Η βασιλεία των μεγάλων οπίσθιων μπορεί να τελειώνει – Η εμμονή μας είναι ανησυχητική, λένε οι ειδικοί

Μετά από σχεδόν μια δεκαετία της πολιτιστικής μας εμμονής με το twerking, τα emojis ροδάκινων και τα εμφυτεύματα ποπών, το 2022 σηματοδότησε προφανώς το τέλος της εποχής του μεγάλου πισινού.

Στο TikTok, οι χρήστες υπέθεσαν ότι η Κιμ Καρντάσιαν αφαίρεσε τα εμφυτεύματα στον πισινό της (μια διαδικασία που ποτέ δεν επιβεβαίωσε ότι είχε κάνει εξ αρχής). Η Cardi B μοιράστηκε πρόσφατα ότι αφαίρεσε τα δικά της εμφυτεύματα και προειδοποίησε τους άλλους να μην κάνουν ενέσεις στα οπίσθια. Και η New York Post έγραψε έναν τίτλο που έλεγε «Γεια σου ποπούλι» και δήλωσε ότι η αδυναμία επέστρεψε στα μοντέλα και στις πασαρέλες.

Κάποιοι επικριτές αντεπιτέθηκαν γρήγορα, λέγοντας ότι το σώμα των γυναικών δεν πρέπει να περιορίζεται σε τάσεις. Επεσήμαναν επίσης τον εγγενή ρατσισμό στο να δηλώνεται ότι ένα συγκεκριμένο σωματικό χαρακτηριστικό που πολλές έγχρωμες γυναίκες έχουν από τη φύση τους δεν είναι πλέον επιθυμητό.

Αν όλη αυτή η συζήτηση και ο διάλογος σχετικά με τα οπίσθια μιας γυναίκας φαίνεται οικεία, είναι επειδή κάτι τέτοιο έχει ξανασυμβεί – για την ακρίβεια, συχνά. Πίσω στο 2014, η Vogue έγραψε ότι βρισκόμαστε «επίσημα στην εποχή του μεγάλου πισινού» και δέχτηκε πολλές αντιδράσεις. (Το αρχικό άρθρο δεν είναι πλέον διαθέσιμο στο διαδίκτυο).

Μια φιγούρα γυναίκας του 1988 / Photo: Wikimedia Commons

Η εμμονή με τα οπίσθια πηγαίνει αιώνες πίσω

Αλλά αυτή η πολιτιστική εμμονή με τα οπίσθια, τόσο τα μεγάλα όσο και τα μικρά, πηγαίνει στην πραγματικότητα πολύ πιο πίσω – αιώνες, στην πραγματικότητα. Και μπορεί να μας πει πολλά για τη σχέση μας με το φύλο, τη φυλή και τα σώματα, σύμφωνα με τη δημοσιογράφο Heather Radke, της οποίας το βιβλίο, «Butts: A Backstory», περιγράφει λεπτομερώς την πολιτιστική ιστορία του πισινού.

«Για μένα, τα οπίσθια έγιναν ένα είδος φακού μέσα από τον οποίο μπορείς να δεις τον κόσμο και απλά να αρχίσεις να καταλαβαίνεις πώς σκεφτόμαστε για τα σώματα» δήλωσε η Radke στην οικοδέσποινα του Sunday Magazine, Piya Chattopadhyay.

Η Heather Radke έγραψε το βιβλίο «Butts: A Backstory»

Ένα μεγάλο μέρος της περίπλοκης σχέσης μας με τους γλουτούς έχει να κάνει με τη φυλή

Η Sarah Baartman, μια μαύρη γυναίκα του 18ου αιώνα από τη Νότια Αφρική, ήταν «σημαντική για την εμμονή μας με τα οπίσθια» σύμφωνα με τον Radke. Με το παρατσούκλι «Αφροδίτη των Χοττεντότων», την έφεραν στην Ευρώπη και την εξέθεσαν για να θαυμάσει ο κόσμος τα μεγάλα οπίσθιά της – τουλάχιστον μεγαλύτερα από αυτά που είχαν συνηθίσει οι Ευρωπαίοι εκείνη την εποχή. Οι μαύρες γυναίκες και τα μεγάλα οπίσθια άρχισαν να συνδέονται με την υπερσεξουαλικότητα.

Το διαβόητο εξώφυλλο του περιοδικού Paper της Κιμ Καρντάσιαν το 2014 που «έσπασε το διαδίκτυο» συγκρίθηκε με εικόνες της Baartman και κατηγορήθηκε από τους επικριτές για πολιτισμική οικειοποίηση και σεξουαλική εκμετάλλευση του μαύρου γυναικείου σώματος.

«Δείχνει πώς διαμορφώθηκε αυτό το πραγματικά ολέθριο στερεότυπο για τις μαύρες γυναίκες, και διαμορφώθηκε στις αίθουσες παραστάσεων του Λονδίνου» δήλωσε η Radke.

Οι κορσέδες, τα ενισχυμένα ή μεταλλικά εσώρουχα που φοριόντουσαν κάτω από φούστες για να προσθέσουν πληρότητα στα οπίσθιά τους, δημοφιλή κατά τη βικτοριανή εποχή – πιστεύεται επίσης ότι είναι εμπνευσμένα από τη σιλουέτα της Baartman.

Για την Radke, αυτή η τάση να μετατρέπουν τα σώματα των μαύρων γυναικών σε δηλώσεις μόδας ήταν ένα πρώιμο παράδειγμα για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει κατά τη διάρκεια των επόμενων 150 ετών.

H «Αφροδίτη των Χοττεντότων» / Photo: Wikimedia Commons

Άνοδος της κουλτούρας χιπ χοπ

Μετά την εποχή του heroin chic στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και του ’90, όταν μοντέλα σαν την Κέιτ Μος θεωρούνταν το ιδανικό, υπήρξε μια άλλη πολιτιστική στροφή – και πάλι προς τα μεγαλύτερα οπίσθια.

Αυτό οφειλόταν εν μέρει στην άνοδο του χιπ χοπ στη λαϊκή κουλτούρα, λέει η Kyra Gaunt, εθνομουσικολόγος και ερευνήτρια κοινωνικών μέσων στο Πανεπιστήμιο του Albany. Λέει ότι όταν οι καλλιτέχνες του χιπ χοπ άρχισαν να απευθύνονται σε ένα πιο εμπορικό κοινό τη δεκαετία του ’90, τα σώματα των μαύρων γυναικών έγιναν πιο συχνά ορατά στα μουσικά βίντεο του MTV.

Στη συνέχεια, το 1992, ο Sir Mix-a-Lot κυκλοφόρησε το τραγούδι του Baby Got Back. Παρόλο που αντιμετώπισε κάποια διαμάχη εκείνη την εποχή για τους απροκάλυπτα σεξουαλικούς στίχους του, έγινε de facto επιτυχία, περνώντας πέντε εβδομάδες στην κορυφή του Billboard Hot 100 chart και έγινε το δεύτερο τραγούδι με τις περισσότερες πωλήσεις στις ΗΠΑ εκείνη τη χρονιά.

«Όταν βγήκε το Baby Got Back, το τραγούδι αυτό ήταν μια προσπάθεια τουλάχιστον του συγκεκριμένου ράπερ να ενδυναμώσει υποτίθεται τις μαύρες γυναίκες» δήλωσε η Gaunt, η οποία διαφωνεί με την άποψη ότι αυτό συνέβη.

«Στο Baby Got Back, ο εξωτισμός που συνδέθηκε με τη Sarah Baartman εξακολουθεί να εναποτίθενται στο λάγνο βλέμμα για τα σώματα των μαύρων γυναικών».

Καθώς εισερχόμασταν στις δεκαετίες του ’00 και του 2010, τα μεγάλα οπίσθια γίνονταν όλο και πιο διάσημα – αλλά όχι απαραίτητα σε μαύρα σώματα. Σε εκείνο το άρθρο της Vogue που κήρυττε την εποχή του μεγάλου πισινού, ο συγγραφέας χρησιμοποίησε διασημότητες όπως η Jennifer Lopez, η Iggy Azalea, η Kim Kardashian και η Miley Cyrus – μη μαύρες γυναίκες – ως κορυφαία παραδείγματα. Οι επικριτές επεσήμαναν ότι η μαύρη κουλτούρα εξυμνούσε τα μεγάλα οπίσθια εδώ και πολύ καιρό, αλλά τώρα μόνο οι λευκές γυναίκες επαινούνται γι’ αυτό.

«Παρόλο που μπορεί να είναι η χρονιά του πισινού για τις λευκές γυναίκες ή για τις μη μαύρες γυναίκες, στην πραγματικότητα όλος αυτός ο εορτασμός του πισινού δεν ήταν πραγματικά τόσο χρήσιμος για τις μαύρες γυναίκες» δήλωσε η Radke.

Και τώρα αυτή η νέα πολιτιστική στροφή μακριά από τους μεγάλους γλουτούς είναι εξίσου προβληματική, δήλωσε η Gaunt.

«Οι γυναίκες των οποίων τα σώματα είναι από τη φύση τους έτσι δεν τα ξεφορτώνονται. Δεν πρόκειται για τάση, λοιπόν» δήλωσε η Gaunt.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο cbc.ca