Το κίνημα #freethenipple, μια επαναστατική κίνηση κατά του σουτιέν, όχι ως είδους ρουχισμού αλλά ως πουριτανικού κατάλοιπου, ήρθε ξανά στο προσκήνιο μετά τα 70s μετά τη λογοκρισία του Instagram στην αφίσα του σκηνοθέτη Pedro Almodovar και την ταινία Madres Paralelas.

Η εικόνα, που σχεδιάστηκε από τον καλλιτέχνη Javier Jaen, παρουσιάζει μια θηλή γαλουχίας κομμένη για να φαίνεται σαν μάτι που κλαίει και αφαιρέθηκε ευρέως από την πλατφόρμα λόγω παραβίασης των οδηγιών του Instagram.

Το κίνημα κατά του σουτιέν

Το κίνημα κατά του σουτιέν ξεκίνησε ως αντίποινα κατά των γυναικείων κανόνων, που συνέπεσε με το δεύτερο κύμα φεμινισμού κατά τη δεκαετία του 1960. Ο διαγωνισμός Μις Αμερική το 1968 προσέλκυσε διαδηλωτές, οι οποίοι επέκριναν τον ανταγωνισμό για την εκτίμηση του γυναικείου σώματος έναντι του πνεύματός τους.

Αν και δεν κάηκαν σουτιέν στην επίδειξη, γυναικεία προϊόντα πετάχτηκαν σε έναν «Κάδο απορριμμάτων Ελευθερίας» για να απορρίψουν τις τυπικές συμβάσεις ομορφιάς.

Η τάση της μη χρήσης σουτιέν κέρδισε ιδιαίτερη δημοφιλία τη δεκαετία του ’70, την εποχή της μόδας των χίπις.

Βέβαια, για πολλές γυναίκες δεν ήταν ιδεολογικό το ζήτημα. Το έκαναν για λόγους άνεσης.

Η απενοχοποίηση της θέασης των γυναικείων θηλών κάτω από την μπλούζα, τους “έδωσε το ελεύθερο” να “ξεφορτωθούν” ένα ένδυμα που τους ήταν ως επί το πλείστον επιβαρυντικό. Το σώμα της κάθε γυναίκας είναι διαφορετικό και για αρκετές, το μέγεθος του στήθους τους δεν απαιτούσε επιπλέον στήριξη κάτω από την μπλούζα.

Την ίδια εποχή, διάσημες τραγουδίστριες, ηθοποιοί, μοντέλα κι άλλα δημόσια πρόσωπα υποστήριξαν ένθερμα τη νέα μόδα. Η Τζέρι Χολ έκανε συστηματικά φωτογραφίσεις και εξώφυλλα χωρίς σουτιέν.

Στην ταινία Taxi Driver με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η Σίμπιλ Σέπερντ έκανε μία εξίσου αξιομνημόνευτη εμφάνιση. Αντίστοιχες εμφανίσεις γίνονταν σε τελετές βραβείων και επεισόδια σειρών.

Οι δεσμοί μεταξύ του Χόλιγουντ και της απελευθέρωσης της θηλής είναι βαθιές. Το 1934 ο Κλαρκ Γκέιμπλ δημιούργησε σάλο όταν έμεινε χωρίς πουκάμισο στην ταινία «Συνέβη μια Νύχτα».

Την ίδια χρονιά, τέσσερις άνδρες συνελήφθησαν στο Κόνι Άιλαντ επειδή πήγαν τόπλες στην παραλία – κατηγορήθηκαν για άτακτη συμπεριφορά και πρόστιμο ενός δολαρίου ο καθένας. Ακολούθησαν περισσότερες δημόσιες διαμαρτυρίες, με αποτέλεσμα η Νέα Υόρκη να ενδώσει στην πίεση του κοινού και να αλλάξει τους νόμους της για να επιτρέψει στους άνδρες να κυκλοφορούν τόπλες.

Στη δεκαετία του 1980, περισσότερες διαμαρτυρίες επέκτειναν τον νόμο για να επιτρέπεται στις γυναίκες να είναι τόπλες και στη Νέα Υόρκη – γι’ αυτό η Λίνα Έσκο επέλεξε τη Νέα Υόρκη ως τοποθεσία για τα γυρίσματα της ταινίας της, όπου το να είσαι τόπλες ήταν νόμιμο παρά την παρενόχληση που υπέστη η ίδια και το καστ της κατά τη διάρκεια γυρίσματα.

No Bra Day

Η Ημέρα Χωρίς Στηθόδεσμο αναγνωρίζεται στις 13 Οκτωβρίου, κατά την οποία οι γυναίκες αφαιρούν τα σουτιέν τους ως ένδειξη ενθάρρυνσης για την ευαισθητοποίηση του καρκίνου του μαστού.

Οι χρήστες στα κοινωνικά μέσα κάνουν αναρτήσεις χρησιμοποιώντας το hashtag #nobraday για να προωθήσουν την ευαισθητοποίηση για τα συμπτώματα του καρκίνου του μαστού και να παρακινήσουν την ισότητα των φύλων.

Μερικοί χρήστες σε ιστότοπους κοινωνικών μέσων παροτρύνουν τις γυναίκες να δημοσιεύουν φωτογραφίες με τον εαυτό τους χωρίς να φορούν σουτιέν.

Το κίνημα σήμερα

Το σλόγκαν για την ισότητα του σώματος «Free the nipple» είναι τόσο διαδεδομένο που ακούγεται σαν να ανήκει στα χρονικά της ιστορίας μαζί με το «Make love not war» και «Votes for women», αλλά στην πραγματικότητα αυτή η διεθνής κραυγή είναι μόλις μια δεκαετίας.

Το «Free the nipple», που «άνθισε» την εποχή των social media, εμφανίζεται τακτικά στους λογαριασμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, παρά το γεγονός ότι το ίδιο το #FreeTheNipple είναι αόρατο στην πλατφόρμα: Πληκτρολογήστε «#FreeTheNipple» στη γραμμή αναζήτησης Instagram και θα κατευθύνει σε μια αυστηρή ειδοποίηση: «Αυτό το Hashtag είναι κρυμμένο». Εναλλακτικά, προσθέστε ένα χρόνο στο σλόγκαν όπως το #freethenipple2021 και λειτουργεί, καθιστώντας ουσιαστικά το κίνημα μια ετήσια τάση και όχι πλήρη εκστρατεία, όπως τονίζει και η σελίδα hyperallergic.

Το 2012, η ​​σκηνοθέτις Λίνα Έσκο γύρισε την ταινία Free The Nipple που ακολουθούσε μια φανταστική ομάδα νεαρών γυναικών που εκθέτουν τα στήθη τους και διαμαρτύρονται για την ισότητα.

Η ταινία διαδραματίστηκε στη Νέα Υόρκη και διοργάνωσε πραγματικές διαμαρτυρίες κατά τη διάρκεια της παραγωγής – γυναίκες ντυμένες με ροζ μπαλακλάβα τρέχουν τόπλες στην Times Square, αποφεύγοντας την αστυνομία και κολλώντας αφίσες με το «Free the nipple» στους τοίχους. Υπήρξαν πραγματικές συλλήψεις, υπήρξε κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης.

Σύντομα οι διαμαρτυρίες «Free the Nipple» έγιναν διεθνείς. Το 2015, μετά την παρενόχληση στο Διαδίκτυο επειδή δημοσίευσε μια τόπλες φωτογραφία, η 17χρονη Adda Smaradottir έλαβε μεγάλη υποστήριξη από τη χώρα της, την Ισλανδία. Την επόμενη μέρα μετά τη δημοσίευσή της για το περιστατικό, γυναίκες βγήκαν τόπλες σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένου ενός μέλους της κυβέρνησης, χρησιμοποιώντας το hashtag #FreeTheNipple στις αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το «Free the Nipple» είναι το viral σλόγκαν που συγκέντρωσε καλλιτέχνες, ακτιβιστές και υποστηρικτές από όλο τον κόσμο, επισημαίνοντας τα διπλά πρότυπα τα οποία αντιμετωπίζουμε πολλοί από εμάς καθημερινά.

Πόσα έχουν αλλάξει;

Ενώ οι δικαστικές υποθέσεις βοήθησαν στη διαμόρφωση αυτού του κινήματος από τη δεκαετία του 1930 μέχρι σήμερα, το τοπίο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παρέμεινε γενικά κωφό στις εκκλήσεις για αλλαγή.

Η συγγνώμη του Instagram προς τον Αλμοδόβαρ χαιρετίστηκε πρόσφατα ως νίκη για το κίνημα , αλλά ρωτήστε τους καλλιτέχνες και τους ακτιβιστές στο Instagram για αυτό και η πραγματικότητα της κατάστασης είναι πολύ διαφορετική. Εκτός από το κρυφό hashtag #FreeTheNipple, καλλιτέχνες και ακτιβιστές που ευθυγραμμίζονται με το ήθος «Free the nipple» αντιμετώπισαν αύξηση της διαγραφής αναρτήσεων και της απενεργοποίησης λογαριασμού από τον κολοσσό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μετά τη δημόσια συγγνώμη.

Εάν η συγγνώμη του Instagram είναι ειλικρινής, τότε είναι καιρός να επαναξιολογήσουν τις πολιτικές τους, οι οποίες όχι μόνο περιορίζουν την καλλιτεχνική έκφραση, αλλά διατηρούν τα διπλά πρότυπα που μάχεται το «Free the Nipple». Από την αρχή το «Free the Nipple» ήταν το ισχυρό κάλεσμα για αλλαγή που χρειαζόμαστε και αρνούμενοι τη χρήση του hashtag #FreeTheNipple απλώς αποδεικνύουν πόσο χρειάζεται.

Headlines