Πώς (και πού) κάνουν σεξ όσοι δεν έχουν δικό τους χώρο;

Για τη Marianna, μία 29χρονη καθηγήτρια που ζει στο Dharavi του Μουμπάι, μια από τις μεγαλύτερες παραγκουπόλεις και από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, κάθε φορά που κατάφερνε να κάνει σεξ ήταν ένα θαύμα.

Πέρα από το πρόβλημα του χώρου υπήρχαν πολλοί παράγοντες που έπρεπε να ληφθούν υπόψη. Η Marianna ζήτησε να χρησιμοποιηθεί μόνο το μικρό της όνομα ώστε να μπορεί να αποκαλύψει προσωπικές πληροφορίες.

Merry SeXmas: Τρία απλά βήματα για φέρετε… την Ανάσταση τέσσερις μήνες νωρίτερα

«Στα 20 ερωτεύτηκα τον γείτονά μου. Φυσικά δεν είχαμε λεφτά για ξενοδοχείο, έτσι απλώς αγγίζαμε ο ένας τον άλλον στον δρόμο ή κρατιόμασταν από το χέρι», λέει στο VICE.

Η Marianna πιστεύει πως όταν δεν έχεις κλιματισμό ή ιδιωτικό χώρο, η ανάγκη για σεξ γίνεται πιο έντονη και το ίδιο το σεξ πολύ ξεχωριστό. Δεν έχεις άλλη επιλογή παρά μόνο να βρεις δημιουργικούς τρόπους να κάνεις σεξ και δεν σε παίρνει να κλαίγεσαι επειδή κάποιοι άλλοι δεν αντιμετωπίζουν τόσες δυσκολίες.

Η στάση μας απέναντι στο σεξ σε χώρους που μοιραζόμαστε και ο τρόπος που διαχειριζόμαστε αυτούς τους χώρους διαφέρει. Ο ανθρωπολόγος Bronislaw Malinowski έγραψε για το πώς οι κάτοικοι του νησιού Trobriand (στην ανατολική ακτή της Νέας Γουινέας) δεν ντρέπονταν να κάνουν σεξ ενώ ήταν τα παιδιά εκεί. Αν το παιδί διέκοπτε τους γονείς απλώς τον/την επέπλητταν και της έλεγαν να σκεπάσει το κεφάλι του/της με ένα χαλάκι».

Τα πρέπει και τα μη

Από την άλλη, η φυλή Χιούρον στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών στη Βόρεια Αμερική ολοκλήρωναν τον γάμο τους όχι σε σπίτι αλλά στο δάσος. Σε ό,τι αφορά τη φυλή Brison-Horn Maria στην κεντρική Ινδία είχα αναφερθεί σε άλλο άρθρο στο VICE: συγκεκριμένα για το πώς το σεξ και η ιδέα του χώρου έχουν μια προοδευτική και θεσμική χροιά με το σύστημα ghotul – έναν ξενώνα νεότητας όπου ανύπαντρα έφηβα αγόρια και κορίτσια μαζεύονται το βράδυ μακριά από τους γονείς για να κοινωνικοποιηθούν, να τραγουδήσουν, να χορέψουν και να κάνουν σεξ.

Σύμφωνα με την intimacy coach Pallavi Barnwal, η ιδέα του χώρου στο πλαίσιο του σεξ είναι περίπλοκη επειδή οι περισσότεροι Ασιάτες είναι μεγαλωμένοι με την αντίληψη ότι η εγκράτεια, ιδίως σε ό,τι αφορά το σεξ, είναι αρετή.

«Μας λένε διαρκώς, ιδίως τις γυναίκες, ότι πρέπει να ελέγχουμε τις ορμές μας – ακόμα και την ανάγκη για ψώνια ή να δούμε τηλεόραση. Μας κάνουν να νιώθουμε ενοχές για τις επιθυμίες μας και έτσι δεν αντιλαμβανόμαστε ούτε σχεδιάζουμε τους χώρους μας με βάση το σεξ».

Πρόσφατα επισκέφτηκε χωριά στη βόρεια Ινδία όπου οι γονείς κοιμούνται στον ίδιο χώρο με τα παιδιά τους – αυτή ήταν η νόρμα όχι η εξαίρεση. Το ίδιο ισχύει και για τους αστικούς χώρους ιδίως σε φτωχά σπίτια.

«Οι γονείς κοιμούνται στον ίδιο χώρο ή και στο ίδιο κρεβάτι με τα παιδιά και είναι η νόρμα», λέει η Barwal. «Πελάτες μου είπαν ότι δεν είναι κάτι τρομερό γιατί το σεξ έτσι κι αλλιώς κρατάει 15 λεπτά και δεν χρειάζεται ειδικό χώρο. Έτσι το σεξ παύει να είναι προτεραιότητα». Συμπληρώνει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως οι γυναίκες είναι σε δυσμενή θέση καθώς οι άντρες μπορούν να έχουν οργασμό πιο εύκολα με διείσδυση ενώ οι γυναίκες χρειάζονται χρόνο για οργασμό όταν κάνουν σεξ με παρτενέρ.

Το σεξ ως… κίνητρο

Η Mrinalini, 38χρονη νοικοκυρά από το Jamshedpur στην κεντρική Ινδία λέει ότι το σπίτι της χωρίζεται σε τρεις χώρους με πλαστικές κουρτίνες: το μπάνιο, την κουζίνα και τον χώρο που κοιμάται με τον άνδρα της – δίπλα στην πεθερά της.

«Η ανάγκη να κάνουμε αγκαλιές με την ησυχία μας είναι κίνητρο για να δουλέψουμε ώστε να αποκτήσουμε μεγαλύτερο σπίτι. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που αποκοιμηθήκαμε αγκαλιά, επειδή ένας κλειστοφοβοικός χώρος εξαφανίζει την επιθυμία».

Για την queer κοινότητα, η ιδέα ενός ασφαλούς χώρου όπου κάνουν σεξ έχει άλλη απόχρωση. Σε συντηρητικές κοινωνίες, τέτοιοι χώροι είναι γεμάτοι ένταση, με τη σχεδόν απτή απειλή ενός ομοφοβικού όχλου να καραδοκεί. Σε άρθρο του VICE το 2021, ο queer ακτιβιστής Aditya Tiwari έγραψε για την εμπειρία του από τον έρωτα και το σεξ σε δημόσια πάρκα — μακριά από τις επικρίσεις και τους κινδύνους στο σπίτι. Τη νύχτα αυτά τα πάρκα μεταμορφώνονται σε συμπεριληπτικούς χώρους σεξ όπου queer και παντρεμένοι straight άνδρες συνυπάρχουν ειρηνικά.

«Στα queer dating apps, ιδίως στις πόλεις, η πρώτη ερώτηση που σου κάνει κάποιος είναι αν έχεις σπίτι, κι αυτό δείχνει το προνόμιό σου ακόμα και μέσα στην κοινότητα. Σε μικρές πόλεις το να έχεις δικό σου σπίτι είναι σχεδόν αδύνατον και στις μεγάλες πρέπει να είσαι πολύ πλούσιος. Αυτό σου επιτρέπει να κάνεις και κατάχρηση εξουσίας επειδή είναι ο χώρος σου και εσύ θέτεις τους κανόνες του σπιτιού υπέρ σου, ξέροντας πολύ καλά ότι το queer άτομο που γνώρισες δεν μπορεί να κάνει και πολλά», λέει ο Tiwari.

Get a room?

H Karishma Swarup, ειδική σεξουαλικής αγωγής, είπε στο VICE ότι το να επικρίνεις ζευγάρια επειδή φιλιούνται σε δημόσια πάρκα ή σινεμά ή σε παραλίες πίσω από βράχια είναι κάτι που μόνο ένας προνομιούχος μπορεί να κάνει. Όταν κάποιος τους επικρίνει και τους λέει βρείτε δωμάτιο συχνά δεν καταλαβαίνει ότι πρακτικά δεν μπορούν να το κάνουν.

«Το σεξ φέρει τόσο στίγμα που δεν μπορείς να το κάνεις παντού – σε πάρκα, σε σινεμά ή στο σπίτι σου», λέει. «Γνώρισα πολλά ζευγάρια που μένουν σε χώρους που μοιράζονται με άλλους και χρησιμοποιούν το μπάνιο για σεξ ή περιμένουν να κοιμηθούν όλοι στο σπίτι».

Η Swarup λέει ότι αυτή η ανάγκη να φέρεσαι με μυστικότητα ως προς το σεξ , που προκύπτει από το στίγμα που φέρει, μερικές φορές φαίνεται και στη διακριτική συσκευασία των sex toys που τα παρουσιάζουν ως συσκευές για μασάζ καθώς και σε προϊόντα περιόδου όπως σερβιέτες και ταμπόν που τυλίγονται σε εφημερίδες. Όμως οι ψυχολογικές επιπτώσεις του να σε στήνουν στον τοίχο επειδή θες να κάνεις σεξ, μπορεί να είναι βαθύ.

«Όταν είσαι σε έναν κοινό χώρο, με κόσμο και ανησυχείς ότι κάποιος θα σε πιάσει, επηρεάζεται η ικανότητα σου να έχεις οργασμό», λέει η Swarup. «Άλλωστε το σεξ έχει να κάνει με την αντίληψη της ελευθερίας επίσης. Αν είστε παντρεμένοι, μιλήστε με τους γονείς σας για τα όρια, για τον χρόνο που χρειάζεστε οι δυο σας ή πηγαίνετε σύντομες διακοπές, αν μπορείτε. Βρείτε το παράθυρο της ευκαιρίας, ξεκινήστε λίγο λίγο και σταδιακά κάντε τα όρια πιο ελαστικά».

Η Barwal αναφέρει ως παράδειγμα ένα ζευγάρι που ζει κοντά στις γραμμές του τρένου σε ένα σπίτι με πολλούς συγγενείς, με μια ημιδιάφανη κουρτίνα να χωρίζει τον χώρο που κοιμούνται.

«Θέλαμε να βογκάνε αλλά δεν μπορούσαν». Το ζευγάρι όμως βρήκε τρόπο να εκφράσει την ευχαρίστηση του. «Συγχρονίζανε τους οργασμούς του με το πότε περνούσε το τρένο. Αυτό το παράθυρο του ενός λεπτού ήταν το μόνο που είχαν».