Δεν θυμάμαι να έχω νιώσει τόσο σπαραγμό, τέτοια απόρριψη, τόσο μεγάλη απομόνωση και τόσο έντονο το συναίσθημα της αποσυνάγωγης όπως τότε. Που δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ήταν αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον λόγο για τον οποίο βίωσα εκείνη τη συντριβή. Στους κινηματογράφους έπαιζαν το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Τζεφιρέλι, με πρωταγωνιστές την Ολίβια Χάσεϊ και τον Λέοναρντ Γουάτινγκ.

Τότε μου φαίνονταν τα ωραιότερα πλάσματα του πλανήτη, σαν να ζωντάνεψαν τα παραμύθια και βγήκαν οι νεράιδες και τα πριγκιπόπουλα στους δρόμους. Καθόμουν και χάζευα τις φωτογραφίες στις προθήκες των σινεμά, κάπου κάπου τις χάιδευα κιόλας, και μετά, γύριζα στο σπίτι και ξεσπούσα σε λυγμούς. Ο λόγος; Το έργο ήταν ακατάλληλο (γενικώς ή από 13 ετών θα σας γελάσω) και εγώ πολύ αχαμνό ακόμη για να περάσω στη ζούλα. Γι’ αυτό χτυπιόμουν κι έκλαιγα.

Και τα χρόνια πέρασαν κι εγώ μεγάλωσα και είδα κάποτε την ταινία του Τζεφιρέλι που μου φάνηκε αυτό ακριβώς που ήταν. Ενα καλοφτιαγμένο παραμύθι (καμία σχέση με το αριστουργηματικό «Romeo and Juliet» του Μπαζ Λούρμαν που είδα δεκαετίες αργότερα). Οσο για την Ολίβια Χάσεϊ και τον Λέοναρντ Γουάτινγκ, εντάξει, δυο ωραία παιδιά στα πρότυπα της εποχής (μιλάμε για το τέλος της δεκαετίας του 1960) που δεν έκαναν και καμιά σπουδαία καριέρα στη συνέχεια. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, δεν έκαναν καθόλου καριέρα. Τη Χάσεϊ την ξαναείδα στον ρόλο της Παναγίας στο τηλεοπτικό «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», επίσης του Τζεφιρέλι, τον άλλον πουθενά και, πέραν τούτου, νάδα. Ετσι γίνεται συνήθως. Οι ηθοποιοί που κάνουν το κινηματογραφικό ντεμπούτο τους στα πρώτα εφηβικά τους χρόνια, κατά κανόνα δεν μεγαλουργούν στη συνέχεια, βλέπε Μπρουκ Σιλντς. Η Τζόντι Φόστερ και η Σκάρλετ Γιόχανσον αποτελούν εξαίρεση.

Και τα χρόνια πέρασαν κι εγώ μεγάλωσα κι άλλο. Και μαζί μεγάλωσαν και οι πρωταγωνιστές του Τζεφιρέλι. Σήμερα η Χάσεϊ είναι 71 ετών και ο Γουάτινγκ 72. Και πριν από λίγες μέρες, στο Ανώτατο Δικαστήριο της Σάντα Μόνικα, στην Καλιφόρνια, κατέθεσαν αγωγή εναντίον της Paramount. Της παραγωγού εταιρείας του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».

Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά, θυμήθηκαν ότι ο Τζεφιρέλι (ο οποίος έχει πεθάνει πριν από τρία χρόνια και δεν μπορεί να απαντήσει) τους ξεγέλασε και γύρισε «γυμνή» σκηνή που τους είχε πει ότι δεν θα προβληθεί αλλά, τελικά, προβλήθηκε. Και αφού, βρε παιδί μου, το δούλεψαν μέσα τους πάνω από μισό αιώνα, το έφεραν από ‘δω, το πήγαν από ‘κει, το είδαν έτσι, το είδαν αλλιώς κατηγορούν την εταιρεία για σεξουαλική παρενόχληση, απάτη, σεξουαλική κακοποίηση και σκόπιμη πρόκληση συναισθηματικής δυσφορίας. Και ζητούν αποζημίωση.

Οχι μεγάλη. Αντε καλέ. Μόνο 500 εκατομμύρια δολάρια. Οσα, δηλαδή, έβγαλε η ταινία από το 1968 που έκανε πρεμιέρα έως σήμερα. Αλλά δεν το κάνουν, λέει, για τα λεφτά. Α παπαπαπά, αυτοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Το κάνουν για ηθικούς λό γους. Για τον «οικονομικό, σωματικό και συναισθηματικό πόνο» που τους προκάλεσε η συγκεκριμένη σκηνή.

Στο παρά ένα

Γιατί έκαναν την καταγγελία τώρα και όχι τότε; «Διότι τώρα υπάρχει το metoo» απάντησε ο μάνατζέρ τους Τόνι Μαριότσι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη και για κάτι άλλο. Από την 1η Ιανουαρίου 2023 έπαψε να ισχύει νόμος της Καλιφόρνια που ανέστειλε την παραγραφή των αγωγών για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. Και πότε κατέθεσαν την αγωγή τα πάλαι ποτέ παιδιά. Την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου. Στο τσακ!

Βέβαια ο δικηγόρος τους λέει και άλλα. Οτι η μεγάλη δημοσιότητα της ταινίας τούς αναστάτωσε και τελικά ήταν εναντίον της καριέρας τους. Εγώ πάλι, λέω κάτι άλλο. Οτι, σε πολλές περιπτώσεις, το metoo δρα, ακριβώς όμως, σαν ένα είδος νεομακαρθισμού με στόχο τη σπίλωση και τη «διαγραφή» ανθρώπων. Ολο αυτό θα μπορούσε να είναι επικίνδυνο αν δεν γινόταν σε αντίληψη «Ερωτοδικείου». Οπως δηλαδή το κάνουν οι πρώην Ρωμαίος και Ιουλιέτα.

Headlines