Πέρα από τις κραυγές

Η βία μεταξύ ανηλίκων είναι υπαρκτό πρόβλημα. Και είναι πιθανό ότι θα δούμε αρκετά ακόμη περιστατικά που θα μας «σοκάρουν», με το είδος και το μέγεθος της βαναυσότητας που θα περιλαμβάνουν.

Ο «εύκολος δρόμος» σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η απαίτηση για μια αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης των ανηλίκων δραστών. Αυτό σημαίνει να αντιμετωπίζονται ως ενήλικοι επί της ουσίας, να προφυλακίζονται και να θεωρούνται επικίνδυνοι, να υπόκεινται σε αυστηρές ποινές και να μην τυγχάνουν εύκολα των όποιων ελαφρυντικών θα αναγνωρίζαμε ακριβώς λόγω της ανηλικότητάς τους. Η κατακραυγή για τα περιστατικά βίας ανηλίκων συνήθως προσφέρει την απαιτούμενη νομιμοποίηση στη δημόσια σφαίρα.

Ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι αυτή η αντιμετώπιση έχει δοκιμαστεί σε άλλες χώρες. Η λογική ότι πρέπει και οι ανήλικοι να αντιμετωπίζονται με την ίδια αυστηρότητα με τους ενήλικες αποτέλεσε βασικό οδηγό για το ποινικό σύστημα των ΗΠΑ, ήδη από τη δεκαετία του 1990, με τα αποτελέσματα να είναι ιδιαίτερα αρνητικά.

Ακόμη χειρότερα, η λογική ότι εάν δεν επιδείξουμε «μηδενική ανοχή» απέναντι στη ανήλικη παραβατικότητα, αυτή θα εξελιχθεί σε μελλοντική εγκληματικότητα, κατέληξε σε αρκετές περιπτώσεις να λειτουργεί ως μια κυνική «αυτοεκπληρούμενη προφητεία».

Ούτως ή άλλως, η αντίληψη ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια γενική αυστηροποίηση της ποινικής νομοθεσίας κυριαρχεί στη συζήτηση για την αντιεγκληματική πολιτική, παραβλέποντας ότι είναι ένα πράγμα η προσπάθεια να μην είναι ανεκτές και να μην μένουν ατιμώρητες  βάναυσες και κακοποιητικές συμπεριφορές και άλλο η πεποίθηση ότι αυτό που χρειάζεται είναι κυρίως να αυξηθεί ο χρόνος εγκλεισμού όσων εκπροσωπούν το «κακό», ακόμη και εάν είναι ανήλικοι.

Μόνο που έτσι προσπερνάμε έναν άλλο δρόμο, πιο δύσβατο ίσως, αλλά και δυνητικά πιο αποτελεσματικό, που επιμένει ότι είναι πιο σημαντικό να ξεριζώσουμε τα αίτια που οδηγούν στην βαναυσότητα και την κακοποίηση και τις συνθήκες που κανονικοποιούν και θεμιτοποιούν τη βία ήδη από μικρές ηλικίες.