Η ακρίβεια δεν αρέσει σε κανέναν. Πέρα από τις δυσκολίες, αποκαλύπτει το ποσοστό των καταναλωτών που δεν τα βγάζουν πέρα. Τότε έρχεται η πολιτική και το κοινωνικό κράτος που λαμβάνει στοχευμένα και προσωρινά μέτρα κατά της ακρίβειας. Τα περισσότερα, από το market pass μέχρι την επιταγή ακρίβειας, χρησιμοποιούν τα κριτήρια του επιδόματος θέρμανσης. Από τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, σε αυτά τα κριτήρια εμπίπτει σχεδόν το 80-85% του πληθυσμού.

Μία ερώτηση που προκύπτει είναι η εξής: Πόσο στοχευμένα είναι τα μέτρα που αφορούν το 80% του πληθυσμού. Ή δεν είναι στοχευμένα ή το 80% του πληθυσμού θεωρείται ευάλωτο. Ετσι, προκύπτει το δεύτερο ερώτημα: Μπορεί μία κοινωνία να εξαρτάται από επιδόματα; Προφανώς, όχι.

Ας ελπίσουμε το νέο έτος να βρεθεί – παρά την κρίση και τις αβεβαιότητες – η σωστή ισορροπία μεταξύ της απαραίτητης κοινωνικής πολιτικής και δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά κυρίως η δύναμη να λυθούν διαρθρωτικά προβλήματα όπως αυτά που σχετίζονται με την αγορά εργασίας και το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να βρουν κατάλληλους εργαζόμενους, διότι αυτοί είτε δεν έχουν τα απαιτούμενα προσόντα είτε έχουν στραφεί σε άλλους κλάδους με καλύτερες προοπτικές απασχόλησης. Είτε διότι οι επιχειρήσεις δεν πληρώνουν ικανοποιητικά για τα αντίστοιχα προσόντα ή δεν διαθέτουν κουλτούρα και δομές εξέλιξης.

Η ταυτόχρονη παρουσία διψήφιων ποσοστών ανεργίας και μεγάλου αριθμού κενών θέσεων εργασίας υποδηλώνει υψηλή διαρθρωτική ανεργία. Αυτή δημιουργεί φτωχοποίηση, επιδεινώνει δημογραφικά χαρακτηριστικά (γήρανση) και, φυσικά, δεν θεραπεύεται με επιδόματα.

Headlines