Έτσι φεύγουν οι μεγάλοι, με τον λαό να τους κουβαλά στα χέρια

Η αγάπη των λαών για το ποδόσφαιρο και όσα αυτό πρεσβεύει είναι αδιαπραγμάτευτη. Σε τόσο μεγάλο βαθμό που πραγματικά είναι ν’ απορεί κάποιος με την δυναμική των ηρώων της Κυριακής. Και της Δευτέρας και της Τρίτης και κάθε μέρας του χρόνου.

Είναι μια σχέση που δεν χωρά αναλύσεις και φιλοσοφικές αναζητήσεις, πολύ απλά γιατί στηρίζεται σε ανεπανάληπτα πεδία εφαρμογής ιδεών και εμπνεύσεων.

Αυτό δημιουργεί μια σχέση αλληλεπίδρασης που «σημαδεύει» την πορεία όλων μας και κυριαρχεί ως δομικό υλικό των προσωπικοτήτων.

Όλων εκείνων των μυριάδων που μεγάλωσαν με μια μπάλα στα πόδια, στοχεύοντας στην εκπλήρωση του ονείρου.

Να γίνουν στο σεργιάνι τους στον κόσμο, ο Πελέ.

Η αστραπιαία μετάδοση της είδησης του θανάτου του Βραζιλιάνου μύθου και ο αντίκτυπος της τραγικής αυτής εξέλιξης, επιβεβαιώνει τα όσα προαναφέραμε για την δυναμική του πράγματος.

Κι όπου «πράγμα», το ποδόσφαιρο και οι ήρωες του. Αυτά τα θεριά, οι κουβαλητές της δόξας, των προσδοκιών και των ελπίδων.

Το πέρασμα του Πελέ στην αιωνιότητα υπήρξε πρώτο θέμα σε όλα τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου, είτε μιλάμε για έντυπο Τύπο είτε για ηλεκτρονικό.

Είναι από εκείνες τις στιγμές που καταργούνται μονομιάς κάθε λογής σύνορα, για να διαμορφωθεί μια γκλομπαλιστική μυσταγωγία.

Μια ιεροτελεστία για τον αποχαιρετισμό ενός μεγάλου, που σαγήνευσε τα πλήθη και φρόντισε να δώσει απλόχερα ένα συναίσθημα που φαντάζει ώρες ώρες τόσο ουτοπικό.

Χαρά, ναι αδέρφια μου, χαρά. Αυτήν που μοίρασε ο Βραζιλιάνος «μάγος» στο περπάτημα του ή καλύτερους στους «καλπασμούς» του προσπαθώντας να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο.

Αν τα κατάφερε; Αντί απάντησης, μια και μόνο ματιά στους τίτλους των μέσων ενημέρωσης όλου του πλανήτη.

Εκεί που κυριάρχησε από χθες βράδυ η μορφή του Πελέ, όπως είχε κυριαρχήσει και πριν από δύο χρόνια η φιγούρα του Μαραντόνα.

Κι εδώ φυσικά η κουβέντα ξεφεύγει από τα στενά ποδοσφαιρικά όρια γιατί πολύ απλά έχουμε να κάνουμε με υπερήρωες.

Διαπιστώνει επίσης κάποιος την δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης αλλά και του διαδικτύου μέσα από τον τρόπο με τον οποίο μεταδόθηκε η απώλεια του Βραζιλιάνου μύθου.

Πέραν όμως πάσης αμφιβολίας, διαπιστώνει το μέγεθος της δυναμικής του ποδοσφαίρου και των μηνυμάτων που αυτό μεταδίδει, κάθε φορά που οι λαοί ενώνονται για να μιλήσουν για την μπάλα.

Παρατηρώντας λοιπόν κάποιος την «έκρηξη» συναισθημάτων στο άκουσμα του θανάτου του Πελέ, πρέπει ν’ αφουγκραστεί τις ανάγκες των ανθρώπων.

Μέσα απ’ το ποδόσφαιρο «ξεπηδά» μια ανεπανάληπτη δημοκρατική διαδικασία στην οποία ο «ένας», γίνεται μυριάδες.

Ο υπερήρωας Πελέ μεγαλουργεί μέσα σε τέσσερις γραμμές που όμως δεν έχουν περιοριστικό ρόλο στα όνειρα των χιλιάδων στις εξέδρες.

Αντιθέτως, σ’ εκείνες τις γραμμές πάνε περίπατο κάθε είδους διακρίσεις και εμπόδια, έστω και γι’ αυτό το μικρό δίωρο. Για μια κουκίδα στον χωροχρόνο.

Μια επαναλαμβανόμενη όμως κουκίδα που λειτουργεί λυτρωτικά για τους αδύναμους.

Ένα ποδοσφαιρικό «πολίτευμα» αντάξιο της δημοκρατίας που είχε στο μυαλό του ο Σόκρατες, για την δημοκρατία που πάλεψε με υψωμένη γροθιά ένας «Κορίνθιος» από τη Βραζιλία.

Ο Πελέ υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία και ως τέτοια διαμόρφωσε ένα μοναδικό σκηνικό δράσης, ίσως και χωρίς να γνωρίζει την δύναμη που είχε στα χέρια του.

Ή αν προτιμάτε στα… πόδια και το μυαλό του.

Αυτή η δύναμη όμως γίνεται εύκολα αντιληπτή στις μέρες μας, την ώρα του μεγάλου αποχαιρετισμού και φανερώνει το μεγαλείο όχι μόνο του ανδρός αλλά και του αθλήματος.

Ναι, έχουμε αναμφίβολα να κάνουμε με μια σχέση που «καταργεί» τα σύνορα γιατί πολύ απλά ο μύθος του Πελέ ανήκει σε όλους.

Ασφαλώς και η εικόνα του είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κίτρινη φανέλα της Εθνικής Βραζιλίας, για της οποίας τη δόξα πάλεψε σκληρά, αλλά από την άλλη δεν μπορεί κανείς να μην εστιάσει στην παγκόσμια κληρονομιά που αφήνει το είδωλο.

Όλοι μας αποχαιρετούμε έναν άνθρωπο που φόρεσε τη δόξα και την «κουβάλησε» με άνεση σ’ όλο του το βιός.

Η δική του δόξα μετατρέπονταν μ’ ευκολία σε δική μας χαρά και προσμονή.

Και τώρα τι γίνεται άρχοντα; Υπάρχει άλλο μυαλό για μιαν ακόμα ντρίπλα στον Μαζούρκεβιτς;

Οι σκηνές στον μεγάλο αποχαιρετισμό του Πελέ, θα είναι μυθικών διαστάσεων και δεν θα κρατηθούν «κόπιες». Να είστε σίγουροι για την μεγαλοπρέπεια στο αντίο του μύθου γιατί το λέει ο λαός.

Κι έτσι πρέπει να φεύγουν οι μεγάλοι, με τον λαό να τους κουβαλά στα χέρια…