Όσο ο χτύπος μιας μπάλας θα ξεσηκώνει τη καρδιά ενός παιδιού σε κάποιο σημείο της Γης, το βασίλειο του ποδοσφαίρου θα είναι πάντα στη θέση του: Μόνο που από σήμερα ο «Βασιλιάς» του, θα το κοιτάζει από ψηλά.

Έφυγε να συναντήσει τον Ντιέγκο, τον Δον Αλφρέδο και τον Γιόχαν Κρόιφ. Για να σταθεί λίγο πιο κάτω από τον Θεό. Ο Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, ο θρυλικός Πελέ, έκλεισε τα μάτια του: Πριν από αυτό όμως είχε εξασφαλίσει πως θα είναι για πάντα εδώ…

Από εκείνο το βράδυ της 29ης Νοεμβρίου όταν πέρασε ξανά την πύλη εισόδου του νοσοκομείου «Άλμπερτ Αινστάιν» του Σάο Πάολο, ήταν κάτι σαν κοινό μυστικό. Κατάσταση «μη αναστρέψιμη». Η μάχη με το «τέρας» πλησίαζε στο φινάλε της, όσο και αν οι γιατροί προσπαθούσαν παίζοντας με τις λέξεις να αφήσουν μια χαραμάδα ελπίδας.

Θεώρησαν κάποιοι πως ήταν «σημάδι» ότι συνέβη μέσα στην καρδιά του Μουντιάλ, μιας διοργάνωσης που τη σημάδεψε όσο κανείς. Δεν είναι τόσο οι τρεις παγκόσμιοι τίτλοι που κέρδισε με τη Βραζιλία όσο πως η φιγούρα του, η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, έγινε συνώνυμη του ποδοσφαίρου. Το κίτρινο χρώμα της φανέλας του, σήμα κατατεθέν της «σελεσάο». Το νούμερο «10» στη πλάτη του. Και τα γκολ του, τα υπέροχα και ατελείωτα γκολ του. Μια ολοκληρωμένη έκφραση τέχνης που στο πέρασμα των χρόνων πήρε διαστάσεις αχαρτογράφητες.

«Ξεπέρασε τη λογική» είπε για χάρη του ο Γιόχαν Κρόιφ. «Έπαιξε ποδόσφαιρο σαν Θεός» υπερθεμάτισε ο Μισέλ Πλατινί. «Είναι σα να επινοήθηκε το ποδόσφαιρο για εκείνον» διατύπωσε ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον. Και όταν κάποιος σχολιαστής της Βρετανικής τηλεόρασης ζήτησε από τον αμυντικό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Πάντι Κρέραρντ, να συλλαβίσει το όνομα Πελέ κατά την διάρκεια μιας μετάδοσης από το Μουντιάλ του Μεξικό το 1970, εκείνος έδωσε τον απόλυτο ορισμό: «Εύκολο. Θ-Ε-Ο-Σ» απάντησε.

Ο πρώτος Θεός της ανθρωπότητας δίχως να κατοικεί σε δέρμα «λευκό» σε μια εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ακόμη το συντομότερο ανέκδοτο και ο φυλετικός «ρατσισμός» μια διαχωριστική γραμμή που λες και την τράβηξε κάποιος με μπογιά ανεξίτηλη. Εκείνος που ξεπήδησε από τις τσίγκινες φαβέλες της γειτονιάς Τρες Κορασόες, και έμαθε τα μυστικά του ποδοσφαίρου κλωτσώντας γινωμένα γκρειπ-φρουτ αντί για μπάλα. Αυτός που έδωσε τη δύναμη σε ένα σωρό ανθρώπους που γεννήθηκαν με τις πιθανότητες κόντρα, να πιστέψουν στον εαυτό τους και να προσπαθήσουν να γίνουν νικητές.

Σκόραρε 1283 γκολ σε 1363 αγώνες κερδίζοντας μεταξύ άλλων ως και μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Ψηφίστηκε ως ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS) και την FIFA. Ψηφίστηκε ο αθλητής του αιώνα από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Κατέκτησε το πρώτο του Μουντιάλ πριν καν συμπληρώσει τα 18 του χρόνια.

Επιλέχθηκε ως ένας από τους 20 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ου αιώνα σύμφωνα με το περιοδικό Time.

Έγινε αυτό που ο Μάριο Ζαγκάλο ξεχώρισε «ως οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς». Η έμπνευση. Το δέος. Το «όμορφο ποδόσφαιρο». Το ίδιο το παιχνίδι…

Headlines