Η αναγκαιότητα της επανεκκίνησης

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες. Αυτές οι μέρες με τη μεγαλύτερη συμβολική διάσταση από όλες. Χθες, σήμερα, άντε και μέχρι αύριο, οι πρώτες μέρες κάθε καινούργιας χρονιάς. Με υποσχέσεις στον εαυτό μας και τους άλλους, με δεσμεύσεις, στόχους, ελπίδες και προσδοκίες. Μέρες ορόσημα που πολύ γρήγορα όμως τις «καταπίνει» η καθημερινότητα, τις ισοπεδώνει, τις εξομοιώνει με τις υπόλοιπες. Και τι μένει; Ούτε καν η ανάμνησή τους. Ολα όσα θα θέλαμε να κάνουμε, να πετύχουμε, να αποφύγουμε, να διεκδικήσουμε τον καινούργιο χρόνο, άντε να διατηρήσουν τη λάμψη τους έως τα Φώτα. Μετά αμπαλάρονται προσεκτικά μαζί με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, κρύβονται σε κούτες, πατάρια και αποθήκες και ξαναβγαίνουν του χρόνου για να μας χαρίσουν και πάλι την ψευδαίσθηση του καινούργιου. Αυτήν ακριβώς την ψευδαίσθηση που έχουμε τόση ανάγκη.

Τους λογαριασμούς με τον χρόνο που έφυγε τους κλείσαμε από το βράδυ της παραμονής. Σε εορταστικά τραπέζια πάνω από αποφάγια χοιρινού, πατάτες που έχουν κρυώσει και μαραμένες σαλάτες. Εκεί διαφωνούμε, τσακωνόμαστε, τα ξαναβρίσκουμε, ξαναφιλιώνουμε. Με μπουκωμένα στόματα και φορτωμένα στομάχια μαλώσαμε και πάλι για τα κομματικά, τα ιδεολογικά, τα ποδοσφαιρικά, τα διαδικτυακά, τα τηλεοπτικά, για τον πρώην γαμπρό και τη μέλλουσα νύφη. Με την οικοδέσποινα να μας επαναφέρει στην τάξη («Ε, όχι τέτοια, παρακαλώ, μέρα που ‘ναι») και να ξαναγυρίσουμε στα υποτιθέμενα ανώδυνα για να ξανατσακωθούμε και πάλι μετά από λίγο. Ηξερε και τι ήξερε, αν ήξερε, η Καϊλή; Την πλάνεψε ο έρωτας ή την πλάνεψε η ντόλτσε βίτα; Κι αυτή η καψούρα Βανδή – Μπισμπίκη; Αντε μωρέ, που θα μπούμε στο βρακί του καθένα, όσο ερωτεύονται οι άνθρωποι για καλό είναι. Τη Ρούλα την είδατε; Μια χαρά είναι, το καλύτερο comeback που θα μπορούσε να κάνει. Μωρέ λέτε να τρέχει κάτι και με το Χαμόγελο του Παιδιού; Ε τότε είναι που θα τρελαθούμε εντελώς. Η επιλογή Τσαπανίδου τι σας λέει; Δεν είπαμε όχι πολιτικά πρωτοχρονιάτικα;

Και μετά βγήκαν οι βασιλόπιτες και να τα φιλιά, να τα «φλουριά» και φτου απ’ την αρχή οι ευχές για τύχη και αγάπη και ελπίδα. Και όταν το βλέπεις από μακριά μοιάζει όλο αυτό σαν μια σύμβαση με τη ματαιότητα αφού, έτσι κι αλλιώς, από μεθαύριο πάλι ίδιοι θα είμαστε, τα ίδια λάθη θα κάνουμε, με τα ίδια πάθη θα σφιχταγκαλιαζόμαστε και αν έρθει το διαφορετικό, το πιθανότερο είναι ότι θα έρθει κατά τύχη.

Οταν ήμουν πιο νέα, μού φαινόταν όλο αυτό το νταβαντούρι πολύ συμβατικό και εντελώς δήθεν. Μια τάχα μου επανεκκίνηση για να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Οσο μεγαλώνω όμως, συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη την έχουμε. Εστω και συμβολικά. Σου παίρνει κάποια χρόνια να καταλάβεις ότι, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, το συμβολικό είναι πιο σημαντικό και πιο απαραίτητο από το ουσιαστικό.

Οταν η Μελίνα συνάντησε τη Βίβιεν

Δεν μένω στα «ιέρεια της πανκ» και στα «εμπνευσμένη δημιουργός» και σε αυτούς τους τίτλους της Βίβιεν Γουέστγουντ που έφυγε την προτελευταία μέρα της χρονιάς. Αυτό που μου άρεσε περισσότερα απ’ όλα σε εκείνη, αυτό για το οποίο τη χάζευα ήταν το «πολύ Αγγλίδα». Ακόμη και οι ανατροπές της, οι εξάρσεις της, οι εκκεντρικότητές της δεν ήταν χύμα. Είχαν σχήμα και κανόνες. Και έναν υπαινιγμό βρετανικής παράδοσης.

Ετυχε να τη συναντήσω από κοντά πριν από τριάντα χρόνια. Το 1993 στο Λονδίνο, σε μία συναυλία για την Κύπρο στο Γουέμπλεϊ όπου απηύθυνε χαιρετισμό και η Μελίνα Μερκούρη. Στα παρασκήνια είχαν έρθει, μεταξύ άλλων, για να τη συναντήσουν η Βανέσα Ρεντγκρέιβ, φίλη της από παλιά, και η Βίβιεν Γουέστγουντ – έχω μάλιστα την εντύπωση ότι ήρθαν μαζί. Η Μελίνα, αφού χαιρέτησε τη Ρεντγκρέιβ, έπεσε στην αγκαλιά της Γουέστγουντ η οποία της έλεγε πόσο συγκινημένη ήταν που τη γνώρισε επιτέλους από κοντά και πόσο τη θαύμαζε. Η Μελίνα της ανταπέδιδε τα ίδια κι εγώ αναρωτιόμουν από πού τη γνώριζε. Οταν, αργότερα, τη ρώτησα, μού απάντησε. «Δεν την ξέρω, δεν την έχω ακούσει αλλά μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα γυναίκα».