Ο Πελέ ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο

Έφυγε. Πήρε μαζί του τις καλύτερες στιγμές ενός φανταχτερου ποδοσφαιρικού παρελθόντος. Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου πάει να παίξει μπάλα στις κοιλάδες της σιωπής. Τώρα που μας αποχαιρέτησε μπορούμε να παραδεχτούμε ότι βαθιά στο υποσυνείδητό μας είχαμε την ακλόνητη πίστη ότι ο Έντσον Αραντες Ντονασιμεντο ήταν ο καλύτερος παίκτης πάνω στη γη.

Ναι, δεν τον είδαμε με τα μάτια μας να ζωγραφίζει τα γήπεδα. Δεν προλάβαμε καν να τον δούμε από την τηλεόραση. Ίσως ελάχιστοι τον πρόλαβαν στις ασπρόμαυρες οθόνες τους στο Μουντιάλ του 1970. Ο Πελέ ο μάγος της μπάλας μας αποχαιρέτησε παίρνοντας μαζί του μία ολόκληρη εποχή. Την εποχή της ποδοσφαιρικής αθωότητας. Τότε που οι ντρίπλες, τα σουτ και οι κεφαλιές έπαιρναν μυθικές διαστάσεις. Τότε που τον πρώτο λόγο είχαν οι διηγήσεις και όχι όσα είδαμε εμείς με τα μάτια μας.

Σε αυτό τον κόσμο των διηγήσεων, το μαυρο διαμάντι ήταν και παραμένει ασυναγώνιστο. Οσα χρόνια και να περάσουν κανείς δεν θα μπορέσει να επινοήσει μία ντρίπλα σαν και αυτήν που έκανε ο μάγος στον Μαζουρκεβιτς χωρίς καν να ακουμπήσει την μπάλα! Ο Κρόιφ, ο Μαραντόνα, ο Μέσι θα είναι για τους περισσότερους η Αγία Τριάδα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Πάντα όμως θα υπάρχει κάποιος που θα βγαίνει εκτός συναγωνισμού…

Ο Πελέ είναι όσα δεν είδαμε αλλά μας τα διηγήθηκαν, όσα ακούσαμε,όσα διαβάσαμε. Θα είναι όσα στα πεταχτά είδαμε στα ελάχιστα βίντεο που φυλακισαν στιγμές από την ανυπέρβλητη κλάση του μεγάλου αρτιστα. Γιατί ο Πελέ ήταν καλλιτέχνης. Ενας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, ένα δημιούργημα ταλέντου πέρα και έξω από προπονητικές νόρμες, προγράμματα διατροφής και αγωνιστικά συστήματα.

Ο Πελέ ήταν ο ίδιος ένα αγωνιστικό σύστημα. Δημιουργούσε τα συστήματα, κανόνιζε τις τακτικέ, ρύθμιζε τις κινήσεις των συμπαικτών του στον αγωνιστικό χώρο. Ηταν δεκάρι, εξτρεμ και σέντερ φορ ταυτόχρονα. Δεν είχε θέσεις και δεν έμπαινε σε κουτάκια. Δημιουργούσε ως γνήσιος καλλιτέχνης ανεξάρτητα από το χώρο του γηπέδου και από τους αντιπάλους που είχε μπροστά του, καμιά φορά και ανεξάρτητα από τους συμπαίκτες του.

Το παιχνίδι του ήταν απρόβλεπτο γιατί οι καλύτεροι μηδείς του στο γήπεδο ήταν προϊόν αυθορμητισμού. Τα διέθετε όλα. Ταχύτητα, τεχνική, ντρίπλα, κεφαλια. Από τότε του 17 χρονών οδήγησε τη Βραζιλία στην κατάκτηση του Μουντιάλ επί της Σουηδίας μέχρι τη μεγάλη παράσταση στο Μουντιάλ του Μεξικο,ο Πελέ κυριαρχούσε στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Οσα θαυμαστά είδατε να κάνουν ο Κρόιφ, ο Τζορτζ Μπεστ, ο Μαραντόνα, ο Ζιντάν, ο Ροναλντίνιο, ο Μέσι και ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ολα μα όλα, τα έχει κάνει ο Πελέ.

Η μπάλα δεν ήταν για αυτόν το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου που ήθελε να κατακτήσει. Ηταν προέκταση των ποδιών και του κεφαλιού του. Αυτά που έκανε με την μπάλα ήταν για αυτόν μία συνηθισμένη κατάσταση όπως για μας είναι το… περπάτημα. Μπορεί έξω από το γήπεδο να μην είχε λαμπερή προσωπικότητα ή ακόμα και να μουντζουρωσε την εικόνα του για ορισμένες χιλιάδες δολάρια παραπάνω. Μέσα σα στο γήπεδο όμως ήταν ένας καλλιτέχνη, ένας αφταστος αρτίστας που προκαλούσε τον θαυμασμό.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τις στατιστικές, τα γκολ, τα τρόπαια και όλα όσα επικαλούμαστε σήμερα για να καταδείξουμε την κλάση ενός ποδοσφαιριστή. Ολα αυτά ανήκουν σε εποχές που ο Πελέ είχε ήδη σταματήσει την μπάλα. Στη δική του εποχή η αξία μετριόταν με τις στιγμές που χάρισε άφθονα στους φίλους του ποδοσφαίρου. Ο Βραζιλιάνος μάγος θα είχε αφήσει πολύ περισσότερες αν τα τσεκούρια του επέτρεπαν να ολοκληρώσει τις παραστάσεις του στα Μουντιάλ του 1962 και του 1966. Ο μάγος της μπάλας δεν μένει πια εδώ. Εμείς που αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο γιατί αγαπήσαμε τις μαγικές στιγμές που μας προσφερε δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. Γιατί, πώς να το κάνουμε, ο Πελέ ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο!