«Να είσαι μέσα στην κοινωνία», αποτελεί μία χρυσή συμβουλή για τους πολιτικούς και είναι ανεξήγητο γιατί κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Και αυτή η πάθηση δεν έχει χρώμα. Η ίαση έρχεται όλως τυχαίως πριν τις εκλογές.

Αν υπήρχε ένας τρόπος να μιλήσω σε όλους αυτούς που κυβερνούν θα τους έλεγα… “Αυτή τη φράση τη συναντώ παρά πολύ συχνά.  Αυτό λοιπόν που απασχολεί περισσότερο την ελληνική κοινωνία είναι οι φόροι και οι χαμηλές αποδοχές. Είναι ο μισθός, ο οποίος μπαίνει στην τσέπη και έχει υποστεί “μαχαιριές” (είτε από την άμεση, είτε από την έμμεση φορολόγηση).»

Το υψηλό, επίσης, μισθολογικό κόστος για τις επιχειρήσεις, το οποίο είναι μεταξύ άλλων αντικίνητρο για προσλήψεις.  Άδικο είναι επίσης το τέλος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες.

Η Ελλάδα είναι μία ακριβή χώρα για τους κατοίκους της.  Δεν μπορεί να κυριαρχεί πλέον το επιχείρημα “δεν μπορώ” αλλά “θέλω”. Διότι έως τώρα, υπήρχαν άλλοθι. Άλλοθι για τις κυβερνήσεις. Υπήρχε το “Μνημόνιο”, υπήρχαν οι πανδημίες, οι ενεργειακές κρίσεις. Και η κοινωνία έκανε υπομονή στο έλλειμμα των κοινωνικών πολιτικών αποφάσεων, ώστε να εκλείψουν σταδιακά οι διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας.

Και φυσικά αυτό δεν θα γίνει από τη μία ημέρα στην άλλη. Ένα από τα γράμματα προς τον εκάστοτε πρωθυπουργό  είναι ότι οι πολίτες νιώθουν μία εξάντληση. Η χώρα αυτή είναι ακριβή, με μισθούς Μνημονίων. Έχει εξαπλωθεί ένα συναίσθημα έλλειψης προοπτικής.

Εντοπίζεται ανησυχία για τις προοπτικές στην εργασία. Η προστασία των εργαζομένων στην Ελλάδα από συλλογικές συμβάσεις εργασίας είναι περιορισμένη. Σύμφωνα με σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ελλάδα πρέπει να αυξήσει το ποσοστό κάλυψης των συλλογικών συμβάσεων κατά 54,2 ποσοστιαίες μονάδες. Την τελευταία δεκαετία καλύπτονται  μόλις 950.000 εργαζόμενοι, δηλαδή το 25% του συνόλου. Το α΄ εξάμηνο του 2022 η Ελλάδα καταλάμβανε την τρίτη θέση μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωζώνης όσον αφορά το ύψος του λόγου έμμεσοι/άμεσοι φόροι, πίσω από τη Λετονία και την Πορτογαλία.

Τα στοιχεία συστήματος ΕΡΓΑΝΗ του 2021, δείχνουν ότι οι 182 νέες επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας καλύπτουν μόλις 152.077 μισθωτούς. Από αυτές, 141 επιχειρησιακές συμβάσεις (77%), οι οποίες καλύπτουν 86.171 εργαζομένους, διατηρούν αμετάβλητες τις αποδοχές, 33 επιχειρησιακές συμβάσεις (18%), οι οποίες αφορούν 60.263 εργαζομένους, προβλέπουν συγκρατημένες μισθολογικές αυξήσεις, και οι υπόλοιπες 8, οι οποίες αφορούν 5.733 εργαζομένους, προβλέπουν μείωση αποδοχών.

Στην 28η θέση ανάμεσα σε 30 χώρες του ΟΟΣΑ κατατάσσεται μισθολογικά η Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα της βρετανικής ασφαλιστικής εταιρείας William Russel. Ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε 25.944 δολάρια. Μόνο δύο χώρες, η Σλοβακία και το Μεξικό βρίσκονται χαμηλότερα.Στη δεύτερη θέση, όχι όμως για καλό βρίσκεται η Ελλάδα -ξανά πάνω από το Μεξικό- με 39,20 ώρες εργασία την εβδομάδα.

Οι πιο ξεκούραστοι υπάλληλοι είναι οι Δανοί και οι Νορβηγοί με 26,60 ώρες εργασίας. Χαμηλά βρίσκεται η Ελλάδα και στις συνολικές συνθήκες εργασίας συμπεριλαμβανομένων μισθού, ωρών εργασίας και την καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, αφού καταλαμβάνει εκ νέου την 28η θέση, πάνω από ΗΠΑ και Μεξικό.

Στη λίστα θα προστεθεί το αίσθημα ότι οι κρατήσεις στους μισθούς δεν είναι αντίστοιχες των υπηρεσιών του δημοσίου. Για παράδειγμα, κυριαρχεί η αίσθηση ότι τα δημόσια σχολεία δεν είναι ασφαλή ή δεν επαρκούν για τη σωστή μόρφωση των παιδιών.  Ανάλογα συναισθήματα δημιουργούνται και για τη δημόσια περίθαλψη.

Η λύση δεν είναι λιγότερη κρατική χρηματοδότηση, ή  λιγότερο δημόσιο. Το αντίθετο. Να επενδύσει το κράτος περισσότερο στις υπηρεσίες, στη βελτίωση της καθημερινότητας των εργαζομένων, των επιχειρήσεων.  Εν ολίγοις, τα λεφτά να πιάνουν τόπο.

Headlines