Φρενοκομείο «Η Ωραία Ελλάς»

Αντε καλέ, τι χρειάζονται αυτά στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης; Ενα πρόχειρο γκουγκλάρισμα, κάτι που κάπου διαβάσαμε αλλά δεν θυμόμαστε πού, κάτι άλλο που κάποιος μάς είπε, φτάνουν αυτά για να ανεβάζουμε ανά δίωρο οργισμένα και καταγγελτικά ποστ. Και κάπως, έτσι, ξεκινάς να πάρεις θέση για την επικείμενη συμφωνία με το Βρετανικό Μουσείο και φτάνεις να τσακώνεσαι για το αν είναι ή δεν είναι Hermes η ζώνη μιας Κουτσούμπα. Παρατηρώ δε – και μάλιστα από συναδέλφους – τέτοια φούρια για να επισημανθούν τα ίδια και τα ίδια και ξανά μανά τα ίδια που ξεπερνά τα όρια της πληροφόρησης και αρχίζει να παίρνει τις διαστάσεις ενός είδους εμμονής.

Τώρα, αν «απομακρυνθείς» λίγο συναισθηματικά ή ιδεολογικά ή ιδεοληπτικά από τα γεγονότα-αφορμές για σύγκρουση και τα δεις στις πραγματικές τους διαστάσεις, διαπιστώνεις ότι, πλην ελαχίστων, είναι, περίπου, αστειότητες. Που παριστάνουν τις «σοβαρότητες» επειδή εμείς τα ντύνουμε με βαρύγδουπα και μπιρμπιλωτά λόγια. Οτι, για παράδειγμα, αυτός ο χειμώνας θα ήταν, από άποψη φτώχειας, αντίστοιχος με τον κατοχικό του 1941.

Θεωρώ ότι αυτό το εμπόλεμο κλίμα είναι αποτέλεσμα των συνεχών αναφλέξεων στα σόσιαλ μίντια. Και αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν υπήρχαν σόσιαλ μίντια το 1988 και το 1989 αφού σαν σήμερα, πριν από 34 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε την περίφημη φράση: «Τα πρωτοφανή γεγονότα που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό δημιουργούν την εντύπωση ότι η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο».

Μέρες του ’89

Να θυμηθούμε τα γεγονότα της εποχής; Τον Οκτώβριο του 1988, ο Ανδρέας Παπανδρέου, επιστρέφοντας από το Χέρφιλντ, έκανε εκείνο το νεύμα που ισοδυναμούσε με επίσημη παρουσίαση της Δήμητρας Λιάνη. Τις επόμενες μέρες οι δρόμοι της Αθήνας είχαν γεμίσει αφίσες για το «ραμολιμέντο και το τσόκαρο», πρωτάκουστης χυδαιότητας για τα πολιτικά ήθη της εποχής. Παράλληλα είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο Κοσκωτά και η σημειολογία των Pampers είχε ήδη μπει στον πολιτικό λόγο. Η παραπομπή σε Ειδικό Δικαστήριο του Ανδρέα Παπανδρέου που αποφασίσθηκε λίγους μήνες αργότερα ήδη «ψηνόταν».

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και έτσι δεν μετείχε στη μεγάλη πολιτική κρίση, αυτή που, στη συνέχεια, έφερε το επονομαζόμενο «Βρώμικο ’89». Είχε ωστόσο διαφωνήσει με την απόφαση της Νέας Δημοκρατίας και του Ενιαίου Συνασπισμού (όπου συμμετείχε και το ΚΚΕ) να παραπεμφθεί ο Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Τότε είχε πει άλλη μια φράση που έμεινε στην Ιστορία: «Εναν τέως πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του». Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν παρευρέθηκε ποτέ στη δίκη. Ενώ ο επίσης κατηγορούμενος υπουργός του Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας εξέπνευσε κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της. Α, ξέχασα. Είχαν προηγηθεί οι καρσιλαμάδες της συμφωνίας για συγκυβέρνηση στη Γλυφάδα με τον Μητσοτάκη, τον Φλωράκη και τον Κύρκο και φόντο τα ντολμαδάκια της Μαρίκας.

Το κλίμα τότε ήταν φορτισμένο εξαιτίας σοβαρών ιστορικών γεγονότων, καμία σχέση με σαπουνόφουσκες της εποχής μας. Με εκείνα τα γεγονότα και με τις σημερινές «πυριτιδαποθήκες» των σόσιαλ μίντια νομίζω ότι θα καταλήγαμε σε Εμφύλιο. Ή, μάλλον, όχι. Δεν θα καταλήγαμε. Διότι τότε το «παιχνίδι» στην πολιτική σκηνή παιζόταν ακόμη από τους τελευταίους μεγάλους πολιτικούς άνδρες.