Μαρία Καβογιάννη: Ρεσιτάλ στο «Maestro»

Τα αίματα ένα με τα δάκρυα στο πρόσωπο, τα δαγκωμένα χέρια έπνιγαν τις κραυγές, το κορμί της ταρασσόταν στον ρυθμό της αλυσίδας που έσκαγε με μανία ο βάναυσος σύζυγός της – Χαράλαμπος (κατά κόσμον Γιάννης Τσορτέκης) – στο κορμί του γιου της. Το ρεσιτάλ ερμηνείας της Μαρίας Καβογιάννη σε γκρο πλαν στην τηλεοπτική σειρά του Mega «Maestro» – η οποία βρήκε τον διεθνή δρόμο της μέσα από το Netflix – αποθεώθηκε σε κάθε ψηφιακή γωνιά.

Η σκηνή ενδοοικογενειακής βίας με την πέρα από κάθε φαντασία αγριότητα δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από το τηλεοπτικό κοινό που για μέρες αποθέωνε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάνοντας διθυραμβικές αναφορές στη Μαρία Καβογιάννη. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της επιτυχημένης σειράς σχετικά με την εν λόγω σκηνή δήλωσε ότι ήταν ένα πολύ δύσκολο επεισόδιο. «Δεν είχα ξαναγυρίσει κάτι παρόμοιο, είχα πολύ μεγάλο άγχος. Στο μοντάζ το έβλεπα και αναρωτιόμουν αν θα άφηνα κάποιες σκηνές. Αλλά δεν μπορούσα να το περάσω επιδερμικά. Ευτυχώς είμαι τυχερός που είχα την αριστουργηματική Μαρία Καβογιάννη, τον Γιώργο Μπένο και τον Γιάννη Τσορτέκη. Ηταν όλοι μαγκωμένοι την ημέρα που το γυρίζαμε. Ηταν μια σκηνή που μιλά για τη βία, καταδικάζοντας τη βία». Η εντυπωσιακή απόδοση της κακοποιημένης συζύγου υπήρξε αφορμή για να ξεκινήσει ξανά ένας διάλογος γι’ αυτό το αθέατο και σκληρό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που είναι κρυμμένο καλά πίσω από τις κλειστές πόρτες και τα στόματα που σιωπούν. Μια, ισχνή έστω, απόδειξη είναι πως μετά την προβολή του σκληρού αυτού επεισοδίου, όπως είπε η Μαρία Καβογιάννη, «υπήρξαν γυναίκες που με πλησίασαν και μου μίλησαν ή μου έγραψαν για αυτή τη σκηνή και έμεινα άφωνη. Εύχομαι αυτές οι σκηνές όπου εμείς παριστάναμε ότι ζήσαμε τη βία να ήταν στην πραγματικότητα ψεύτικες, να μην τις βιώνει κανείς».

Η εντυπωσιακά ρεαλιστική προσέγγιση του χαρακτήρα που υποδύθηκε αποκάλυψε για μία ακόμη φορά το πολύπλευρο ταλέντο της, υπενθυμίζοντας ότι δεν πρόκειται για μια ηθοποιό που εφησυχάζει στις δάφνες που της χάρισαν οι κωμικές σειρές στις οποίες πρωταγωνίστησε.

Η απόφασή της να ενδώσει σε δραματικούς ρόλους ύστερα από τόσο μεγάλη επιτυχία στις κωμικές σειρές δεν έγινε ανέξοδα αφού οι εμφανίσεις της στη μικρή οθόνη ήταν εμβληματικές και δικαίως το πέρασμά της στο πεδίο των δραματικών ρόλων εμπεριέχει κινδύνους. Οι ατάκες που είπε ως η παρθένα υπηρέτρια Ασπασία στο «Ντόλτσε βίτα», την πρώτη μεγάλη της επιτυχία, ή ως Κορίνα στα «Εγκλήματα» έχουν γράψει ιστορία (π.χ. «εγώ για τον Ηράκλειτο κόβω φλέβες»). Η ίδια έχει δώσει εξηγήσεις για το πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει το γέλιο στη ζωή της: «Το γέλιο ίσως να προέρχεται από τα παιδικά μου χρόνια. Ηταν ωραία, γεμάτα ευαισθησία και ρομαντισμό. Με γονείς καλλιτέχνες που ήταν ερωτευμένοι μέχρι το τέλος. Μετέδωσαν στον αδελφό μου και σε μένα αισιοδοξία και την πίστη για τη ζωή. Χαίρομαι που είμαι παιδί τους». Και αυτή η πίστη ίσως της έδινε τη δύναμη ν’ ανατρέπει τις βεβαιότητες που είχε κατακτήσει στην τηλεοπτική οθόνη επιζητώντας δραματικούς ρόλους. Οπως εκείνος που ερμήνευσε στη σειρά του Mega «Χαρά αγνοείται», μέσα από τον οποίο αναδύθηκε με ευκολία το εύρος των δυνατοτήτων της, δίνοντας επιχειρήματα να μπορεί να μιλάει κανείς για μια σπουδαία ηθοποιό.

Ομως ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι εκείνος που της έδωσε μία ακόμη ώθηση σε αυτή την αλλαγή πλεύσης μέσα από τον ρόλο που της εμπιστεύτηκε στην ταινία «Ενας άλλος κόσμος». Η Μαρία συναντά ξανά τον έρωτα στα 60 της, σε ένα σουπερμάρκετ, στο πρόσωπο του Τζ. Κ. Σίμονς.

Η Μαρία Καβογιάννη είχε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια στον Βύρωνα, όπου μεγάλωσε και διαμορφώθηκε. Σε μια μάλιστα παλαιότερη συνέντευξή της περιέγραψε τις εικόνες ξεγνοιασιάς με ατελείωτες ώρες παιχνιδιού στον χωματόδρομο μπροστά από το σπίτι της – κυνηγητό, μήλα, κρυφτό. Οταν διάβαζε, άκουγε, όπως είπε, τις φωνές των παιδιών απ’ έξω και περίμενε πότε θα έρθει η στιγμή να βγει να παίξει. «Κρατούσα ημερολόγιο πότε θα έρθει αυτή η στιγμή. Το βρήκα πρόσφατα και γέλαγα». Μεγάλωνε έχοντας πολλές ανησυχίες, τις οποίες δεν ήξερε πώς να τις εκφράσει. Γι’ αυτό και καταπιάστηκε με διάφορες ασχολίες, ανάμεσά τους και η ζωγραφική.

Το βέβαιο ήταν, όπως έχει πει η ίδια, πως δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ηθελε όμως η γιαγιά της, η οποία ήταν η πρώτη που διέκρινε το ταλέντο της Μαρίας Καβογιάννη. Την έβαζε και έπαιζε διάφορα παραμύθια και ιστορίες. Οταν εκείνη έφυγε, τ’ άφησε όλα αυτά πίσω της. Εδωσε εξετάσεις και πέρασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Οπως είχε δηλώσει, «τότε ήταν της μόδας να έχεις ένα χαρτί από το πανεπιστήμιο. Μετά άλλαξα, ήθελα να γίνω δασκάλα και έγινα, παρακολουθώντας παράλληλα μαθήματα υποκριτικής στη Σχολή του Κάρολου Κουν». Κάπου εδώ ανοίγει ο δρόμος για να υπηρετήσει την τέχνη της και, αξιολογώντας, λέει ότι η πιο σημαντική στιγμή της ζωής της ήταν όταν πέρασε στη σχολή. «Κρατάω πάντα αυτές τις αναμνήσεις, τη διδασκαλία από σημαντικούς ηθοποιούς, αλλά και τις κοπάνες και τις βόλτες που κάναμε με τους συμμαθητές μου. Ημασταν μια καλή τάξη, που έβγαλε πολλούς και καλούς ηθοποιούς». Και αυτό είναι αλήθεια. Εκείνο όμως που μένει να αναζητηθεί είναι το πόσοι δραπετεύουν από την ασφάλεια της επιτυχίας τους, τολμούν να καταδυθούν σε αχαρτογράφητα ερμηνευτικά νερά διεκδικώντας την επιθυμία τους και μένουν σε επαφή με την τέχνη τους όπως αυτοί ονειρεύονται. Το βέβαιο είναι πως η Μαρία Καβογιάννη έδειξε τον τρόπο.