Ένα κρύο, τσουχτερό βράδυ του Φεβρουαρίου του 2016, πήγα σε ένα μάθημα καγιάκ στο Hertfordshire. Είχα κάνει μαθήματα, αλλά ήμουν ακόμα αρχάρια και οι ικανότητές μου δεν ήταν τόσο ισχυρές όσο η ροή του νερού.

Γυρνούσα, έκανα αναστροφή και αναποδογύρισα. Άκουσα ένα δυνατό γδούπο. Δεν ήξερα πώς να βρω στην επιφάνεια. Ένιωσα έναν οξύ πόνο στο μέτωπό μου κάτω από το κράνος μου, το νερό κόκκινο σαν κρασί, με πετούσε και με στροβίλιζε στο ρεύμα.

Ακούστηκαν φωνές και πετάχτηκαν σχοινιά, ο προπονητής μου έσπευσε να με σώσει. Ο υπεύθυνος βάρδιας με μάζεψε και μετά κάλεσε ασθενοφόρο. Στο νοσοκομείο συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν θυμόμουν το όνομά μου και όλα με έκαναν να γελάω, ακόμη και όταν μου ζητήθηκε να ξαπλώσω για την αξονική τομογραφία. Νόμιζα ότι ο σύζυγός μου, ο Ρίτσαρντ, ήταν ο πατέρας μου και η κόρη μου ήταν η αδελφή μου.

Δυστυχώς τα ξέχασα όλα

Ο γιατρός είπε στον Ρίτσαρντ ότι θα είμαι καλύτερα σε λίγες εβδομάδες. Αλλά έξι αποπροσανατολιστικούς μήνες αργότερα, μετά από μια μαγνητική τομογραφία, διαγνώσθηκα με σύνδρομο μετά από διάσειση και γνωστικές, επικοινωνιακές και μνημονικές δυσκολίες που προκλήθηκαν από τον τραυματισμό μου στο κεφάλι.

Τα πράγματα άλλαξαν μετά το ατύχημα. Πριν, ήμουν ο αρχηγός στο σπίτι. Οργάνωνα το νοικοκυριό και τακτοποιούσα τα όποια ζητήματα με τις τότε έφηβες κόρες μας, τη Λούσυ-Ρόουζ και την Κατλίν. Ο Ρίτσαρντ και εγώ μοιραζόμασταν τις φιλοδοξίες μας, αλλά εγώ έκανα τα πράγματα να λειτουργήσουν τελικά. Είχα περισσότερη δύναμη. Ήταν ενοχλητικό μερικές φορές. Έλεγε ότι ήταν χαλαρός- εγώ έλεγα γελώντας ότι δεν θα χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη αλλά κάποια άλλη. Όμως δουλεύαμε καλά μαζί.

Η αμνησία μου μας διέλυσε. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα για τον Ρίτσαρντ. Ζούσα με έναν ξένο. Το ίδιο και εκείνος. Μπερδεμένη και συγκλονισμένη, έκλαιγα καθημερινά. Ο Ρίτσαρντ δεν με επέκρινε ποτέ, απλώς με ενθάρρυνε. Ξεχνούσα ότι είχα ανοίξει το μάτι της κουζίνας για παράδειγμα. Με ρωτούσε: «Καίγεται κάτι;». Η προσέγγισή του με βοήθησε να παραμείνω ήρεμη. Χαμογελούσαμε και λέγαμε: «Ουπς!».

Η Κίρστι Άλεϊ αγαπούσε πάντα τον Τζον Τραβόλτα: «Ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου»

Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω

Μας άρεσε η ύπαιθρος. Ο μήνας του μέλιτος περιελάμβανε ποδηλασία και σκι στη Σκωτία. Μετά το ατύχημα, σταμάτησα να βγαίνω έξω επειδή δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ανθρώπους, μέρη ή γεγονότα. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη δουλειά μου στην υποστήριξη της μάθησης και το πρόγραμμα κατάρτισης δασκάλων. Η μνήμη μου, αυτή των πέντε δευτερολέπτων, δεν με βοηθούσε. Ούτε η έλλειψη αυτογνωσίας μου. Είχα αλλάξει προσωπικότητα. Πριν, ήμουν ικανή, συμπαθής και σταθερή, και αυτό το άτομο είχε φύγει. Βρέθηκα χαμηλά ψυχολογικά.

Όταν κοιτάμε τις φωτογραφίες του γάμου μας, είναι σαν να μας δείχνουν τις φωτογραφίες κάποιου άλλου. Φαίνονται ωραίες, οι άνθρωποι χαμογελούν. Αλλά εγώ δεν το θυμάμαι. Λυπάμαι για τον Ρίτσαρντ που δεν μπορούμε να έχουμε αυτές τις κοινές αναμνήσεις.

Τον ρωτούσα: «Γιατί είσαι ακόμα μαζί μου;». «Γιατί είσαι ακόμα εσύ. Έκανα μια δέσμευση απέναντί σου. Θα ήταν πιο εύκολο να φύγω. Αλλά αυτό θα έλεγε περισσότερα για μένα παρά για σένα» απαντούσε.

Με την πάροδο του χρόνου τον παρακολουθούσα, ρωτώντας τον αν ένιωθε ανησυχία και γιατί, ή ευτυχισμένος και γιατί. Μετά από μερικά χρόνια, μπορούσα να συγκρατήσω αρκετές πληροφορίες στο μυαλό μου για να συνειδητοποιήσω ότι είχα παντρευτεί έναν πραγματικά υπέροχο άνθρωπο.

Ξανά στο τιμόνι

Πέντε μήνες μετά το ατύχημα, άρχισα πάλι τις περιπέτειες. Δεν αναγνωρίζω όλους τους κινδύνους, αλλά ο Ρίτσαρντ με βοηθάει. Έμαθα να οδηγώ μοτοσικλέτα και έγινα μέλος σε μια λέσχη καγιάκ.

Ήμουν 44 ετών όταν είχα το ατύχημα. Το σχέδιό μου για τη μέση ηλικία ως μια περίοδο «δουλεύω σκληρά, παίζω σκληρά, η οικογένεια ξεπερνά τα πάντα» δεν πραγματοποιήθηκε. Τα προβλήματα μνήμης με κάνουν εγωίστρια γιατί ξεχνάω τι ζόρια περνούν οι άνθρωποι. Το μυαλό μου μπορεί να ασχοληθεί μόνο με εμένα.

Ήθελα απεγνωσμένα να εργαστώ, οπότε τον Φεβρουάριο του 2017 έγινα βοηθός υγειονομικής περίθαλψης στη δημόσια υγεία. Ήθελα να βοηθήσω, να σταθώ στους ανθρώπους που αισθάνονται άσχημα με την τύχη τους, όσον αφορά την υγεία τους. Είναι δύσκολο, αλλά οι διευθυντές μου προσαρμόζουν τον ρόλο μου έτσι ώστε η αναπηρία μου να μην με εμποδίζει.

Το χάος μετά από ένα ατύχημα που αλλάζει τη ζωή προσφέρει μια ευκαιρία για απολογισμό. Έχω συναντήσει ανθρώπους που είναι υπέροχοι και ανθρώπους που δεν είναι – ο τρόπος που αντιμετωπίζουν κάποιον με εγκεφαλική βλάβη είναι ένα καλό σημάδι για να τους ξεχωρίσεις. Περιτριγυρισμένη από τους σωστούς ανθρώπους, δεν είναι πραγματικά όλα τόσο άσχημα.

Ξεχνάω ότι παντρεύτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο και μετά το ανακαλύπτω ξανά, καθημερινά. Ο Ρίτσαρντ είναι εκεί, ενθαρρύνει την ανάρρωσή μου, με πιάνει όταν πέφτω. Μπορώ να του εμπιστευτώ κάθε πτυχή της ζωής μου. Πρέπει να βασίζομαι σε αυτόν. Αλλά το να ξέρω ότι η εμπιστοσύνη μου έχει γερές βάσεις είναι σπουδαίο.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com

Headlines