Την πρώτη αυτή εβδομάδα μετά το τέλος των γιορτών συνήθως γίνεται, εντός μας, ένας μικρός απολογισμός και παίρνονται κάποιες αποφάσεις για το τι θα θέλαμε να επαναλάβουμε και τι να αποφύγουμε, με το καλό, στις επόμενες γιορτές.

Σε αυτόν λοιπόν τον απολογισμό, θα πρέπει ίσως να σκεφτούμε πολύ σοβαρά ως κοινωνία ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας γενικώς απέναντι στο πάρε – δώσε των ευχών.

Είναι ένα ζήτημα που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, μας φθείρει όλο τον χρόνο, και που ειδικά το δεκαπενθήμερο 24 Δεκεμβρίου – 7 Ιανουαρίου, λόγω Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και φυσικά του Αγιαννιού, παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.

Ο μέσος άνθρωπος έχει πλέον στη διάθεση του έναν σωρό μέσα επικοινωνίας για να ευχηθεί, ας παραδεχτούμε όμως ότι δεν την ειλικρινή διάθεση να το κάνει. Η συντριπτική πλειοψηφία των ευχών που στέλνουμε αφορούν πρόσωπα με τα οποία έχουμε ελάχιστες επαφές.

Βέβαια, αυτή η έλλειψη πραγματικής διάθεσης να ευχηθείς σε μια ατελείωτη σειρά από συγγενείς, φίλους, γνωστούς, συναδέρφους, συνεργάτες, φίλους φίλων, και συγγενείς συγγενών δεν είναι κάτι καινούργιο, υπήρχε πάντα.

Τα παλιά τα χρόνια

Λίγες μόλις δεκαετίες πριν, όμως, το να ευχηθείς σε κάποιον που γιορτάζει δεν ήταν και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Θα έπρεπε να κάτσεις δίπλα από την καλωδιωμένη τηλεφωνική συσκευή να ανοίξεις τον κατάλογο / ατζέντα σου και να αρχίσεις να γυρνάς στο περιστροφικό καντράν, ένα – ένα τα επτά ή και περισσότερα ψηφία για κάθε τηλεφωνικό αριθμό που ήθελες να καλέσεις.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ήσουν υποχρεωμένος και να μιλήσεις με τον εορτάζοντα. Να του ευχηθείς, να σε ευχαριστήσει, να τον ρωτήσεις τι κάνει, να σου απαντήσει ότι είναι καλά και να σε ρωτήσει αν και εσύ είσαι καλά, να πείτε για το τι ωραία που ήταν την τελευταία φορά που βρεθήκατε, πριν 14 χρόνια, και για το ότι οπωσδήποτε πρέπει να κανονίσετε να βρεθείτε, γνωρίζοντας πολύ καλά και οι δύο ότι στην πραγματικότητα, η επόμενη φορά που θα μιλήσετε θα είναι στη δική σου γιορτή για να έχετε μία πανομοιότυπη συζήτηση.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά λοιπόν, παλιά, έμπαινε ένα ισχυρό φίλτρο στο ποιον θα αποφάσιζες να πάρεις για ευχές. Ώσπου ήρθε η κινητή τηλεφωνία με τα sms της και λίγο αργότερα τα social media με τα ποσταρίσματα και τα inbox τους και έφεραν το έλα να δεις.

Ευχές κατά πάντων

Ανοίγεις το κινητό, πληκτρολογείς στις επαφές σου πχ. Γιάννης, σου εμφανίζονται οι 45 Γιάννηδες που έχεις καταχωρημένους εδώ και 20 χρόνια και…πυρ κατά πάντων!

Έχεις ετοιμάσει ένα ωραίο κειμενάκι με ευχές που καλύπτουν κάθε περίπτωση και στέλνεις το ίδιο σε όλους.

Αν θες να τζογάρεις λίγο, βάζεις και ένα «μου» μετά το όνομα. Υπάρχει σοβαρή περίπτωση, ο Γιάννης να το «φάει» και να κολακευτεί από την εγκαρδιότητα του φαινομενικά προσωποποιημένου μηνύματός σου.

Υπάρχει όμως και η επίσης σοβαρή περίπτωση ανάμεσα στους παραλήπτες του «μου» σου, να είναι και πρόσωπα που μόλις και μετά βίας τούς έχει μιλήσει κι αυτήν στον πληθυντικό.

Λακωνική και λογοτεχνική σχολή

Όσον αφορά το ευχετήριο κειμενάκι, που στέλνεις copy paste σε όλους, υπάρχουν, κατά βάση, δύο σχολές: Η λακωνική και η λογοτεχνική.

Η πρώτη, όπως κανείς μπορεί να φανταστεί, υποστηρίζει τη λιτή και απέριττη μορφή των ευχών.

«Χρόνια πολλά». Αυτό. Νέτα – σκέτα, κατευθείαν στην ουσία, χωρίς πολλά – πολλά.

Ξεμπερδεύεις μεν γρήγορα, υπάρχει όμως ο κίνδυνος, η άλλη πλευρά να μην αναγνωρίσει το μεγαλείο της λακωνικότητάς σου και να χαρακτηρίσει την ευχή σου ως ξεπέτα.

Αντιθέτως η λογοτεχνική σχολή έχει στόχο τη δημιουργία ευχετήριων κειμένων με όσο μεγαλύτερο πλούτο συναισθημάτων και λεξιλογίου είναι δυνατόν.

Στόχος σου, αν είσαι της λογοτεχνικής σχολής, είναι α) να μην αφήσεις ευχή για ευχή, β) να προκαλέσεις στον παραλήπτη δάκρυα συγκίνησης και, ει δυνατόν, γ) να προταθεί το κείμενο σου για Νομπέλ Λογοτεχνίας. Αγαπημένες λέξεις της σχολής αυτής:  Είθε, στιγμές, εκπλήρωση, προκοπή, όνειρα, καρπός, λάμψη, ευημερία, ενσυναίσθηση (σ.σ. πάει με όλα).

Μeta ευχές

Στο Facebook, oι πιο προχωρημένοι του σπορ των ευχών, δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να στείλουν ομαδικό μήνυμα, το έχουν πάει ένα βήμα παρακάτω και ταγκάρουν, προσθέτουν δηλαδή το όνομα, όποιου Γιάννη ξέρουν και δεν ξέρουν, σε ένα κοινό ποστάρισμα.

Αυτό βέβαια δημιουργεί στους εορτάζοντες μια αίσθηση «σακουλιάσματος» αλλά από την άλλη προσφέρει και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ασχολία, την οποία, αν σας ευχηθούν με αυτόν τον τρόπο, σάς προτείνω ανεπιφύλακτα.

Κοιτάς να δεις με ποιους άλλους Γιάννηδες «συγκατοικείς» στο ευχετήριο ποστάρισμα. Τα αποτελέσματα μπορεί να σε εκπλήξουν. Στο ίδιο ποστ για κάποιο συμπαντικό λόγο μπορεί να συγκατοικούν, ο Γιάννης Αγγελάκας με τον Γιάννη Στουρνάρα και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο με τον Γιάννη Πλούταρχο.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχοντας αφαιρέσει ο ίδιος το ένα του -ν- μοιραία απουσιάζει από πολλά τέτοια γκρουπ, καθώς αυθόρμητα οι περισσότεροι αναζητούν στις επαφές τους τους Γιάννηδες πληκτρολογώντας δύο -ν-.

Συμφωνία

Επειδή λοιπόν είναι φανερό, ότι η αποστολή ευχών έχει εξελιχθεί σε μια από τις βαρύτερες κοινωνικές μας αγγαρείες, γιατί να μην απαλλαγούμε από αυτή κάνοντας, τώρα που είναι ακόμα αρχή της χρονιάς, την εξής συμφωνία:

Θα μπορούμε να ευχόμαστε μόνο δια ζώσης ή τηλεφωνικά, σε maximum 4 πρόσωπα ανά ονομαστική εορτή, και maximum 7 ανά θρησκευτική εορτή ( Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ).

Θέλοντας και μη, θα ευχόμαστε και θα μας εύχονται μόνο οι κοντινοί μας άνθρωποι και μάλιστα χωρίς copy paste και ταγκαρίσματα. Περισσότερες αληθινές ευχές, λιγότερες αγγαρείες και τυπικότητες.

Headlines