Ανώδυνη στενοχώρια

Είναι μαύρος ή μάλλον πολύ μαύρος, θεοσκότεινος, ο ουρανός της ζωής όλων μας και επομένως θα ήταν πιο σωστό και υγιές, τόσο εμείς όσο και πολλοί άλλοι γράφοντας να προσφέρουμε μια χαραμάδα έστω αισιοδοξίας. Οσο όμως και αν θέλεις να αισιοδοξήσεις, για λογαριασμό των άλλων περισσότερο, τα γεγονότα «σε τραβάνε από το μανίκι» και αν έκανες πως δεν καταλαβαίνεις, θα θεωρούσες τον εαυτό σου το λιγότερο ανέντιμο. Αλλωστε δεν έχουμε υπογράψει και κανένα συμβόλαιο που να επιβάλλει να αισθανόμαστε ευτυχείς τις μέρες των γιορτών, ή να απαγορεύει να εξαιρεθεί κανείς από ένα κλίμα χαράς, τόσο περισσότερο αν συμβαίνει να το θεωρεί πλασματικό, ψεύτικο.

Δεν χρειάζεται η περίοδος των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς για να παρατηρήσει κανείς περιστατικά που, καθεαυτό εξοργιστικά, μπορεί τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, με εξαίρεση βέβαια τις γιορτές του Πάσχα και τις διακοπές του καλοκαιριού, να παρουσιάζονται λιγότερο προκλητικά, σχεδόν ανώδυνα.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πώς γίνεται με τέτοιο καταιγισμό δοκιμασιών, σκανδάλων και περιπετειών σε παγκόσμιο επίπεδο και το συνακόλουθο ενδιαφέρον γι’ αυτά να μονοπωλεί φαινομενικά το μέγιστο του χρόνου μας, να οργανώνουμε την προσωπική μας ζωή με τρόπο που προϋποθέτει ουσιαστικά την πλήρη απομόνωσή μας σε σχέση με όλα τα δραματικώς τεκταινόμενα. Ή για να το θέσουμε ακόμη καλύτερα, αφού με τον τρόπο που το διατυπώσαμε θα μπορούσε να υψωθεί η απολύτως νόμιμη ένσταση πως ακριβώς για να ξεφύγει κανείς από τον βρόχο μιας αμείλικτης καθημερινότητας οργανώνεται σάμπως και η καθημερινότητα αυτή να μην υφίσταται, τι χρειάζεται όλο αυτό το ενδιαφέρον να πληροφορείσαι επαναλαμβανόμενα, ακατάπαυστα, για τους Ουκρανούς που δεν έχουν θέρμανση, ζουν στο σκοτάδι και σκοτώνονται, αφού δεν πρόκειται με το ενδιαφέρον αυτό να διορθωθεί ή να αλλάξει προς το καλύτερο οτιδήποτε. Βεβαίως η λογοτεχνία που έχει «προβλέψει» το καθετί που έχει συμβεί ή πρόκειται να συμβεί στον κόσμο, μας έχει «ειδοποιήσει» για το φαινόμενο αυτό με την ηρωίδα του Μαρσέλ Προυστ όταν λέει πόσο την ευχαριστεί ενώ παίρνει το πρωινό της να μαθαίνει «πως σκοτώνονται εκεί κάτω στην Κίνα».

Μα να μη μαθαίνει κανείς τι γίνεται στον κόσμο; Οχι βέβαια. Να μαθαίνει αλλά να μη φαντάζεται πως επειδή μαθαίνει, δοκιμάζεται ταυτόχρονα εσωτερικά σε τέτοιο βαθμό ώστε η «δοκιμασία» αυτή να αποτελεί και μια έμπρακτη έκφραση βοήθειας προς τους πραγματικά δοκιμαζόμενους. Θέλει να μαθαίνει γιατί αυτό τον κάνει να αισθάνεται ασφαλέστερος μέσα στη δική του συνθήκη, όσο δύσκολη και αν είναι αυτή, σε σχέση με την άκρως επιδεινωμένη συνθήκη, για παράδειγμα, των Ουκρανών. Αν μπορούσε να απαντήσει κανείς στο ερώτημα γιατί τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για οτιδήποτε, αφού το ενδιαφέρον αυτό παραμένει χωρίς κανένα αντίκρισμα, με τους ενδιαφερόμενους μάλιστα να αποποιούνται με αποστροφή την κατηγορία πως κάθε άλλο παρά η σκέτη πληροφόρηση είναι αυτή που τους ενδιαφέρει, θα είχε πιάσει την άκρη του νήματος ώστε να λύσει το πιο ακανθώδες πρόβλημα της σύγχρονης εποχής.