Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ: «Καταστράφηκα από την αυτοκτονία του γιου μου, συνεχίζω για τα κορίτσια μου»
Με αφορμή την Εθνική Ημέρας Ευαισθητοποίησης για το Πένθος, η Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ είχε γράψει πριν λίγο καιρό, στο People, ένα συναισθηματικό δοκίμιο για το πώς βίωσε τον πόνο μετά την αυτοκτονία του 27χρονου γιου της, Μπένζαμιν Κιου, το 2020.
Λίγο καιρό πριν πριν από τον θάνατό της, στις 12 Ιανουαρίου, σε ηλικία 54 ετών, η Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ μοιράστηκε αποκλειστικά στο People ένα δοκίμιο που έγραψε για την αντιμετώπιση της θλίψης μετά τον σπαρακτικό θάνατο του γιου της, Μπέντζαμιν, το 2020. Αυτό το δοκίμιο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 30 Αυγούστου 2022, σε ηλικία 27 ετών.
Επίσης, μιλάει με ειλικρίνεια για το πώς κρατιέται δυνατή για τις τρεις κόρες της (την Ρίλι με τον πρώην σύζυγό της Ντάνι Κιου και τις δύο 13χρονες δίδυμες κόρες Φίνλι Άαρον Λαβ και Χάρπερ Βίβιαν Ανν με τον Μάικλ Λόκγουντ, με τον οποίο το διαζύγιό της οριστικοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο).
Ιδού τι έγραψε η Λίζα Μαρί:
Σήμερα είναι η «Εθνική Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Πένθος» και δεδομένου ότι ζω στην τρομακτική πραγματικότητα των αδυσώπητων ημερών του από τον θάνατο του γιου μου πριν από δύο χρόνια, σκέφτηκα να μοιραστώ μερικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζει κανείς σχετικά με το πένθος. Αν όχι για να βοηθήσετε τον εαυτό σας, αλλά ίσως για να βοηθήσετε κάποιον άλλον που πενθεί.
Αυτό δεν είναι ένα άνετο θέμα για κανέναν και είναι το πιο αντιδημοφιλές να μιλάμε γι’ αυτό. Είναι το πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει κανείς. Αλλά αν πρόκειται να σημειώσουμε κάποια πρόοδο στο θέμα, πρέπει να μιλήσουμε για το πένθος. Μοιράζομαι τις σκέψεις μου με την ελπίδα ότι με κάποιο τρόπο, μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό.
Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής είτε μας αρέσει είτε όχι – το ίδιο και το πένθος. Υπάρχουν τόσα πολλά να μάθουμε και να κατανοήσουμε για το θέμα, αλλά να τι ξέρω μέχρι στιγμής: Ένα είναι ότι το πένθος δεν σταματά ή δεν φεύγει με καμία έννοια, ένα χρόνο ή χρόνια μετά την απώλεια. Το πένθος είναι κάτι που θα πρέπει να κουβαλάτε μαζί σας για το υπόλοιπο της ζωής σας, παρά το τι θέλουν να μας πείσουν ορισμένοι άνθρωποι ή η κουλτούρα μας. Δεν το «ξεπερνάτε», δεν «προχωράτε», τελεία και παύλα.
Δεύτερον, το πένθος είναι απίστευτα μοναχικό. Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι έρχονται εν θερμώ να σας συμπαρασταθούν αμέσως μετά την απώλεια που συντελείται, σύντομα εξαφανίζονται και συνεχίζουν τη δική τους ζωή και κατά κάποιο τρόπο περιμένουν από εσάς να κάνετε το ίδιο, ειδικά αφού περάσει κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό περιλαμβάνει και την «οικογένεια». Αν είστε απίστευτα τυχεροί, λιγότεροι από μια χούφτα θα παραμείνουν σε επαφή μαζί σας μετά τον πρώτο μήνα περίπου. Δυστυχώς, αυτή είναι μια ψυχρή και σκληρή αλήθεια για τους περισσότερους. Έτσι, αν γνωρίζετε κάποιον που έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο, ανεξάρτητα από το πόσος καιρός έχει περάσει, παρακαλείστε να του τηλεφωνήσετε για να δείτε πώς τα πάει. Επισκεφθείτε τους. Θα το εκτιμήσουν πραγματικά, περισσότερο από όσο νομίζετε…
Τρίτον, και ιδιαίτερα αν η απώλεια ήταν πρόωρη, αφύσικη ή τραγική, θα γίνετε κατά μία έννοια παρίας. Μπορεί να νιώσετε στιγματισμένοι και ίσως να κριθείτε με κάποιο τρόπο για το λόγο που έλαβε χώρα η τραγική απώλεια. Αυτό πολλαπλασιάζεται κατά ένα εκατομμύριο αν είστε ο γονέας ενός παιδιού που πέθανε. Δεν έχει σημασία πόσο χρονών ήταν. Ανεξάρτητα από τις συνθήκες.
Ήδη αγωνίζομαι και χτυπιέμαι με τον εαυτό μου ακούραστα και χρόνια, κατηγορώντας τον εαυτό μου κάθε μέρα και αυτό είναι αρκετά δύσκολο για να ζω τώρα με αυτό, αλλά και οι άλλοι θα σε κρίνουν και θα σε κατηγορήσουν, ακόμα και κρυφά ή πίσω από την πλάτη σου, πράγμα που είναι ακόμα πιο σκληρό και οδυνηρό, πέρα από όλα τα άλλα.
Ο μόνος τρόπος για να προχωρήσετε είναι ομάδες υποστήριξης που έχουν κοινό χαρακτηριστικό το συγκεκριμένο είδος απώλειας. Εγώ πηγαίνω σε αυτές και τις διοργανώνω για άλλους πενθούντες γονείς στο σπίτι μου.
Τίποτα, απολύτως ΤΙΠΟΤΑ δεν απομακρύνει τον πόνο, αλλά η εύρεση υποστήριξης μπορεί μερικές φορές να σας βοηθήσει να νιώσετε λίγο λιγότερο μόνοι.
Οι παλιοί σας «φίλοι», ακόμα και η οικογένειά σας, θα τρέξουν να ξεφύγουν.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα είναι ότι είστε ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να παραμείνετε σε αυτό το φρικτό «κλαμπ», στο οποίο δεν θέλατε ποτέ να είστε ή να συμμετέχετε, και είστε ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να βρίσκεστε πλέον.
Τώρα εκτιμώ πραγματικά τους λίγους που έμειναν μαζί μας σε όλη αυτή την εφιαλτική διαδικασία από την αρχή. Και έχω επίσης τώρα αγαπήσει και εκτιμήσει τους νεοαποκτηθέντες φίλους μου που είναι στο ίδιο «κλαμπ».
Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι μπορεί να θέλουν να σας αποφύγουν μόλις σας χτυπήσει μια τρομερή τραγωδία. Ειδικά ένας γονιός που χάνει το παιδί του, γιατί είναι πραγματικά ο χειρότερος εφιάλτης σου. Μπορώ να θυμηθώ μερικές φορές στη ζωή μου όπου γνώριζα γονείς που έχασαν το παιδί τους και ενώ μπορούσα να είμαι δίπλα τους όταν συνέβη, τους απέφευγα μετά και δεν μπήκα ποτέ στον κόπο να σταθώ δίπλα τους γιατί κυριολεκτικά έγιναν εκπρόσωπος του μεγαλύτερου φόβου μου. Επίσης, τους έκρινα χαμηλόφωνα και ορκίστηκα ότι είναι κάτι που δεν θα ξανακάνω ποτέ.
Προφανώς, κανένας γονιός δεν επιλέγει αυτόν τον δρόμο
Κι όμως, εδώ είμαι, ζω τώρα πώς είναι να είμαι ο ίδιος εκπρόσωπος για άλλους γονείς. Προφανώς, κανένας γονιός δεν επιλέγει αυτόν τον δρόμο και ευτυχώς δεν θα χρειαστεί όλοι οι γονείς να γίνουν θύμα του – και εδώ εννοώ ΘΥΜΑ. Συνήθιζα να μισώ αυτή τη λέξη. Τώρα ξέρω γιατί. Έχω ασχοληθεί με τον θάνατο, τη θλίψη και την απώλεια από την ηλικία των 9 ετών. Έχω περάσει περισσότερα από όσα ο καθένας έχει περάσει στη ζωή του και με κάποιο τρόπο, τα κατάφερα μέχρι εδώ. Αλλά αυτό εδώ, ο θάνατος του όμορφου, όμορφου γιου μου; Του πιο γλυκού και απίστευτου όντος που είχα ποτέ το προνόμιο να γνωρίσω, που με έκανε να νιώθω τόσο τιμημένη κάθε μέρα που ήμουν η μητέρα του; Που έμοιαζε τόσο πολύ με τον παππού του σε τόσα πολλά επίπεδα που πραγματικά με τρόμαζε; Που με έκανε να ανησυχώ γι’ αυτόν ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι φυσικά θα έπρεπε; Όχι. Απλά όχι… όχι, όχι, όχι, όχι, όχι…
Είναι μια πραγματική επιλογή να συνεχίσω, μια επιλογή που πρέπει να κάνω κάθε μέρα και η οποία είναι τουλάχιστον μια συνεχής πρόκληση… Αλλά συνεχίζω για τα κορίτσια μου. Συνεχίζω επειδή ο γιος μου κατέστησε σαφές στις τελευταίες του στιγμές ότι η φροντίδα των μικρών του αδελφών και η φροντίδα τους ήταν στο επίκεντρο των ανησυχιών και του μυαλού του. Τις λάτρευε απόλυτα.
Η ζωή η δική μου και των τριών κοριτσιών μου όπως την ξέραμε πυροδοτήθηκε και καταστράφηκε εντελώς από τον θάνατό του. Ζούμε σε αυτό το κάθε.
Τα λέω όλα αυτά, αυτή τη συγκεκριμένη μέρα, την «Εθνική Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Πένθος», με την ελπίδα ότι μπορώ να βοηθήσω στην ευαισθητοποίηση για το πένθος και την απώλεια. Απλά να ξέρετε ότι αφού περάσει αυτή η μέρα, για όλους τους φίλους σας που πέθανε ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, κάθε μέρα είναι ημέρα ευαισθητοποίησης για το πένθος. Το λέω αυτό, με την ελπίδα ότι θα βοηθήσει κάποιον που υποφέρει όπως υποφέρω εγώ και τα παιδιά μου. Με την ελπίδα ότι ίσως σήμερα ή το συντομότερο δυνατό, μπορείτε να προσεγγίσετε κάποιον που πενθεί κάποιον που αγαπούσε και έχασε. Είτε έχασαν ένα παιδί, έναν γονέα, έναν σύζυγο, έναν αδελφό, έναν αρραβωνιαστικό, οποιονδήποτε.
Ρωτήστε τους πώς τα πάνε, ζητήστε τους να μιλήσουν για το πρόσωπό τους. Ναι! Θέλουμε να μιλήσουμε γι’ αυτούς. Έτσι τους κρατάμε ζωντανούς στις καρδιές μας, έτσι δεν ξεχνιούνται, αυτό είναι που κρατάει και εμάς ζωντανούς. Και κάντε μου μια χάρη, μην τους πείτε ότι «δεν μπορείτε να φανταστείτε» τον πόνο τους. Η αλήθεια είναι ότι ναι, μπορείτε – απλά δεν θέλετε να το φανταστείτε.
Ευχαριστώ που τα διαβάσατε όλα αυτά. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό και πόσο προκαλεί. Αλλά ίσως αφήστε το να σας προκαλέσει να προσεγγίσετε κάποιον που το χρειάζεται αυτή τη στιγμή και όχι να προκαλέσει απλώς κάτι κακό.
Γράφτηκε με όλη μου την αγάπη και τον πόνο μου, ειλικρινά
Η Κιμ Καρντάσιαν είναι μια άλλη Έρθα Κιτ στη συνεργασία της με τον πρωταγωνιστή του Home Alone με υπογραφή Τράβις Μπάρκερ. Οι ακροατές δηλώνουν «τρομοκρατημένοι»
Η Avis με την ολιστική προσέγγιση των προγραμμάτων χρονομίσθωσης υπόσχεται μια ολοκληρωμένη όσο και ξέγνοιαστη εμπειρία χρήσης ενός αυτοκινήτου, προσαρμοσμένη στις ανάγκες μιας σύγχρονης οικογένειας
Οι δυο άντρες πόζαραν για φωτογραφίες με τους περαστικούς σε κεντρικό δρόμο στο Μεξικό - Ξαφνικά όμως άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους και τα αίματα άναψαν
Ο Ντόναλντ Τραμπ είχε την ίδια επιθυμία και κατά τη διάρκεια της πρώτης του προεδρικής θητείας, ωστόσο η τότε πρωθυπουργός της χώρας του είχε κόψει τη φόρα.
