Η λεηλασία και κλοπή των γλυπτών του Παρθενώνα

Επιτέλους, κάποτε πρέπει ν’ αναλάβουμε το θάρρος να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μη μετατρέπουμε τις βρετανικές προτάσεις, για επιστροφή των λεηλατημένων και κλεμμένων μαρμάρων του Παρθενώνα, σε εξευτελιστικό για την Ελλάδα διάλογο με το διάβολο…

Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε ένας καλόπιστος πολίτης του Ηνωμένου Βασιλείου που να συμμερίζεται τη μετονομασία από τις βρετανικές κυβερνήσεις των γλυπτών του Παρθενώνα, σε ιδιοκτησία του Βρετανικού Μουσείου. Διότι μιλούν μόνα τους τα ακόλουθα αδιάσειστα στοιχεία:

1) Ο Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγιν (1799-1813) και πρεσβευτής της Αγγλίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, λεηλάτησε, αποκαθήλωσε και κατέκλεψε από τη μετόπη τα αετώματα και τη ζωφόρο του Παρθενώνα σειρά γλυπτών ασύγκριτης γλυπτικής τέχνης. Αυτά τα κομμένα με καταστροφική πλιατσικολογική μανία γλυπτά, τα μετέφερε το 1806 στην Αγγλία. Οι βρετανοί ισχυρίσθηκαν, ότι η πειρατική αυτή κλοπή, που διαπράχθηκε με τη μανία βανδάλων…νομιμοποιήθηκε σε …ιδιοκτησία των γλυπτών με φιρμάνι της βάρβαρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο ισχυρισμός αυτός διαψεύστηκε από ομάδα τούρκων ιστορικών (2019), οι οποίοι ανακοίνωσαν ότι α) δεν υπήρξε τέτοιο φιρμάνι και β) αν όντως βγήκε τέτοια «αυτοκρατορική» διαταγή, απορρίπτεται από το Διεθνές Δίκαιο, ως απόπειρα συγκάλυψης μιας λεηλασίας και κλοπής.

2) Η Unesco, ρητώς σεβόμενη την αρχή της διατήρησης της ακεραιότητας των κλεμμένων και λεηλατημένων ελληνικών γλυπτών, τάσσεται ρητώς, υπέρ της χωρίς μειοδοτικές «συμφωνίες» επιστροφής των γλυπτών στην Ελλάδα και της επανασυναρμολόγησης με τα γλυπτά, που εκτίθενται στο Μουσείο της Ακρόπολης.

3) Στο διάβημα της UNESCO, για διαμεσολάβησή της για την επίλυση του προβλήματος της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα, η βρετανική κυβέρνηση και το Βρετανικό Μουσείο απάντησαν αρνητικά!

Νεοαποικιακός «ιδιοκτησιακός» τουπές

Θα ήταν παράλειψη η μη αναφορά μας στην Μελίνα Μερκούρη, η οποία πρώτη επρόβαλε και διεθνοποίησε με επώνυμες καταγγελίες το καθεστώς της ατιμώρητης λεηλασίας και κλοπής των μαρμάρων του Παρθενώνα από την … άμωμη, άσπιλη και υπερόπτιδα Βρετανία. Στην πρώτη πρόταση της Ελλάδας, το 2007 για επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, το Λονδίνο απάντησε αρνητικά. Επακολούθησε ο πρώτος ελληνοβρετανικός διάλογος μεταξύ των δύο μουσείων Λονδίνου και Αθήνας. Στο διάλογο αυτό το Βρετανικό Μουσείο πρότεινε…δανεισμό των κλεμμένων λεηλατημένων γλυπτών στην Ελλάδα. Στη θρασύτατη αυτή πρόταση, που εξομοιώνει τους άρπαγες με τους ιδιοκτήτες, η ελληνική απάντηση ήταν απορριπτική.

Σε όλες τις παραπάνω απόπειρες καλόπιστου διαλόγου, η Βρετανία επιβεβαίωσε τη λαϊκή μας θυμοσοφία: «Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης».

Τι να σημαίνει άραγε αυτή η κατ’ εξακολούθηση χυδαία βρετανική αναισχυντία, εκτός από το γεγονός ότι οσεσδήποτε μετονομασίες και αν άλλαξε η Βρετανία, (Βρετανική Αυτοκρατορία, Βρετανική Κοινοπολιτεία, Ηνωμένο Βασίλειο), δεν απαλλάχθηκε από τα αποικιοκρατικά χούγια της εγκληματικής συμπεριφοράς της προς τις με πρωτοφανείς βιαιότητες προσαρτηθείσες επικράτειες στο … αυτοκρατορικό της άρμα.

Η πράγματι ιστορική περίοδος της κατάρρευσης της βρετανικής αποικιοκρατίας, από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, έως και ολόκληρη τη δεκαετία του 1960, με τους λαϊκοαπελευθερωτικούς αγώνες των βίαια καταδυναστευομένων χωρών, η περίοδος ακριβώς αυτή ήταν και η σύμπηξη του καταλυτικού για τους αποικιοκράτες Κινήματος των Αδεσμεύτων στο οποίο πρωτοστάτησαν επαναστατικές και αναμορφωτικές προσωπικότητες σαν τον Μπεν Μπελά (Αλγερία), Τίτο (Γιουγκοσλαβία), Μακάριο (Κύπρος), Κάσεμ (Ιράκ), Νάσερ (Αίγυπτος), Γιόμο Κενυάτα (Κένυα), Σεκού Τουρέ (Γουϊνέα), Πατρίς Λουμούμπα (Κόνγκο), Σουκάρνο (Ινδονησία), Τζαβαχαρλάλ (Παντίτ) Νεχρού και Ίντιρα Γκάντι (Ινδία), κ.α. Με το κίνημα αυτό συμπορεύτηκε και ο ηγέτης του Βιετνάμ Χο τσι-μιν.

Το μόνο που απέμεινε σ’ αυτές τις αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες ήταν οι κλεμμένοι και λεηλατημένοι αρχαιολογικοί θησαυροί, που με σαλταδόρικο απατηλό τρόπο, συγχωνεύτηκαν με το φτωχό πολιτισμικό παρελθόν των αποικιοκρατών και έτσι μοστράρουν ως δική τους «κληρονομιά» ή «ιδιοκτησία».

Επανέρχομαι στην αρχική μου παραίνεση, σύμφωνα με την οποία πρέπει ευθαρσώς να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους για να δικαιούμαστε να επανακτούμε όσα μας στέρησαν, όσα μας εσύλησαν και λεηλάτησαν. Ακόμα και στα δικόγραφα των νόμιμων διεκδικήσεων. Έτσι πείθονται οι δικαστές. Διαφορετικά, θα είμαστε ισοβίως υπεύθυνοι για την οποιαδήποτε εθελοδουλεία μας.

Τρέμουν το δεδικασμένο

Το ότι θα ταλαιπωρηθούμε για ένα ακόμη διάστημα με τη φρούδα ελπίδα ότι θα φέξει και για εμάς μια καλύτερη ημέρα, είναι από τα αναμενόμενα. Διότι η Βρετανία θα προτιμήσει τις ατελεύτητες στρεψοδικίες, μέχρις ότου εξαντληθεί η υπομονή μας και πούμε το «άι σιχτίρ» ή αλλιώς «ου να χαθείτε» ή και το γνωστό κάτι χειρότερο…

Το περίεργο σε όλην αυτή την υπόθεση είναι ότι επί τόσα και τόσα χρόνια δεν επιλέχθηκε και η δικαστική διεκδίκηση των λεηλατημένων και κλοπιμαίων αρχαιοτήτων μας. Ακόμη και η φωνή της συμπαθέστατης συζύγου του αμερικανού ηθοποιού Τζωρτζ Κλούνεϊ, δηλαδή της βρετανίδας δικηγόρου λιβανέζικης καταγωγής Αμάλα Κλούνεϊ, έχει σιγήσει, μετά από μερικά χρόνια, όταν δήλωνε ότι αναλαμβάνει τον δικαστικό αγώνα για τον επαναπατρισμό των λεηλατημένων και κλεμμένων αρχαιοτήτων…

Η γοητευτική σύζυγος του ηθοποιού Τζωρτζ Κλούνεϊ Αμάλα Κλούνεϊ, η βρετανίδα λιβανέζικης καταγωγής δικηγόρος-ειδικευμένη στο Διεθνές Δίκαιο- τάχθηκε στο πλευρό της Ελλάδας για την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων στον Παρθενώνα. Περιέργως σήμερα σιωπά. Γιατί;

Και κλείνω το σημερινό μου κείμενο με μια πρόβλεψή μου που θα κάνει εφιαλτικό τον ύπνο των λεηλατών, βανδάλων και αρχικλεφταράδων του επονείδιστου πάλαι ποτέ αποικιοκρατικού παρελθόντος:

Όλα τα σημερινά κατ’ ευφημισμόν «πολιτισμένα κράτη» που εταύτισαν το ιμπεριαλιστικό τους γόητρο, υποδουλώνοντας χώρες με σημαντική πολιτιστική ταυτότητα, δεν παρέλειψαν, όταν διώχτηκαν, όπως τους ταίριαζε κακήν-κακώς από τις αποικίες τους, να φορτώσουν τα αμπάρια αμέτρητων φορτηγών πλοίων με ολόκληρα μνημεία λεηλατημένων πολιτισμών. Αρκεί μια επίσκεψη στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης για την επιβεβαίωση αυτών που γράφω. Όλα τα εξωτικά αρχαϊκά καλλιτεχνήματα της Πολυνησίας μοστράρουν εκεί.

Και τελειώνω προβλέποντας, ότι εάν τελικά προτιμηθεί το έσχατο των υπερασπιστικών μας όπλων, δηλαδή η προσφυγή στα Διεθνή Δικαστήρια και φυσικά όταν η απόφαση στην προσφυγή μας αυτή θα είναι η επιστροφή των λεηλατημένων πολιτιστικών θησαυρών, τότε είναι βέβαιο, ότι μια παρόμοια απόφαση θ’ αποτελέσει δεδικασμένο για όλες τις χώρες που επλήγησαν από αυτές τις λεηλασίες. Τότε θ’ αποκαθηλωθούν αμέτρητα εκθέματα των μουσείων και θα αραχνιάσουν από έλλειψη γηγενών πολιτιστικών εκθεμάτων τα γυμνά και κρύα τοιχεία πολλών μουσείων. Και τότε η UNESCO θα κληθεί να επαναπατρίσει τα κλοπιμαία εκθέματα στους οικείους χώρους. Και τότε οι λεηλάτες θα κληθούν να εκθέσουν ισάξια-εάν υπάρχουν-δικά τους πολιτιστικά αριστουργήματα.