Νότης Μαυρούδης: Ο χαρακτηριστικός ήχος ενός σπουδαίου

O Nότης Μαυρουδής έπεσε από ύψος τριών μέτρων, ενώ έκανε εργασίες στο εξοχικό του στο Πήλιο και σκοτώθηκε.

Η είδηση έπεσε πράγματι κεραυνός εν αιθρία. Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από τη μέρα που πήραμε στα χέρια μας την καινούργια του δισκογραφική δουλειά  «Οχτώ κρυφές μπαλάντες». Και λιγότερο από δέκα μέρες από την τελευταία φορά που τον είδαμε στον Κόμη -στο αγαπημένο του στέκι στα Πατήσια.

Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις το άδοξο τέλος ενός τόσο σπουδαίου καλλιτέχνη. Με πορεία που έχουν διαγράψει λίγοι στην ελληνική μουσική σκηνή, με δίσκους αριστουργήματα, με σπάνιες συνεργασίες, με δικό ύφος, με δική του καλλιτεχνική υπόσταση. Αλλά κυρίως με ήθος και σεμνότητα.

Ο Νότης Μαυρουδής ήταν ένας από τους καλύτερους δασκάλους κιθάρας στην Ελλάδα. Στα χρόνια που δίδασκε στο Εθνικό Ωδείο πέρασαν από τα χέρια μερικοί από τους καλύτερους κιθαρίστες της χώρας. Και μπορεί όλοι να ξέρουμε τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Παναγιώτη Μάργαρη αλλά τα ωδεία μας και οι μουσικές σκηνές είναι γεμάτες από νέους που έμαθαν τα πρώτα τους ακόρντα δίπλα του.

Για να είναι ένας συνθέτης εκτός από καλός και σπουδαίος πρέπει να έχει χαρακτηριστικό ήχο έλεγαν οι παλιοί. Και πράγματι ποιος μπορεί να μπερδέψει έργο του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Σαββόπουλου;

O Νότης Μαυρούδης ανήκει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία συνθετών. Των σπουδαίων, έχοντας μάλιστα ένα ακόμα ατού. Έπαιζε ο ίδιος κιθάρα σε πολλές από τις δημιουργίες του φτιάχνοντας μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα που σπάνια συναντάται στην ελληνική δισκογραφία.

Από το ιστορικό «Πρωινό τσιγάρο» που τόσο επέμεινε μέχρι να πάρει την άδεια του μέχρι το «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια» και από τις μελοποιήσεις του Ελύτη μέχρι τις τελευταίες του αγαπημένες οκτώ μπαλάντες, ο Νότης Μαυρούδης κινήθηκε με ενιαίο ήχο. Πράγμα πολύ δύσκολο αλλά κα σπάνιο.

Εκείνες οι πρώτες νότες λίγο πριν τραγουδήσει η Χαρούλα «Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό» θα χαρακτηρίζουν πάντα την τρυφερότητα μιας εποχής που ο Μαυρούδης σφράγισε. Μπορεί πολλές από τις δημιουργίες του να μην έφτασαν στο ευρύ κοινό, οι κιθαριστικές μελοποιήσεις του να μην βρήκαν την μεγάλη απήχηση άλλων ερμηνευτών, αλλά όλοι θα θυμούνται τον καλοσυνάτο τύπο με την κοτσίδα και τα άσπρα μαλλιά που μόλις κρατούσε στα χέρια του την κιθάρα έκανε θαύματα.

Όσοι γνώριζαν τον Νότη Μαυρούδη ξέρουν ότι δεν σταματούσε ποτέ να κάνει σχέδια. Ήταν πολύ περήφανος για τον τελευταίο του δίσκο, ονειρευόταν ραδιοφωνικές εκπομπές, ταξίδια, μελωδίες νέες.  Οι «Οχτώ κρυφές μπαλάντες», ο τελευταίος κύκλος τραγουδιών που έγραψε, ήταν πάνω σε στίχους της νεαρής Μάγδας Κατσάκου.

Προστίθεται στην πλούσια και σημαντική εργογραφία του Νότη Μαυρουδή και με τη συμβολή της στιχουργού Μάγδας Κατσάκου δημιουργεί έναν διακριτό μουσικό κόσμο, χαρακτηριστικό των στοιχείων που καθιστούν τις συνθέσεις του δημιουργού ικανές να συνδιαλέγονται με όλες τις γενιές των ακροατών και να ταξιδεύουν με σύμμαχο τον χρόνο.

Οχτώ κρυφές μπαλάντες με τη φωνή του Γιάννη Κότσιρα, της Μαρίζας Κωχ και της Αναστασίας Μουτσάτσου είναι το τελευταίο δείγμα δουλειάς που απολαύσαμε από εκείνον.

Ο ίδιος ευελπιστούσε το υλικό των τραγουδιών να εκτεθεί στο κοινό και να γίνει… λίπασμα «για ένα ύφος που θεωρώ πως έχει αρχίσει να απουσιάζει από τις ραδιοφωνικές ακροάσεις και την ισότιμη διάδοση».

Ένα είδος που ο ίδιος υπηρέτησε με πάθος και εμείς θα λατρεύουμε για πάντα.