Την Κουρσεβέλ την όμορφη την κούρσεψαν κι εχάθη

Μακάρι να ‘ταν καλύτερα τα νέα που φτάνουν στα πικραμένα αφτιά μας πρώτη μέρα του νέου χρόνου. Ομως, δυστυχώς, το χτύπημα ήταν ύπουλο, βαρύ κι ασήκωτο. Πάνω που το ανατολικό μέτωπο στην Ουκρανία είχε πέσει για τους Ρώσους, με μια φοβερή επιχείρηση τύπου blitzkrieg, χτύπησαν εκεί που δεν τους περίμενε κανείς: στην καρδιά της Ευρώπης: στη Γαλλία, στις Αλπεις, στην «ιερή πόλη», στη χιλιοτραγουδισμένη, στη μάνα των προσκυνημάτων, στη μυριολατρεμένη Κουρσεβέλ. Εκεί που κάθε χρόνο άγιες μέρες συγκεντρώνονται ταπεινοί προσκυνητές απ΄ όλο τον κόσμο για να υμνήσουν τις μικρές χαρές της ζωής. Εκεί εισέβαλαν οι ρωσικές ορδές. Και μέσα σε ένα βράδυ κατέλαβαν τα πάντα, πετάγοντας έξω πλήθος πιστούς που είχαν ξεκινήσει από κάθε γωνιά της γης, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, απ’ όπου κάθε χρόνο ευάριθμη αντιπροσωπεία εκστρατεύει, αψηφώντας κρύο και κακουχίες, να καταθέσει τον οβολό της…

Ομως φέτος οι αδίστακτοι Ρώσοι αποφάσισαν να ντροπιάσουν τους πιστούς. Και εισέβαλαν με τα ολιγαρχικά δολάρια και ευρώ τους που τρέχουνε ποτάμι από τις παραφουσκωμένες τσέπες των Αρμάνι και από τις βαλίτσες Λουί Βιτόν που δεν μπορούν να κλείσουν απ’ το χρήμα και τα σάρωσαν όλα. Και δεν σεβάστηκαν ότι τέτοιο χρήμα εκεί δεν γίνεται ανεκτό. Εκεί περνάει μόνο το μαύρο χρήμα των τίμιων, καλών και ευσεβών ανθρώπων, όχι όποιου κι όποιου τυχάρπαστου εισβολέα που σφάζει κόσμο. Και που τώρα έρχεται να μας πει ότι τα δικά του δισεκατομμύρια είναι πιο μάγκικα απ’ τα δικά μας μες στο ίδιο μας το σπίτι. Και να μας πει ότι οι υπερήφανες κυρώσεις μας είναι για τα μπάζα. Οτι δεν αξίζουν πεντάρα. Οτι πουλιόμαστε κανονικά και ότι προφανώς τους δουλεύουμε όλους…

Εντάξει, μέχρι τώρα, για λόγους καλών σχέσεων και διπλωματικής ισορροπίας είχαν αγοράσει εκεί πέρα κάτι ψευτοσαλέ, σχεδόν λυόμενα δηλαδή, που δεν τα ‘παιρνε κανένας. Και ήταν ευχαριστημένοι. Αλλά το να εισβάλουν χριστουγεννιάτικα και να μην μπορείς να ακούσεις άλλη γλώσσα στο ιερό απ’ τα ρωσικά ή να βλέπεις τις σημαίες τους ν’ ανεμίζουν στα τραπέζια και να λούζονται με τις Μοέτ, αυτό δεν το θέλει κι ο Θεός. Και να πίνουνε, να ξαναπίνουνε, να τραγουδάνε, να χορεύουνε και να τα ‘χουν κάνει όλα δικά τους… Να μην έχουν αφήσει Μπελούγκα ούτε για τη βιτρίνα. Καλά, στο σπίτι τους δεν έχουν Μπελούγκα οι επιδειξίες; Αφού από ‘κεί έρχεται. Εδώ ήρθαν να τη φάνε; Και δώσ’ του και οι ημίγυμνες χορεύτριες, και δώσ’ του τα εθνικιστικά τραγούδια και άντε πάλι τα πεντακοσάρικα στο πάτωμα, σαν να ‘ταν πετσετάκια…

Ηρθε η ώρα να φωνάξουμε όλοι μαζί το σύγχρονο μεγάλο Οχι. Και να δείξουμε τι σημαίνει να είσαι αληθινός σύμμαχος. Τα αδέλφια μας, οι Γάλλοι, που μας έχουν σταθεί σε κάθε στιγμή της δύσκολης ιστορίας μας, που ήταν πάντοτε και εξακολουθούν να είναι δίπλα μας, δεν κατάφεραν να τους απωθήσουν. Λοιπόν, ας ξεχάσουμε για λίγο τους πασάδες κι ας στείλουμε δυνάμεις να βοηθήσουμε να τους διώξουν. Τι έχουμε το εκλεκτόν; Να στείλουμε τα καλύτερα. Α! Τα υποβρύχια. State of the art! Α, όχι, υποβρύχια στην Κουρσεβέλ; Πώς θα φτάσουν. Ωραία, να στείλουμε το άλλο καλύτερο, τα αεροπλάνα. Ναι, αλλά τα Ραφάλ; Μα αυτά είναι γαλλικά, έχουν τέτοια, από αυτούς τα πήραμε… Ε, τι να κάνουμε; Να στείλουμε… αερόστατα. Εχουν; Αυτοί τα ανακάλυψαν, ναι, αλλά έχουν σήμερα; Για να το κοιτάξουμε, δεν ξέρεις ποτέ… Επίσης, μπορούμε να τους θυμίσουμε μια ιδέα: να στείλουν αυτοί τον Κακοφωνίξ: να δεις πώς θα φύγουν όλοι…