Πελέ, σήμερα η μπάλα είναι ξεφούσκωτη…

Χαρακτηρίζεται άραγε αβάσταχτη η ελαφρότητα του είναι; Είναι, όχι ήταν.

Μπορούν τέσσερα γράμματα σε μια σειρά, να κάνουν καρδιές να σκιρτήσουν; Πόσα δάκρυα θα κυλήσουν από μάτια που είχαν το προνόμιο ν’ απολαύσουν τη μαγεία; Παλιοί και νέοι, μεγάλοι και μικροί έχουν δει ή ακούσει για τα κατορθώματα του «βασιλιά».

Σαν εκείνες τις ιστορίες που μοιάζανε με παραμύθια, που περνούσαν από γενιά σε γενιά μέχρι να γενούνε θρύλοι.

Κι όταν στις αλάνες, στις παραλίες στους δρόμους, ένα τακουνάκι αποτελούσε πηγή έμπνευσης, όλοι είχαν να πουν για μια στιγμή που θύμιζε τον μάγο απ’ το Μπραζίλ.

Έντσον Αράντες Ντο Νασιμένο. Εντάξει, δεν είναι τέσσερα γράμματα στη σειρά. Αλλά για δείτε πώς γίνεται το ποδόσφαιρο μαγεία. Πελέ.

Με μια λέξη εικόνες χίλιες κι ασπρόμαυρες αλλά κι έγχρωμες εικόνες. Από τη Βραζιλία στο Μεξικό και στον τόπο που θριάμβευσε με την φανέλα της κορυφαίας ομάδας που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Τη Βραζιλία που κατέκτησε το Μουντιάλ του 1970.

Ο Πελέ δεν είναι μαζί μας και η είδηση για το «φευγιό» του μύθου συγκλόνισε ακόμα και της γης τους άξονες!

Είναι από εκείνες τις μέρες που τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, γιατί πολύ απλά το μεγαλείο που παρουσίασε ο Βραζιλιάνος δεν γίνεται να περιοριστεί σε λέξεις.

Αυτό που πρόσφερε απλόχερα ο γίγαντας ήταν και τι δεν ήταν.

Ηχόχρωμα, αστρόσκονη, ιδέες, αγγίγματα, αναφιλητά και χάδια. Γέλια και κλάματα μα συνάμα κι ένα γλυκό κάψιμο στον ουρανίσκο, όταν η αγωνία έφτανε στα ουράνια κι όλοι περίμεναν το μαγικό από τον μύθο.

Θαρρείς και ο Χουντίνιο φόρεσε την κίτρινη φανέλα, το μπλε σορτσάκι και μαύρα παπούτσια για να «μεταμορφωθεί» σ’ ένα δεκάρι που θα κουνούσε την ανθρωπότητα συθέμελα.

Μια παρακαταθήκη της μπάλας στον κόσμο, ένα δώρο για να μπορεί ο κόσμος μ’ ένα όνομα να εκφράσει τη χαρά του παιχνιδιού.

Να πει με μια κουβέντα ρε αδερφέ γιατί τρελαίνει τον κόσμο η μπάλα. Γιατί; Για μια ντρίπλα στον Λαδισλάο Μαζούρκεβιτς χωρίς ν’ αγγίζει μπάλα στο παιχνίδι με την Ουρουγουάη στον Μέξικο το 1970.

Για τα ατελείωτα… καμώματα με την μεγάλη του ερωμένη. Την ερωμένη που δεν αρνήθηκε ποτέ κανένα του χατίρι, γιατί πολύ απλά οι άλλοι την κλωτσούσαν κι εκείνος τη χάιδευε.

Σ’ αυτό το τόπι χώρεσαν λοιπόν όνειρα, ελπίδες κι επιφωνήματα του κόσμου όλου.

«Έφυγε» άραγε ο Πελέ; Δεν φεύγουν μάστορα από τη μνήμη οι τιτάνες. Σάμπως «έφυγε» ο Πικάσο; Μήπως ο Μαραντόνα; Δεν… έπαιξε και ο Ντιέγκο στο τελευταίο Μουντιάλ; Για πάρτη του δεν έγινε τόσο ντόρος μέχρι να κατακτήσει το Μουντιάλ η Αρτζεντίνα;

Ε πώς να «φύγει» τότε ο Πελέ; Αν πάντως θελήσει κάποιος ν’ αφήσει ένα αποτύπωμα για την στιγμή του πένθους, τότε δεν μπορεί να μην ανατρέξει στη δήλωση του Ζίκο, λίγη ώρα μετά τον αποκλεισμό της Βραζιλίας από την Ιταλία στο Μουντιάλ του 1982.

Ο «διάδοχος» του Πελέ είχε σταθεί μπροστά στα μικρόφωνα και στις κάμερες για ν’ απαντήσει στο μεγάλο ερώτημα που απασχολούσε την πατρίδα του.

-Τι έγινε σήμερα; Κατάφερε να ψελλίσει ένας δημοσιογράφος.

«Λοιπόν, θέλω να σας πω ότι σήμερα πέθανε το ποδόσφαιρο» ήταν η απάντηση του Ζίκο, θέλοντας ν’ αποδώσει το μέγεθος της πίκρας για μιαν ομάδα που έμεινε στη συνείδηση του κόσμου για το jogo bonito.

Αυτά τα λόγια του Ζίκο, μπορούν ν’ αποδώσουν και το πόσο βαριά είναι η σημερινή μέρα για το ποδόσφαιρο. Όσο βαριά ήταν κι εκείνη που μίσεψε ο Μαραντόνα.

Η δραματοποίηση των στιγμών δεν είναι θέμα υπερβολής. Είναι επιτακτική ανάγκη να κλάψει ο κόσμος έναν από τους τελευταίους παγκόσμιους ήρωες, έναν άνθρωπο που μπόρεσε να ζωγραφίσει, να γράψει ποίηση, να μελοποιήσει, να παίξει σαν ηθοποιός σ’ αρχαίο θέατρο.

Κι όλα αυτά μέσα σε τέσσερις γραμμές και με μια μπάλα στα πόδια. Αναρωτηθείτε με τις σκηνές που θ’ ακολουθήσουν, τη δύναμη αυτής της μπάλας. Σκεφτείτε γιατί αγαπήθηκε ο Πελέ τόσο πολύ απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη. Από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας μέχρι την Αλάσκα κι από τα βάθη των ωκεανών μέχρι τα ουράνια.

Οι μεγάλες στιγμές, όπως και τα γκολ του μυθικού Πελέ, είναι αναρίθμητες. Δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα για έναν άνθρωπο που έμελλε να κάνει τα όνειρα μας πραγματικότητα.

Όσοι λάτρεψαν την μπάλα βρήκαν στο πρόσωπο του Βραζιλιάνου ή για ν’ ακριβολογούμε, στο μυαλό του Πελέ εκείνη την μαγιά που δεν χρησιμοποιήθηκε για άλλον παίκτη.

Μια ξεχωριστή μαγιά, σαν εκείνες που ξωτικά και νεράιδες φυλούν σαν επτασφράγιστο μυστικό για να μην υπάρξει «κλώνος».

Ναι, Δάκρυα κυλούν από τα μάτια στο άκουσμα της είδησης ότι «έφυγε» ο Πελέ. Και όλος ο κόσμος θα σκύψει ευλαβικά στο φέρετρο του Βραζιλιάνου αφήνοντας τις αναμνήσεις για μια ντρίπλα, ένα γκολ, ένα κοντρόλ.

Σήμερα ο μύθος πέρασε στην αιωνιότητα σε ηλικία 82 ετών κι απόψε έχει ένα ντέρμπι εκεί πάνω με τον Μαραντόνα, τον Γκαρίντσα και τον Κρόιφ.

Σα να τον βλέπω να καλπάζει με το 10 στην πλάτη «και πίσω θε του ετρέχανε γοργόνες με φτερά», όπως τις είδε ο Καββαδίας, που σίγουρα είχε περάσει στα θρυλικά ταξίδια του από τη γενέτειρα του μάγου.

Σήμερα η μπάλα είναι ξεφούσκωτη…