Τώρα που γράφω αυτό το τελευταίο κείμενο για το 2022 σκέφτομαι πως οι άνθρωποι που στέλνουν ευχές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Σε αυτούς που θεωρούν πως ευτυχία είναι να μείνουν όλα αμετακίνητα.
Και σε αυτούς που λένε πως η αλλαγή είναι ταυτόσημη της θετικής εξέλιξης. Οι πρώτοι συνήθως δεν λαμβάνουν υπόψιν τους πως κάτω από την ομπρέλα της κανονικότητας (για εκείνους) υπάρχουν και οι άλλοι που βιώνουν την κανονικότητα αυτή άσχημα ή και άγρια.
Οι δεύτεροι επίσης συχνά ξεχνούν πως και το κακό ως αποτέλεσμα αλλαγής έρχεται. Να μην λέμε ευχές, θα αναρωτηθείτε; Μα όχι, δεν υποδύομαι τον Τζακ Νίκολσον στο «Καλύτερα δεν Γίνεται» που αρχικά όλα του φταίνε.
Στο τέλος βέβαια αποδεικνύεται μάλαμα. Να λέμε και να τις ανταλλάξουμε όλες αυτές τις ημέρες. Έτσι κι αλλιώς πάντα έχει σημασία ο άνθρωπος να πιστεύει σε μια καλή εξέλιξη των πραγμάτων.
Εδώ όμως το θέμα είναι πως για να υπάρξει αλλαγή απαιτείται η συμμετοχή όλων. Άρα δεν υπάρχει ευχή που δεν ακουμπαει στην συλλογική πίστη. Η εποχή μας είναι εποχή της μικροανάθεσης, της ιδιωτικότητας, του σπιτιού – οχυρού, την μικρής βόλεψης.
Οι άνθρωποι θεωρούν πως ακόμη κι αν το τσουνάμι ακουμπάει την πόρτα τους, ένα καλό και ερμητικό κλείσιμο πίσω από αυτό, είναι επαρκές για να αποφύγουν το κύμα. Ακόμη κι αν πλειστηριάζονται σπίτια και περιουσίες γύρω μας ή κόβεται το ρεύμα στον διπλανό γείτονα, εμείς μπορούμε να ξεφύγουμε λόγω της «καβάντζας», των περικοπών που κάνουμε η της πραγματικότητας που δεν βλέπουμε.
Είναι ηγεμονία της κυρίαρχης ιδεολογίας ή ότι πλέον ελάχιστοι βλέπουν συλλογική λύση, είναι πως όλο και συχνότερα ακούς τα «εγώ γιατί πληρώνω;», «κάτι θα έκανε αυτός και πυροβολήθηκε» και άλλα τύπου «για εμένα θα κάνατε πορεία»;
Έτσι οι ευχές πολλές φορές μένουν σε μια μεταφυσική ή μια ατομίστικη λογική: «να σου λθουν εκπλήξεις» ή «την υγειά μας νάχουμε» (χωρίς δημόσια νοσοκομεία άραγε;).
Οι αυτονοητάκηδες σε έξαρση. Το 2023 όμως θα είναι έτος μεταβάσεων όπως και το 2022. Θα εξοικειωθούμε περισσότερο με ιώσεις, η πανδημία θα λάβει χαρακτηριστικά ενδογενή, ο πόλεμος στην Οκυκρανία θα διαρκέσει, ο πόλεμος μεταξύ Σερβίας- Κοσόβου-ΝΑΤΟ θα ανάψει, οι Ελλάδα- Τουρκία- Κύπρο θα έχουν εκλογές.
Ο μέσος Έλληνας θα περιμένει μια καλή τουριστική σεζόν, η ΕΕ θα συνεχίσει να συνθλίβεται μεταξύ ΗΠΑ και αστικής Ανατολής. Την ίδια ώρα πάμε για το πιο θερμό περιβαλλοντικά καλοκαίρι, το χρήμα θα κόβεται φουλ από τους αμερικάνους, κανείς δεν θα ανασχέσει τον πληθωρισμό.
Σας μαύρισα; Μα οι ευχές για να έχουν βάση, πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν την αντικειμενική πραγματικότητα. Σε όλους αρέσουν οι Νεφελοκοκκυγίες αλλά η ζωή κυλάει αμείλικτη. Και η αλλαγή είναι κάτι χειροπιαστό, όχι λόγια του αέρα. Ε, καλά ας τσουγκρίσουμε πριν το τέλος του κόσμου, δεν διαφωνώ. Έβα!
Ο Τραμπ ανακοίνωσε τις νέες επιλογές του για θέσεις συμβούλων του Λευκού Οίκου, υπουργών αλλά και αξιωματούχων για την προώθηση του κυβερνητικού έργου στις ΗΠΑ.
«Οποιο μωρό παίρνει στα χέρια της να παθαίνει κάτι;» λέει για την Ειρήνη η γιαγιά του μωρού το οποίο επανέφεραν στη ζωή οι γιατροί στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο το 2016.
Η Ειρήνη ισχυρίστηκε στο «Τούνελ» ότι τα ρούχα που φορούσε η κόρη της δεν πρόκειται να τα πάρει το Ανθρωποκτονιών γιατί τα έχει θάψει μαζί με το παιδί, αλλά η νονά του ρωτάει «γιατί τόσο πολύ ψέμα»...
Νέα ερωτήματα γεννά για την ήδη περίπλοκη υπόθεση στην Αμαλιάδα με τους θανάτους βρεφών η αποκάλυψη του Τούνελ ότι η Ειρήνη Μουρτζούκου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο θάνατο του μικρού Παναγιώτη προσποιήθηκε τη μητέρα του παιδιού.
