεί . Μόνο ελπίζει.

Ένας διαβάτης από τους πολλούς που πέρασαν από δίπλα του κοντοστάθηκε, κάτι ψέλλισε και συνέχισε. Ένας άλλος, ψιθύρισε στον διπλανό του και προχώρησε με γοργό βήμα, έτσι ώστε να μην διαταραχθεί η γιορτινή ατμόσφαιρα.

Τόσος πολύς ο κόσμος, μα άνθρωπος σχεδόν κανείς.

Το κρύο τις βραδινές ώρες δεν χωριάτευε και ο σκυμμένος άντρας, αμίλητος περίμενε καρτερικά το δικό του θαύμα.

Μια κυρία, περπατούσε μονάχη και το βλέμμα της συνάντησε τον άγνωστο άντρα.

Αγόρασε κάτι φαγώσιμο από το διπλανό μαγαζί, του το έδωσε, με τον άντρα να το δέχεται σαν το πιο ακριβό δώρο.

Θέλησε να το φάει, μα δίστασε. Ήταν τέτοια η πείνα του που ντράπηκε να το εξαφανίσει λαίμαργα μπροστά σε τόσο κόσμο.

Έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι, πήγε λίγο παρακάτω και κάθισε σε ένα παγκάκι να το φάει δίχως μάρτυρες.

Ίσως αν σηκώναμε πιο συχνά το κεφάλι να δούμε αυτούς τους ανθρώπους να παίρναμε δωρεάν μαθήματα αξιοπρέπειας.