Ενα βρέφος «βαφτίστηκε» στον Αλιάκμονα – Οσοι έμειναν πίσω, ας βουτήξουν εκείνοι για τον Σταυρό

Δύο μέρες πριν γίνει ενός έτους, ένα βρέφος πετιέται στο ποτάμι και όταν οι αστυνομικοί ειδοποιούνται για την εξαφάνισή του, αντικρίζουν στην όχθη το σώμα του που μοιάζει με κούκλα, σαν παιχνίδι στα αζήτητα.

Χωρίς όνομα. Δεν πρόλαβε να βαφτιστεί ούτε και να φταίξει. Δεν είναι καν παραμύθι χωρίς όνομα.

Το «παιχνίδι» στα αζήτητα μοιάζει με τον ασκό του Αιόλου που άνοιξε πολύ καιρό πριν.

Οι αστυνομικοί ήξεραν αλλά ήλπιζαν να μην έρθουν αντιμέτωποι με την εφιαλτική πραγματικότητα.

Ισως κάτι να έχει μεσολαβήσει, ώστε στο παιδί να δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία.

Η νεαρή μητέρα που έμενε με τους γονείς της, πιέστηκε να δώσει κάποια πειστική εξήγηση. Τι έκανε το παιδί όταν το πήρε και έφυγε από το σπίτι παραμονή Πρωτοχρονιάς;

Είπε κατά τις πληροφορίες ότι το πέταξε στο ποτάμι, το άφησε στο ποτάμι, ότι δεν το σκότωσε, ότι μπουσούλησε και έπεσε.

Οτι αποσπάστηκε η προσοχή της από το κινητό τηλέφωνο και ήταν αργά να βουτήξει στα νερά.

Οι πληροφορίες συνέχισαν να υφαίνουν γύρω της το φωτοστέφανο της τρέλας.

Λίγοι ξέρουν πώς ζούσε η νεαρή μητέρα, αν αληθεύουν όσα ειπώθηκαν ότι αντιμετωπίζει ψυχιατρικά προβλήματα. Ή ότι ζούσε ευτυχισμένη με το παιδί στο σπίτι της.

Τα προβλήματα φαίνεται να προϋπήρχαν, ίσως να γιγαντώθηκαν που δεν υπήρξε κάτω από την ίδια στέγη ο πατέρας.

Ηταν τελικά το σώμα του μωρού αυτό που βρήκαν οι αστυνομικοί στον Αλιάκμονα. Πνιγμένο, τροφή σε κάθε λογής ζώα.

Μέρες ή εβδομάδες πριν τελειώσουν όλα, ανάμεσα στον πατέρα και την μητέρα παρεισέφρησαν δικηγόροι για την αναγνώριση του παιδιού, και πώς θα έπρεπε να κινηθεί ο ένας και ο άλλος, για να μην προκύψουν δικαστικά τρεχάματα.

Θα πει για παράδειγμα ο πατέρας ότι «εγώ ήθελα να αναγνωρίσω το παιδί. Ήθελα να αναλάβω τις ευθύνες του παιδιού. Μου επέτρεπε να το βλέπω, αλλά κάποιες φορές μου έλεγε πως τώρα δεν γίνεται και τέτοια. Το έπαιρνα το παιδί στο σπίτι μου τον τελευταίο καιρό, προς τον Οκτώβριο – Νοέμβριο το πήρα 4 με 5 βράδια. Μετά συμβουλεύτηκα δικηγόρο και μου είπε “να προσέχεις, αφού δεν έχεις αναγνωρίσει το παιδί, εάν πάθει οτιδήποτε σε κάποιο ατύχημα, θα είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις που κάνεις”».

Τώρα όμως το παιδί πέθανε, βρέθηκε με τα ρούχα που του είχαν φορέσει για τελευταία φορά, όταν η μητέρα κρατώντας το αγκαλιά, κατευθυνόταν στο τέλος της διαδρομής, αλλάζοντας διαδοχικά δύο ταξί.

Ηταν η ίδια η γυναίκα που υπέδειξε στους αστυνομικούς πού να ψάξουν, καθόταν ατάραχη στο περιπολικό, όσο αναζητούσαν στα σκοτεινά.

Δεν βγήκε έξω, δεν κοίταξε πάνω από το φράγμα, ακόμη και το βλέμμα των αστυνομικών δεν στάθηκε για πολύ στο πρόσωπο του παιδιού που την επομένη μέρα θα έκλεινε τον πρώτο χρόνο ζωής.

Ηταν όλα φρικτά, και επιστροφή δεν υπάρχει. Παρεισέφρησαν οι δικαστές τώρα, και τα τρεχάματα με τους νόμους χωρίς τέλος.

Η νεαρή μητέρα στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνηση Ημαθίας, περιμένοντας να περάσει η νύχτα για να μεταφερθεί στις φυλακές.

Μερικών μηνών ήταν τον Μάιο του 2021 το παιδί της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά όταν εκείνη σκοτωνόταν από τα χέρια της συζύγου της.

Στο παιδί αυτό, δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία, στις Φιλιππίνες, όπου μεγαλώνει με την θετή κόρη του παππού της. Την αποκαλεί μαμά και τα παιδιά της, αδέρφια. Ζει μέσα στην αγάπη, μέχρι να μεγαλώσει και να μάθει.

Μία πτώση, ένας στραγγαλισμός. Ενα δευτερόλεπτο όσο κρατά η λήψη μίας φωτογραφίας που θα θυμίζει για πάντα την ευτυχέστερη στιγμή.

Ενα δευτερόλεπτο, όσο δεν θα πρέπει να διαρκεί η απόφαση για να έρθει στο φως μία νέα ζωή.

Το μικρό παιδί, που τόσα θα είχε να δώσει, και μόνο που το πρόσωπό του θα καθρεφτιζόταν μελλοντικά στα νερά του ποταμού, ξεκουράστηκε.

Αλλά άφησε πίσω του μία κοινωνία στιγματισμένη και βαριά άρρωστη. Που άρχισε ακόμη πιο λαίμαργα να καταβροχθίζει τις σάρκες της.

Βρίσκουν τα παιδιά τον δρόμο τους, αλλά μέχρι τότε κάποιοι πρέπει να στέκονται δίπλα τους. Βαριά η ευθύνη τής ανατροφής. Γιατί ο ασκός του Αιόλου, δεν θα σκορπίσει τη χαρτούρα με τις πραγματογνωμοσύνες, αλλά θα δώσει το σύνθημα να αρχίσει να ξαναμετρά αντίστροφα, το μοιραίο δευτερόλεπτο.