Masterchef: «Ελάχιστοι συνεχίζουν μετά τις σχολές μαγειρικής»

Τα τηλεοπτικά πρόσωπα με την παρουσία τους στις εκπομπές, συχνά δημιουργούν μια αίσθηση οικειότητας στους τηλεθεατές. Τα όσα αποκαλύπτουν στον φακό, η στάση τους απέναντι στα πράγματα και η ενέργεια που εκπέμπουν, κάνουν όσους τους παρακολουθούν από τους δέκτες τους να νιώθουν ότι τους γνωρίζουν καλά. Μια τέτοια εντύπωση είχα και για τη Μαργαρίτα Νικολαΐδη, όταν ανέβαινα τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου για να τη συναντήσω. Παρακολουθώντας το πέρασμα και τελικά την επικράτησή της στο «Masterchef» το 2021 σε συνδυασμό με την παρουσία της κάθε Σάββατο αυτή τη σεζόν στο «Χαμογέλα και πάλι!» του Mega με τη Σίσσυ Χρηστίδου, είχα σχηματίσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα. Την έβλεπα σαν μια ανερχόμενη σεφ με εξαιρετικό ταλέντο στη μαγειρική αλλά και σαν μια νεαρή γυναίκα της διπλανής πόρτας, πολύ προσγειωμένη, απολύτως κουλ, αληθινή και συμπαθή. Και δεν με διέψευσε αφού από τις πρώτες κιόλας διερευνητικές κουβέντες μας ήταν εξαιρετικά φιλική και ανοιχτή, πολύ πρόσχαρος άνθρωπος. Τη βρήκα να ατενίζει από τον έβδομο όροφο του ξενοδοχείου AthensWas τον επιβλητικό βράχο της Ακρόπολης αλλά και τη φωταγωγημένη Αθήνα που κινούνταν το βράδυ της Κυριακής σε χριστουγεννιάτικους ρυθμούς.

«Τώρα παρατήρησα τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια», μου λέει μ’ ένα χαμόγελο που κρύβει τη συστολή της και παραδέχεται πως δεν κατεβαίνει τόσο συχνά στο κέντρο. Μόλις έχει έρθει από μια ολοήμερη οικογενειακή συγκέντρωση με μπόλικο φαγητό και απολαμβάνει ένα ποτήρι κρασί για να ελαφρύνει τη γεύση του ψητού κρέατος που ακόμα φέρει. Μου είχε δώσει ραντεβού στο εστιατόριο Sense, όπου executive chef είναι ο Αλέξανδρος Χαραλαμπόπουλος, τον οποίο γνώρισε ως δάσκαλο των παικτών όταν συμμετείχε η ίδια στο σόου μαγειρικής. Επισκέπτεται τακτικά τον χώρο αφού, όπως αναφέρει, «συνδέω το φαγητό με τον σεφ που θα μαγειρεύει μέσα στην κουζίνα. Κι αν τον ξέρω, είμαι πιο χαρούμενη που θα φάω αυτό το φαγητό γιατί ξέρω τι άνθρωπος είναι, πόση αγάπη θα δώσει σε αυτό που θα φάω και είμαι και εγώ χαρούμενη. Ειδικά όταν μαγειρεύουν σεφ που εκτιμώ, για μένα είναι το καλύτερό μου».

Οταν ξεκινούν τα πιάτα να έρχονται στο τραπέζι, επιλογές όλα του σεφ, η Μαργαρίτα τα φωτογραφίζει με το κινητό της. Κι ας τα έχει δοκιμάσει ξανά και τα έχει ήδη αποτυπώσει, θέλει να τα έχει στη συλλογή της γιατί εμπνέεται από τα ιδιαίτερα παντρέματα των γεύσεων, το όμορφο στήσιμό τους και τη θέση τους στο μενού του εστιατορίου. Είναι άλλωστε στη φάση που διερευνά τις επιλογές της, ενάμιση χρόνο μετά την κατάκτηση του τίτλου της πρώτης ελληνίδας Masterchef. «Είμαι καλά, έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τι έχει γίνει, αλλά και τι θέλω να κάνω από ‘δώ και πέρα. Γιατί έκατσα αρκετά. Εκανα κάποιες άλλες δουλειές και τώρα θέλω να συνεχίσω από εκεί που είχα σταματήσει πριν από το παιχνίδι», μου λέει και το ζωηρό της βλέμμα γίνεται πιο σοβαρό. «Η μαγειρική είναι ατελείωτη για μένα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πού θα μπορούσα να φτάσω τη μαγειρική. Θα μπορούσα να σκεφτώ πού θα ήθελα να φτάσω εγώ μαζί με τη μαγειρική. Κάποια στιγμή να φτιάξω ένα μικρό μαγαζάκι με ίσα ίσα δέκα τραπεζάκια για να τρώνε ωραίο νόστιμο φαγητό. Δεν με νοιάζει αν είναι fine dining ή μια ταβέρνα, αρκεί ο άλλος που θα έρθει να ξανάρθει γιατί είναι νόστιμο το φαγητό».

Το σχόλιό της για το fine dining δεν είναι τυχαίο. Αν και η ίδια έχει εκπαιδευτεί στην υψηλή γαστρονομία και έχει φτιάξει εκλεπτυσμένα πιάτα πολλών απαιτήσεων, η καρδιά της ανήκει στα απλά φαγητά που όλοι φτιάχνουν καθημερινά στο σπίτι τους. «Εγώ είμαι παϊδάκι, τζατζίκι, πατάτα. Εκεί είμαι, αλλά μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω διαφορετικές γεύσεις, να βγαίνω σε καλά εστιατόρια και να βλέπω το κάτι παραπάνω. Είμαι βέβαια του παραδοσιακού, του δικού μας, του ελληνικού. Εκεί, με τον μουσακά», αναφέρει και σκάει στα γέλια. Η αυθόρμητη αντίδρασή της δεν με παραξενεύει γιατί συνάδει με το όλο προφίλ της. Του κοριτσιού που γεννήθηκε στο Καζακστάν, με τους γονείς να έχουν πάγκο στη λαϊκή με κρέατα και την αίσθηση της απλής μεν αλλά πραγματικά αυθεντικής γεύσης να έχει περάσει στο DNA της. «Για μένα, η μεσογειακή κουζίνα είναι από τις καλύτερες. Θεωρώ ότι έχουμε τα καλύτερα υλικά. Τρώμε τα πιο νόστιμα. Εχουμε ψάρια, κρέας, φρούτα, λαχανικά, χόρτα. Δεν της λείπει τίποτα. Γεμίζεις ένα τραπέζι και τρως τα πάντα», συμπληρώνει και επιβεβαιώνει τη σκέψη μου. Αυτή την επιστροφή στις ρίζες της μεσογειακής διατροφής κάνει κάθε εβδομάδα και στην εκπομπή του Mega, φροντίζοντας να δείχνει συνταγές εύκολες αλλά πάντα με ένα twist. «Θεωρώ ότι στο Ιντερνετ και στις πρωινές εκπομπές τα έχουμε δει όλα σχεδόν. Οπότε προσπαθώ κάπως να διαφέρω. Δεν είναι και πολύ εύκολο. Εγώ προσπαθώ να το κάνω και ελπίζω να με καταλαβαίνουν όσοι μας βλέπουν», υπογραμμίζει.

Τα πιάτα συνεχίζουν να έρχονται στο τραπέζι, οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν, όπως και οι παρατηρήσεις της για τις τεχνικές και τον κόπο που χρειάζεται για να φτιαχτεί το καθένα από αυτά. Δείχνει να απολαμβάνει τη διαδικασία και να δίνει τέτοια προσοχή στις ιδέες του σεφ, σαν να ήταν δική της πρόταση. «Βάζω νοιάξιμο σ’ ένα πιάτο, όταν έχω όρεξη να μαγειρέψω, και πετυχαίνει πάντα. Οταν δεν έχω όρεξη και το κάνω μόνο για να φάω, είναι αλλιώς. Στο σπίτι συνήθως εμείς οι μάγειρες βαριόμαστε. Δεν θα πω ψέματα», εξομολογείται με απόλυτη ειλικρίνεια. «Τα χρόνια που δούλευα σερί σεζόν, δεν ήθελα να πηγαίνω σπίτι να βλέπω την κουζίνα. Νομίζω, θα το πούνε όλοι οι μάγειρες, τουλάχιστον το μεγαλύτερο ποσοστό τους, ότι δεν μαγειρεύουν στο σπίτι γιατί έχουν μπουχτίσει. Προσπαθείς να πας σπίτι να χαλαρώσεις γιατί είναι πάρα πολλές οι ώρες σε μια κουζίνα. Οπότε το μόνο που θέλεις όταν σχολάσεις είναι να βγεις μια βόλτα ή να ξεσκάσεις λίγο. Δεν θες να μπεις πάλι να μαγειρεύεις. Για εμάς τις γυναίκες αν κάνεις οικογένεια είναι διαφορετικά γιατί πρέπει να φροντίσεις και τη δουλειά παράλληλα. Αλλά δεν θεωρώ ότι είναι όλα ένα «πρέπει», το φτιάχνεις αυτό».

«Είναι στο DNA μας να μαγειρεύουμε πιο νόστιμα»

Μια και η κουβέντα πάει στις γυναίκες, δεν θα μπορούσα να μην τη ρωτήσω για την παρουσία τους στις κουζίνες αφού ο χώρος δείχνει να είναι ανδροκρατούμενος. Η ίδια, έστω και άθελά της, με τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις στέλνει πάντα μήνυμα γυναικείας χειραφέτησης και σπάει το πρότυπο του άνδρα σεφ – παντογνώστη. «Υπάρχουν και πάρα πάρα πάρα πολλές καλές γυναίκες. Απλά είναι λίγο ανδροκρατούμενος ο χώρος γιατί είναι πολύ δύσκολος και κάποιες γυναίκες δεν τον αντέχουν. Αλλά όχι ότι δεν υπάρχουν γυναίκες. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες, απλά έχουν ακουστεί πιο πολλοί άντρες εδώ. Σε κάθε κουζίνα θα υπάρχει μια γυναίκα και μπορεί να είναι και καλύτερη», μου απαντάει με σιγουριά και παίρνοντας ένα συνωμοτικό ύφος εκθειάζει τον τρόπο μαγειρικής των γυναικών. «Είναι στο DNA μας να μαγειρεύουμε πιο νόστιμα. Δεν θέλω να το πω και να παρεξηγηθούν οι άντρες, αλλά νομίζω ότι είναι στο DNA της γυναίκας να μαγειρεύει ωραία λόγω του ότι παράγει και γάλα από μόνη της. Αν όμως είναι κάποιος καλός, είτε είναι γυναίκα είτε άντρας, για μένα προχωράει. Δεν έχει να κάνει με το φύλο».

Οι σερβιτόροι έρχονται διαρκώς στο τραπέζι μας να ρωτήσουν τη γνώμη μας για τα πιάτα και οι γκριμάτσες ικανοποίησης που κάνει η Μαργαρίτα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Ο αυθορμητισμός της αφήνει να ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της το πόσο απολαμβάνει να δοκιμάζει τις διαφορετικές γεύσεις. «Για μένα το φαγητό είναι καλοπέραση. Οπως θα βγει κάποιος για ποτό, εγώ θα βγω για φαγητό. Μου αρέσει πάρα πολύ, περνάω ωραία όταν είμαι σ’ ένα καλό εστιατόριο». Τι γίνεται όμως όταν μπαίνει η ίδια στην κουζίνα; «Εκεί έχει πολλή πίεση, άγχος και στρες. Αλλά όταν τελειώνει η βάρδια είμαι πολύ χαρούμενη. Αισθάνομαι πολύ δημιουργική μέσα στην κουζίνα. Ειδικά όταν φεύγει ο πελάτης και είναι ευχαριστημένος, είμαι κι εγώ πολύ χαρούμενη».

Αν και η μαγειρική τα τελευταία χρόνια έχει μπει στη ζωή της και την έχει κυριεύσει, η ίδια δεν τρέφεται με αυταπάτες για το επάγγελμα που τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δείχνει να γνωρίζει μεγάλη άνθηση, χάρη στα τηλεοπτικά σόου αλλά και την εστιατοριακή έκρηξη που παρατηρείται κυρίως στην Αθήνα. «Η μαγειρική έχει γίνει μόδα. Γιατί νομίζει ο μαθητής που πάει στη σχολή ότι αν πάει εκεί, θα βγάλει λεφτά αφού η μαγειρική πληρώνεται καλά. Ή ότι αν πάει σεζόν το καλοκαίρι, θα περάσει ωραία. Αυτό δεν υπάρχει. Υπάρχει μια μόδα, αλλά έχει σταματήσει λίγο. Τα προηγούμενα δύο χρόνια, όλοι μάγειρες είχαν γίνει, νόμιζαν ότι είναι εύκολο, αλλά δεν είναι. Εμένα από τη σχολή μου, από τους δέκα μαθητές, οι δύο έχουν συνεχίσει. Οπου και να ρωτήσεις, το 10 στα 10 δεν υπάρχει πουθενά. Είναι πολύ μικρό το ποσοστό αυτών που συνεχίζουν και μετά τις σχολές. Τα παρατάνε πάρα πολλοί», λέει με σιγουριά.

«Είμαι παιδί του Πάσχα, όχι των Χριστουγέννων»

Είναι πια η πιο μεγάλη ώρα του γεύματός μας, η ώρα του επιδορπίου. Ο σεφ γνωρίζοντας την αντιπάθεια της Μαργαρίτας για τα μήλα, αντί της μηλόπιτας, στέλνει για εκείνη γλυκό με κάστανο και σοκολάτα, δύο γεύσεις που παραπέμπουν σε τι άλλο, τα Χριστούγεννα. «Εντάξει, τα Χριστούγεννα για μένα είναι πάντα λίγο μελαγχολικά. Δεν ξέρω γιατί, δεν είναι ότι έχει συμβεί κάτι και το λέω. Νιώθω ένα βάρος. Ξέρω ότι όλοι πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και να δώσουμε, να δώσουμε, να δώσουμε. Για μένα όλες τις μέρες πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και να δίνουμε στον άλλον, δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα. Το Πάσχα, αντιθέτως, μου αρέσει πολύ», παραδέχεται και είναι σαν να μιλάει στην καρδιά μου αφού έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ. «Τα μελομακάρονα είναι 100% Χριστούγεννα. Γενικά δεν μου αρέσουν οι γαλοπούλες. Μου αρέσει πολύ να τα φτιάχνω, αλλά είμαι του αρνιού, του ψητού στη σούβλα, το Πάσχα. Επιμένω. Δεν είμαι παιδί των Χριστουγέννων», συνεχίζει για να δώσει τη δική της συμβουλή σε όλους εκείνους που πονοκεφαλιάζουν για το μενού του γιορτινού τραπεζιού. «Φτιάξτε ένα ωραίο ρολό, γεμιστό με κάστανα και καρύδια, και ένα ωραίο πιλάφι. Απλά πράγματα».