Μια ταινία που κάνει τις σκηνές σεξ να μοιάζουν με έργα τέχνης

Ο εραστής της Λαίδη Τσάτερλι, το διαβόητο μυθιστόρημα του Ντ. Χ. Λώρενς του 1928 για την εξωσυζυγική σχέση μιας γυναίκας της ανώτερης τάξης με τον «φύλακά» της, θεωρήθηκε τόσο άσεμνο που απαγορεύτηκε για χρόνια σε πολλές χώρες. Όμως, όσο κι αν ο συγγραφέας απολάμβανε να περιγράφει την ηδονή, δεν ήταν κακόγουστος, απλώς τολμηρός για την εποχή του.

Όταν περιέγραφε τα κρυφά ραντεβού, ο Λόρενς μιλούσε λεπτομερώς για κάθε κίνηση και χάδι με ευχαρίστηση. Του άρεσε ιδιαίτερα να παρομοιάζει την επιθυμία με μια φλόγα – μια ζεστασιά που οδηγούσε την τιτλούχο αριστοκράτισσά του έξω από την ανία της. Η σεξουαλική αφύπνιση της λαίδης Κονστάνς «Κόνι» Τσάτερλι, έγραφε, ήταν σαν μια «περίεργη λιωμένη συγκίνηση που εξαπλώνεται και εξαπλώνεται».

Η διασκευή του Netflix, η οποία άρχισε να προβάλλεται στις αρχές του Δεκεμβρίου, ακολουθεί μια διαφορετική διαδρομή για την απεικόνιση της λαγνείας. Σε αντίθεση με πολλές προηγούμενες εκδοχές στην οθόνη, αυτή η ταινία αποφεύγει τη μαλακή λάμψη των λέξεων του Λόρενς για μια πιο στοιχειωμένη αύρα.

Η σκηνοθέτης Λορ ντε Κλερμόντ-Τονέρ βυθίζει το καστ της σε έναν μπλε τόνο, μετατρέποντας αυτό που θα μπορούσε να είναι άλλο ένα ερεθιστικό έργο εποχής σε κάτι πιο μαγευτικό. Οι γυμνοί ηθοποιοί μοιάζουν συχνά με φιγούρες από πίνακα ζωγραφικής -ρεαλιστικές και φίνες και όχι απλώς σαρκικές. Βλέποντας μέσα από πλάνα με κουνημένη κάμερα, η Κόνι (την οποία υποδύεται η Έμα Κόριν) και ο εραστής της, Όλιβερ Μέλορς (Τζακ Ο’ Κόνελ), εμφανίζονται σαν άγρια πλάσματα που κόβουν την ανάσα.

Η ταινία επιβεβαιώνει την αντιμετώπιση του σεξ στο βιβλίο, παρουσιάζοντας την πράξη όχι απλώς ως μια «λιωμένη δύναμη», αλλά ως μια θαυματουργή.

Αυτή είναι η υπερστιλάτη ταινία που γυρίστηκε στις Σπέτσες και στο Πόρτο Χέλι με μια πλειάδα αστέρων

Δείτε το τρέιλερ

Κάτι παραπάνω από μια παράνομη σχέση

Η Κόνι και ο Όλιβερ, τελικά, δεν έχουν απλώς μια παράνομη σχέση. Όταν η πρώτη φτάνει στο Wragby Hall, το κτήμα στα Midlands που μόλις κληρονόμησε ο σύζυγός της, Κλίφορντ (Μάθιου Ντάκετ), έχει αρχίσει να μην αγαπάει ούτε αυτόν ούτε την προνομιούχα ζωή της. Ο Κλίφορντ είναι παράλυτος από τη μέση και κάτω μετά τον τραυματισμό του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και εξαρτάται από αυτήν όχι ως σύζυγο, αλλά ως νοσοκόμα και ακροατήριο για τις εγωιστικές του διαλέξεις.

Η προηγούμενη στοργή τους αντικαθίσταται από έναν βάναυσο, ψυχρό διανοουμενίστικο χαρακτήρα. Επειδή πρέπει να αποκτήσει διάδοχο, ο Κλίφορντ προτείνει ανάλγητα στην Κόνι να βρει έναν σύντροφο για να την αφήσει κρυφά έγκυο. Όταν εκείνη διαμαρτύρεται, την ενθαρρύνει να σκεφτεί ένα τέτοιο ραντεβού ως «επίσκεψη στον οδοντίατρο». Μπροστά στην αυξανόμενη σκληρότητα του Κλίφορντ – απέναντι στην Κόνι και στους εργάτες στα ανθρακωρυχεία του – η Κόνι αρρωσταίνει και γίνεται επιφυλακτική. Περιπλανιέται στους σκοτεινούς διαδρόμους του Wragby σαν ζωντανό φάντασμα, χωρίς σκοπό, μέχρι που συναντά τον Όλιβερ.

Στο βιβλίο του Λόρενς, η αλλαγμένη σχέση της με τον Κλίφορντ αποδεικνύει ότι το μυαλό από μόνο του δεν μπορεί να διατηρήσει την οικειότητα μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Η ταινία προωθεί αυτή την ιδέα περαιτέρω: Το σεξ γίνεται απαραίτητο για την επιβίωση της ψυχής της Κόνι.

Οι περιγραφές της πρώτης κυκλοφορίας του βιβλίου

Η προσέγγιση είναι προκλητική και το αποτέλεσμά της είναι ίσως παρόμοιο με εκείνο της πρώτης κυκλοφορίας του μυθιστορήματος: Οι αναγνώστες σκανδαλίστηκαν από τις αχαλίνωτες περιπέτειες της Κόνι και του Όλιβερ στο δάσος, οι οποίες θόλωσαν τα ταξικά όρια και αμφισβήτησαν τη μεταπολεμική, βιομηχανική στάση της Αγγλίας. Η Ντε Κλερμόν-Τονέρ καταλαβαίνει ότι η συμπεριφορά των εραστών και το κοινωνικό σχόλιο του Λόρενς δεν προκαλούν, οπότε, αντίθετα, εκπλήσσει τους θεατές προσθέτοντας αλλόκοτα στοιχεία στις πιο σαφείς σκηνές της.

Τα πανέμορφα ταμπλό της Κόνι και του Όλιβερ που κάνουν σεξ πάνω σε κορμούς δέντρων και σε χορταριασμένα χωράφια σοκάρουν για το πόσο ονειρικά φαίνονται. Κατά καιρούς, η μουσική επένδυση συνδυάζει γρατζουνισμένα έγχορδα με στατικό ήχο, έναν ήχο που μάλλον θα συνόδευε μια ταινία τρόμου παρά ένα δράμα εποχής. Ακόμα και τα συμβατικά σκηνικά -το ζευγάρι στο κρεβάτι, με τα πόδια και τα δάχτυλα μπλεγμένα μεταξύ τους- έρχονται με μια απόκοσμη λάμψη, σα να βγαίνουν από τις σκιές.

Μετά τον πόλεμο

«Η εποχή μας είναι ουσιαστικά μια τραγική εποχή, γι’ αυτό αρνούμαστε να την πάρουμε τραγικά» αναφέρει η εναρκτήρια γραμμή του μυθιστορήματος, μια αξιοθαύμαστη αλλά οδυνηρή προοπτική που ο Λόρενς αποδίδει στην Κόνι. Οι χαρακτήρες αυτοί βρίσκονται σε μια εποχή μετασχηματισμού μιας θλιμμένης Αγγλίας, που γίνεται περισσότερο μηχανική και λιγότερο ποιμενική, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζει υψηλά επίπεδα ανεργίας και χρέους. Το πάθος, όσο αγνό κι αν είναι, θα μπορούσε να αποπροσανατολίσει την ψυχραιμία που απαιτείται σε τέτοιους ταραγμένους καιρούς.

Η ταινία της Λορ ντε Κλερμόντ-Τονέρ κινδυνεύει, σε ορισμένες σκηνές, να γίνει υπερβολικά ρομαντική. Ο Όλιβερ μπορεί να είναι τραχύς και περιπαικτικός στο βιβλίο, αλλά σε αυτή την εκδοχή, είναι ευγενικός ενώ εξυπηρετεί την Κόνι μέχρι να φτάσει στην κορύφωση, καθιστώντας τον το ιδανικό αντικείμενο του έρωτά της.

Η Κόνι, εν τω μεταξύ, είναι παιχνιδιάρα απέναντι στον εραστή της από την αρχή, αποπλανώντας και πειράζοντάς τον- είναι το αντίθετο της «ήρεμης» γυναίκας που περιγράφει ο Λόρενς κατά τις πρώτες συναντήσεις των χαρακτήρων. Στα τέλη της ταινίας, καθώς η πλοκή αναγκάζει την Κόνι και τον Όλιβερ να χωρίσουν, ένας φίλος παρατηρεί ότι αυτό που συνέβη μεταξύ τους «είναι μια ιστορία αγάπης». Η ατάκα είναι υπερβολικά γλυκιά και υπερβολικά εύστοχη.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε theatlantic.com