Βουλευτικές ιδιοτέλειες…

Άλλος ένας βουλευτής διαπιστώθηκε ότι παράλληλα με τα βουλευτικά καθήκοντα ήθελε να έχει επιχειρηματική δραστηριότητα και μάλιστα να κάνει δουλειές με το κράτος.

Αναγκάστηκε σε παραίτηση, το οποίο ήταν μια ανακουφιστική για το κόμμα του έξοδος, αλλά το πραγματικό ερώτημα παραμένει.

Γιατί βλέπουμε τέτοια παραδείγματα βουλευτών που μάλλον δεν αποδέχονται ως βασική αρχή ότι κανείς πρέπει να μπαίνει στην πολιτική αποφασισμένος να είναι φτωχότερος σε σχέση με το πώς ήταν πριν μπει;

Εγώ δεν θέλω να επικαλεστώ τον «κλασικό» λόγο ότι στις μέρες μας είναι ακριβές οι προεκλογικές εκστρατείες. Σε τελική ανάλυση γι’ αυτό η βουλευτική αποζημίωση παραμένει πολύ μεγαλύτερη από έναν «κάλο μισθό».

Ούτε μου αρκεί η δικαιολογία ότι αρκετοί βουλευτές δεν θέλουν να διακόψουν την επιχειρηματική ή επαγγελματική δραστηριότητα γιατί κάποια στιγμή θα γυρίσουν σε αυτή. Είναι άλλο πράγμα να θέλει ένας γιατρός να συνεχίσει να κάνει κάποια χειρουργεία για να μην χάσει την επαφή με το αντικείμενό του και άλλο κάποιος να θέλει να συνεχίσει δουλειές «σαν κανονικά» και μάλιστα με τρόπο που γεννά υποψίες ότι εκμεταλλεύεται τη θέση του.

Ούτε, επίσης, θέλω να μου πει κάποιος ότι η πραγματική διαφθορά στην πολιτική δεν είναι «εμφανής», γίνεται με «χορηγίες» κάτω από το τραπέζι και με ιδιότυπες «συμβάσεις παροχής υπηρεσιών» ανάμεσα σε πολιτικούς και ιδιωτικά συμφέροντα.

Γιατί δεν πιστεύω ότι στο όνομα της καταπολέμησης της «μεγάλης» διαφθοράς στην πολιτική, πρέπει να δεχτούμε τη «μικρή».

Εγώ πιστεύω ότι είναι ένα συνολικότερο σύμπτωμα που το βλέπει κανείς σε όλες τις όψεις της ζωής. Η έννοια του λειτουργήματος, η έννοια του να επιλέγεις να κάνεις κάτι γιατί το θεωρείς κοινωνικά και ηθικά σημαντικό, η επιλογή της στράτευσης σε ένα σκοπό υποχωρεί.

Η πολιτική αντιμετωπίζεται ως στοιχείο μιας «καριέρας», ως μια δραστηριότητα που πρέπει να είναι ανάλογα «ωφέλιμη» με μια επιχειρηματική δραστηριότητα.

Παλαιότερα ηθικά όρια αντιμετωπίζονται ως ξεπερασμένα.

Και δεν το βλέπουμε μόνο στην Ελλάδα. Το Ευρωκοινοβούλιο συγκλονίζεται από ένα σκάνδαλο που αφορά τη διαφθορά ευρωβουλευτών, δηλαδή των πιο καλοπληρωμένων αιρετών στην Ευρώπη και που παρ’ όλα αυτά ήταν διατεθειμένοι να χρηματίζονται από αυταρχικά καθεστώτα.

Δεν ξέρω εάν αυτό που χρειάζεται είναι να βρεθεί η «χαμένη τιμή της πολιτικής».

Ξέρω, όμως, ότι χρειάζεται να ξαναβρεθεί η χαμένη δημοκρατική ευθύνη.