Ο κληρονόμος μιας ξένης δυναστείας

Προχθές το βράδυ σάς μίλησε ο απόγονος μιας ξένης δυναστείας, εκλιπαρώντας την ψήφο σας για την Βασιλεία — δηλαδή για τον εαυτό του, για τα παιδιά του, για την δυναστεία του. Σήμερα σάς μιλά ένας απλός πολίτης, ένας από σας, ζητώντας την ψήφο σας για την Δημοκρατία — δηλαδή για σας τους ίδιους, για τα παιδιά τα δικά σας, για την Ελλάδα.

Γιατί, στις 8 Δεκεμβρίου, δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μερικά κόμματα και να αποφασίσουμε σε ποιο θα εμπιστευθούμε την εξουσία για τέσσερα το πολύ χρόνια. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο πολιτεύματα και να αποφασίσουμε σε ποιο θα εμπιστευθούμε τις τύχες της χώρας μας για δεκαετίες ολόκληρες. Έχουμε να αποφασίσουμε αν ο αρχηγός του κράτους θα είναι Έλληνας, που θα εκλέγεται από τους Έλληνες, για ορισμένο χρονικό διάστημα. Ή αν θα είναι ο κληρονόμος μιας ξένης δυναστείας, που την διόρισαν οι ξένοι και στάθηκε πάντοτε όργανο των ξένων.

[…]

Κάθε φράση [του μηνύματος του Κωνσταντίνου] έκρυβε βαθιά περιφρόνηση για την κρίση και για την μνήμη των Ελλήνων. Γιατί μόνο άνθρωποι που θα είχαν εντελώς χάσει και μνήμη και νου θα μπορούσαν να πιστέψουν τους ισχυρισμούς και τις υποσχέσεις του Κωνσταντίνου.

Σας μίλησε για τις «αρχές» του. Και σας είπε ότι πρώτη του αρχή είναι ο απόλυτος σεβασμός προς την λαϊκή κυριαρχία και την λαϊκή θέληση. Και είναι εκείνος ακριβώς που πριν εννιά μόλις χρόνια ποδοπάτησε την λαϊκή κυριαρχία αναγκάζοντας τον νόμιμο πρωθυπουργό της χώρας να παραιτηθεί και κατασκευάζοντας τις κυβερνήσεις-ανδρείκελα της Αποστασίας. […]

Σας είπε, ακόμα, ότι αρχή του είναι να μην έχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις «οιανδήποτε ανάμειξιν εις την πολιτικήν». Και είναι εκείνος ακριβώς που απαγόρευε στον νόμιμο πρωθυπουργό να κάνει οποιαδήποτε νόμιμη αλλαγή στις Ένοπλες Δυνάμεις και που υπαγόρευε στον εκπρόσωπο του λαού ποιους θα τοποθετήσει επικεφαλής του στρατεύματος. Για τους βασιλείς ο Στρατός «πολιτικολογεί» όταν υπακούει στη νόμιμη κυβέρνηση, ενώ δεν πολιτικολογεί όταν υπακούει στο νόμο του θρόνου. Για τους βασιλείς ο Στρατός είναι πάνω απ’ όλα ιδιοκτησία του Στέμματος και υπερασπιστής των βασιλικών προνομίων. […]

Σας είπε ο Κωνσταντίνος ότι σκοπός του θα είναι η αποκατάσταση της «εθνικής ενότητος». Και είναι εκείνος ακριβώς που χώριζε τους Έλληνες σε πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, σε υγιείς και σε «μιάσματα», σε εθνικόφρονες και συνοδοιπόρους. Και είναι ο εγγονός του άλλου εκείνου Κωνσταντίνου, που προκάλεσε τον τρομερό διχασμό του 1915, την αδελφοκτόνα διχόνοια που ταλαιπώρησε τον τόπο είκοσι ολόκληρα χρόνια. […]

Σας υποσχέθηκε ο Κωνσταντίνος ότι «θα αναλώσει την ζωήν του για την προστασία των δημοκρατικών θεσμών». Και είναι εκείνος ακριβώς που από το τέλος του 1966 είχε σκοπό να «αναστείλει μερικά άρθρα του Συντάγματος» (όπως ομολόγησε ο ίδιος) και που προετοίμαζε τη δική του βασιλική δικτατορία (όπως βεβαίωσε ο άλλοτε αρχηγός του ΓΕΣ και σημερινός υπουργός Δημοσίας Τάξεως, στρατηγός Γκίκας). […]

Σας μίλησε ο Κωνσταντίνος με φρίκη για το «αυταρχικό καθεστώς» της 21ης Απριλίου, για «τας τρομεράς δοκιμασίας της πολιτικής υποδουλώσεως και της ταπεινώσεως του λαού μας». Και είναι εκείνος ακριβώς που όχι μόνο ετοίμαζε μια τέτοια υποδούλωση των Ελλήνων, αλλά και υιοθέτησε το πραξικόπημα λέγοντας στους κινηματίες: «Ό,τι εκάνατε, το εκάνατε για να σώσετε την χώρα». Και είναι εκείνος ακριβώς που εκάλυψε τη δικτατορία των σφετεριστών με «την βασιλικήν του πορφύραν». Ορκίζοντας την κυβέρνηση της χούντας, υπογράφοντας τους νόμους όλους και τα διατάγματά της, έγινε απόλυτα συνεργός σε όλα τα εγκλήματα της δικτατορίας. Παρών ή απών, ευθύνεται στο ακέραιο για κάθε πράξη της επταετίας, απ’ την πρώτη ως την τελευταία ημέρα της. Γιατί αυτός νομιμοποίησε τη δικτατορία και χάρη σ’ αυτόν μπόρεσε η δικτατορία να στηριχθεί και να επιζήσει. […]

Ισχυρίστηκε ακόμα ο Κωνσταντίνος πως, μετά την φυγή του, «δεν έπαψε να φροντίζει και ν’ αγωνίζεται για την απελευθέρωση της πατρίδος του». Και είναι εκείνος ακριβώς που έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον δικτάτορα «επί τη διασώσει του εκ της δολοφονικής αποπείρας». Είναι εκείνος που αποκήρυττε μετά βδελυγμίας το απελευθερωτικό Κίνημα του Ναυτικού. Και είναι εκείνος που ορκιζόταν πέρυσι ότι, από τον Δεκέμβριο του 1967, «δεν προέβη εις οιανδήποτε δήλωσιν επί της εν Ελλάδι καταστάσεως». Περίεργη, αλήθεια, «φροντίδα» και περίεργος «αγώνας», που διεξάγεται με σώφρονα σιωπή και με θαρραλέες αποκηρύξεις των αγωνιστών.

Σας μίλησε, τέλος, ο Κωνσταντίνος για τον πόνο της εξορίας, για τον καημό του να γυρίσει στον τόπο του, όπου βρίσκεται το σπίτι του, το σπίτι των παιδιών του και οι τάφοι των προγόνων του. Και είναι εκείνος που έμεινε έξι ολόκληρα χρόνια αμίλητος όταν ο τόπος «του» στέναζε κάτω από την πιο χυδαία τυραννία. Είναι εκείνος που σώπαινε όταν χιλιάδες Έλληνες στέλνονταν εξορία στην κόλαση της Γυάρου και της Λέρου. Είναι εκείνος που έμεινε βουβός όταν τα παιδιά τα δικά μας σφαγιάζονταν στο θυσιαστήριο του Πολυτεχνείου. Είναι εκείνος που έμεινε απαθής όταν εκατοντάδες τάφοι άνοιγαν για να δεχτούν τους νέους μας, που δεν έχουν γαλάζιο αίμα, αλλά αίμα ελληνικό. Και είναι εκείνος που εσίγησε και πάλι όταν στην Κύπρο σκάβονταν χιλιάδες άλλοι τάφοι για τα θύματα του πραξικοπήματος και της εισβολής, που ήταν έργο των προστατευομένων του. Και δεν μπορούσε να μην σιωπήσει. Γιατί και η επτάχρονη τυραννία και η σφαγή του Πολυτεχνείου και η τραγωδία της Κύπρου είναι τα τερατώδη παιδιά της δικτατορίας. Και η δικτατορία είναι το θετό και αντάξιο παιδί του Κωνσταντίνου.

Τα ανωτέρω είναι αποσπάσματα από την τηλεοπτική ομιλία του Μάριου Πλωρίτη προς τον ελληνικό λαό στις 28 Νοεμβρίου 1974, λίγες ημέρες πριν από το κρίσιμο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου και σε απάντηση προηγούμενης αντίστοιχης ομιλίας του Κωνσταντίνου.

Ο Πλωρίτης, σημείο προς σημείο, καταρρίπτει όλα τα επιχειρήματα του Κωνσταντίνου, φανερώνει το παντελώς αβάσιμο των ισχυρισμών του και των υποσχέσεών του.

Καταδεικνύει τον αρνητικό ρόλο που αυτός διαδραμάτισε αναφορικά με το σεβασμό της λαϊκής κυριαρχίας και την προστασία των δημοκρατικών θεσμών στον τόπο μας.

Καυτηριάζει τη χειραγώγηση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας προς όφελος του Στέμματος, την εγκληματική πολιτική του διαχωρισμού των Ελλήνων σε υγιείς και σε «μιάσματα».

Κατακρίνει την ουσιαστική υιοθέτηση του απριλιανού πραξικοπήματος από πλευράς του, τη νομιμοποίηση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, την αποκήρυξη οποιασδήποτε αντιστασιακής πράξεως.

Υπενθυμίζει, τέλος, την εύγλωττη σιωπή και την εξωφρενική αδιαφορία του Κωνσταντίνου για τα θύματα της επτάχρονης τυραννίας, του Πολυτεχνείου, της Κύπρου.

Εάν συλλογιστεί κανείς αυτό που προτάσσει ο Πλωρίτης στο κείμενο της ομιλίας του, ότι ο Κωνσταντίνος υπήρξε απλώς ο απόγονος μιας ξένης δυναστείας, που διορίστηκε από τους ξένους και στάθηκε πάντα όργανο των ξένων, τα προαναφερθέντα ερμηνεύονται πλήρως.