Αύγουστος Κορτώ: Συγκινεί για τα 20 χρόνια από το θάνατο της μητέρας του

O Aυγουστος Κορτώ είχε μεγάλη αδυναμία στην μητέρα του, Κατερίνα, στην οποία αφιέρωσε δύο βιβλία του και οφείλει μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας του.

Η Κατερίνα αυτοκτόνησε πριν από 20 χρόνια και ο αγαπημένος συγγραφέας την αποχαιρέτησε με μια σπαρακτική ανάρτηση στο facebook.

Αύγουστος Κορτώ: «Είμαι διπολικός κι αλκοολικός – Νιώθω ένα χρέος να μιλώ για τη ψυχική νόσο»

«Πήρες το πλοίο χωρίς γυρισμό πριν είκοσι χρόνια. Δεν σταμάτησα ποτέ να σου κουνάω το χέρι». Αυτό έγραψε στην περιγραφή της φωτογραφίας που δημοσίευσε ο γνωστός συγγραφέας.

Στην φωτογραφία βλέπουμε τον ίδιο παιδί μαζί με την μητέρα του σε ένα πλοίο.

Δείτε την ανάρτηση του Κορτώ

Ο Κορτώ μετά την τεράστια επιτυχία που είχε το βιβλίο «Κατερίνα» που έγραψε για την μητέρα του, τη ζωή της αλλά και το τραγικό της τέλος, κυκλοφόρησε και ένα δεύτερο με ανάλογο θέμα.

Διαβάστε τι έγραψε ο συγγραφέας πριν την κυκλοφορία του

Σήμερα θα έκλεινες τα εξήντα εννιά, και φαντάζομαι τον χαβαλέ, τα ύψη του αυτοσαρκασμού. Αφού και στα σαράντα εννιά, την παντοτινή σου ηλικία, όταν έπρεπε να βγούμε απ’ το σπίτι – να πάμε να ψωνίσεις ρούχα, ή να το ξημερώσουμε στο καζίνο, παίζοντας ψιλικατζίδικη ρουλέτα – κοιτιόσουν στον καθρέφτη κι έλεγες: «Σάπια κρέατα, σκέτα αξιοθέατα!»

Είναι κοινός τόπος ότι οι βασανισμένοι άνθρωποι καταφεύγουν στο γέλιο όπως ο ξεπαγιασμένος στην ετοιμόρροπη παράγκα – και θυμάμαι ολοκάθαρα το πώς γελούσες (συνήθως με τα χάλια σου, αλλά κι όταν κάναμε τρελό σαλονικιώτικο κουτσομπολιό): στην αρχή έβγαζες έναν βρυχηθμό, μετά σ’ έπιανε βήχας, και τέλος το ξεκάρδισμα γινόταν άηχο, σαν να πνιγόσουν απ’ τη θυμηδία.

Είχες ατέλειωτη πλάκα, μάνα, ακόμα και στις πιο μαύρες κι άραχλες μέρες σου – και το χάρισμα του γέλιου ίσως είναι η ακριβότερη κληρονομιά που μ’ άφησες.

Είναι βιβλία μου που ‘χουν ακόμα – είκοσι χρόνια μετά – ιδανική τους αναγνώστρια εσένα. Γράμματα, σχεδόν, κι ας απουσιάζει η παραλήπτρια.

Αν και ποτέ δεν λείπεις ολότελα. Εκεί που κατακαθίζει η σιωπή, ξάφνου ακούγεται η φωνή σου, ή το γέλιο σου.

Μνήμη και φάντασμα, ρίζα και χώρα.

Γεια σου μάνα Κατερίνα!